Λε Κουμπάρ

Δεδομένου ότι το έκτο μέρος της πεθεράς είναι προγραμματισμένο για αύριο, αποφάσισα να εκμεταλλευτώ της ευκαιρίας για να σας παρουσιάσω σήμερα, ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΤΗΣ ΚΟΥΜΠΑΡΑΣ...

...στα Γαλλικά...
...καθώς και στα Ελληνικά (αυτόματη μετάφραση από Γκούγκλ - σουρεαλιστική από μόνη της...)

Σι γιου!

Θανάσημος

Η Πεθερά - 5ο Μέρος

Μια φορά κι έναν καιρό, είχα μια φίλη που την λέγανε Χριστίνα. Ήταν μια χαρά κορίτσι. Μετά γέννησε. Και στο καπάκι, της φορτώθηκε και η πεθερά...

Καλή ανάγνωση!

------------------------------------------------------------------------------------

Είναι γεγονός ότι αν αφήσεις τριάντα άνδρες να ζήσουν μέσα σε έναν μεγάλο θάλαμο, σε μια εβδομάδα θα έχουν πεθάνει όλοι απ' την βρώμα. Ο νόμος αυτός είναι τόσο ισχυρός και πανανθρώπινος που δεν υπάρχει στρατός σε όλον τον πλανήτη που να μην έχει καθιερώσει μια τελετουργία κατά την οποία οι άντρες ξεβρωμίζουνε υποχρεωτικά και μετά ελέγχονται για το εάν όντως ξεβρώμισαν ή εάν απλά σμπρώξανε τα κουτιά απ' τις πίτσες κάτω απ' το κρεβάτι. Η διαδικασία αυτή ονομάζεται "πρωινή επιθεώρηση".

Η πρωινή επιθεώρηση κορυφώνεται ως τελετουργία όταν όλοι οι άντρες στηθούνε όρθιοι και σε στάση προσοχής μπροστά στα κρεβάτια τους, ενώ ένας αγουροξυπνημένος καραβανάς με τα χέρια πίσω απ' την πλάτη, μπαίνει μέσα στο δωμάτιο τους και βαδίζει αργά επάνω κάτω λέγοντας "μμμ". Συγκεκριμένα για τον ελληνικό στρατό, η πρωινή επιθεώρηση είναι και το μόνο πράγμα που δουλεύει αποτελεσματικά. Κι αυτό γιατί ακόμα κι ένας αγουροξυπνημένος καραβανάς μπορεί να κάνει τα δύο αυτά πράγματα: να κρίνει εάν ο θάλαμος είναι τακτοποιημένος και ταυτόχρονα να κάνει "μμμ".

Η επιθεώρηση στο στρατό μοιάζει πολύ με τη επίσκεψη της πεθεράς σου στο σπίτι. Η πεθερά δένει τα χέρια της πίσω απ' την πλάτη, περπατάει με αργό βήμα από δωμάτιο σε δωμάτιο και λέει "μμμμ". Εσύ από την μεριά σου, στέκεσαι ακίνητος, την παρατηρείς με το βλέμμα κι εύχεσαι να μην βάλει το χέρι της κάτω απ' τα ράφια, όπου έχει μαζευτεί τόση σκόνη που πλέον δεν χρειάζεται ξεσκόνισμα αλλά πριόνισμα.

Άφησα την θεία να δει ειδήσεις στην τηλεόραση της κουζίνας και ακολούθησα την Χριστίνα και την πεθερά της στο σαλόνι. Η πεθερά μπήκε, κοίταξε γύρω της αργά τον χώρο και είπε:
"Μμμμ..."

"Εεεε..." είπε η Χριστίνα. "Το σαλόνι δεν προλάβαμε να το φτιάξουμε ακόμα..."
"Α, μην φοβάσαι κόρη μου!" είπε η πεθερά και χαμογέλασε γλυκά. "Γι' αυτό είμαι εδώ! Μέχρι να φύγω θα το έχω κάνει κούκλα!" συμπλήρωσε και προχώρησε ανάμεσα από τις καρέκλες και τους καναπέδες.
"Εεε, όχι όχι! Μην ανησυχείτε!" είπε η Χριστίνα που ένοιωσε τον κίνδυνο να πλησιάζει ορμητικός. "Δεν θέλω να κουραστείτε!"
"Εγώ;" είπε η πεθερά και γύρισε και την κοίταξε με τα τεράστια μάτια της. "Αααα, μην ανησυχείς ΚΑΘΟΛΟΥ για εμένα!" είπε και κοίταξε προς τις μπαλκονόπορτες του σαλονιού. "Κοίτα! Κοίτα! Ούτε κουρτίνες δεν προλάβατε να βάλετε..." παρατήρησε.
Γύρισα και κοίταξα την Χριστίνα η οποία έκανε μια εμφανή προσπάθεια να μην ακούσει αυτά που άκουγε. Αντ' αυτού, είχε καρφώσει το βλέμμα της έξω απ' το παράθυρο και έμοιαζε να μετράει συννεφάκια.

Ακολούθησαν μερικές στιγμές σιωπής καθώς η Χριστίνα μετρούσε συννεφάκια και η πεθερά εξέταζε γύρω - γύρω προσεχτικά τον χώρο. Στο τέλος είπε:

"Νομίζω ότι αυτός ο καναπές θα έπρεπε να πάει εκεί!" και έδειξε προς τα δεξιά.
Γύρισα και κοίταξα την Χριστίνα που τώρα έμοιαζε να έχει εγκαταλείψει τα συννεφάκια και να έχει αρχίσει να μετράει τις αχτίδες του ήλιου. Αποφάσισα να βοηθήσω λίγο την κατάσταση:
"Συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΑ μαζί σας!" είπα στην πεθερά. Η Χριστίνα γύρισε και με κοίταξε με μάτια γεμάτα μίσος. Η πεθερά όμως, δεν φάνηκε να αντιλαμβάνεται τίποτε απ' όλα αυτά, εμφανώς απορροφημένη όπως ήταν στον νοητό επανασχεδιασμό του σαλονιού. Στο τέλος, έδειξε να έχει πάρει τις αποφάσεις της γιατί μας κοίταξε με νέο ενθουσιασμό και είπε:

"Πάμε τώρα να δούμε και το υπόλοιπο σπίτι..."
"Εεε... ναι..." είπε η Χριστίνα με μια μικρή καθυστέρηση και έκανε στην άκρη για να περάσει η πεθερά της μπροστά.

"Από εδώ είναι το υπνοδωμάτιο μας..." είπε
Η πεθερά άνοιξε την πόρτα και κοίταξε το δωμάτιο από το προσκέφαλο. Μπλούζες, παντελόνια και φανέλες ήταν πεταμένα γύρω - γύρω.
"Μμμμ..." είπε και κοίταξε το χάος με τα τεράστια μάτια της.
"Εεεε... ο Βασίλης έφτιαξε την βαλίτσα του και εεε... δεν πρόλαβα να συμμαζέψω..." δικαιολογήθηκε η Χριστίνα
"Ναι, ναι..." μουρμούρισε η πεθερά και μπήκε αργά μέσα στο δωμάτιο. Έφερε ένα εξεταστικό βλέμμα τριγύρω και σταμάτησε σε μια αφίσα με έναν πίνακα του Πικάσο που κοσμούσε τον τοίχο επάνω απ' το κρεβάτι. Το πρόσωπο της φωτίστηκε.
"Ααααα!" είπε. "Υπέροχα!"
Μια τεράστια απορία ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο της Χριστίνας.
"Σας αρέσει ο Πικάσο;" ρώτησε. Αλλά η πεθερά, αντί να απαντήσει, έκανε μεταβολή και βγήκε βιαστικά απ' το δωμάτιο.

Μείναμε οι δυό μας να κοιταζόμαστε.

"Που πάει;" ρώτησε στο τέλος η Χριστίνα
"Μην ανησυχείς. Θα επιστρέψει" είπα εγώ

Εκείνη την ώρα μπήκε η πεθερά μέσα στο δωμάτιο ενθουσιασμένη, κρατώντας ένα παραλληλόγραμμο αντικείμενο στα χέρια της. Ήταν πακεταρισμένο γύρω - γύρω με εφημερίδες και έμοιαζε επικίνδυνα με πίνακα ζωγραφικής. Η πεθερά έσχισε το περιτύλιγμα με μια κίνηση και το έδωσε στην Χριστίνα.
"Άντε καλή μου!" της είπε. "Σύρε να το βάλεις στη θέση αυτής της αφίσας! Νομίζω ότι είναι το καλύτερο σημείο"

Η Χριστίνα είχε παγώσει στην θέση της.

"Τττττ..." τραύλισε

"Ττττττ...." ξαναπροσπάθησε
"Ττττττττι είναι ΑΥΤΟ;;;" κατάφερε να πει τελικά
"Α, τίποτα!" είπε η πεθερά ανέμελα. "Ένα δωράκι! Έλα, σύρε βαλ' το εκεί πάνω και βγάλε αυτό το μπλε πράγμα..." είπε και έδειξε τον Πικάσο
"Μα... δεν..." κόμπιασε η Χριστίνα
"Αααα, δεν θέλω ευγένειες τώρα!" είπε εύθυμα η πεθερά. "Παρακαλώ, παρακαλώ! Εάν δεν κάνω ένα καλό δώρο στην νύφη μου, σε ΠΟΙΟΝ θα κάνω;"

Η Χριστίνα έμεινε να την κοιτάει ακίνητη με τον πίνακα στο χέρι.

"Αυτό..." είπε τελικά με τρεμάμενη φωνή, "...είναι..." πρόσθεσε και κοίταξε την πεθερά της απελπισμένη "...μια εικόνα του ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ;;;" και κοίταξε την εικόνα με φρίκη.
"Μια ΧΡΥΣΗ εικόνα του Αγίου Παντελεήμονα" την διόρθωσα εγώ που αυτομάτως ξαναβρήκα το κέφι μου.
"Ναι, ναι!!!" είπε χαρούμενη η πεθερά. "Στην αρχή σκέφτηκα να πάρω έναν Χριστό αλλά τελικά αποφάσισα και πήρα τον Παντελεήμων που είναι και θαυματουργός..."
"Σωστά, σωστά!" είπα εγώ
"Σου αρέσει;" ρώτησε τη Χριστίνα γεμάτη ελπίδα η πεθερά
"Εεεε..." είπε η Χριστίνα "ωραία είναι... δεν λέω... αλλά να... μήπως να την βάζαμε κάπου ΑΛΛΟΥ;"

"Που αλλού κούκλα μου;" είπε η πεθερά. "ΕΔΩ πρέπει να μπει ο Παντελεήμων! Πάνω απ' το κρεβάτι. Να σας φυλάει απ' το κακό!"
"Απο ποιο κακό;" είπε η Χριστίνα
"Απ' το κακό σεξ" ψιθύρισα εγώ και της πήρα την εικόνα απ' τα χέρια.
"Ααααα..." είπα ενθουσιασμένος. "ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ ΕΙΚΟΝΑ!!!" και κοίταξα την πεθερά. "ΚΑ-ΤΑ-ΠΛΗ-ΚΤΙ-ΚΗ επιλογή. Μπράβο, μπράβο!!!" πρόσθεσα. "Μου αρέσει πολύ και η χρυσή κορνίζα. Θα πρέπει να σας στοίχισε ΠΟΛΥ ακριβά..." είπα στην πεθερά και ανέβηκα στο κρεβάτι.
"Α, μην το συζητάς!" είπε η πεθερά. "Τι; Με άδεια χέρια θα ερχόμουνα;"
"Έτσι είναι!" είπα και έβγαλα την κορνίζα με τον Πικάσο απ' τη θέση του.
"Χριστίνα!" είπα. "Πάρε αυτό το πράγμα και βάλ' το κάπου!" και της έδωσα την κορνίζα.
Η Χριστίνα άπλωσε τα χέρια της σαν υπνωτισμένη και πήρε τον Πικάσο. Εν' τω μεταξύ, εγώ κρέμασα τον Παντελεήμονα επάνω απ' το κρεβάτι της, κατέβηκα κάτω και τον κοίταξα από μακριά.
"Υπέροχα!" είπα. "Το μόνο που λείπει τώρα είναι ένας εσταυρωμένος από την άλλη μεριά!"
"Ναι, ναι!" συμφώνησε χαρούμενη η πεθερά. "Αχ, μπράβο! Πολύ χαίρομαι που σας άρεσε! Άμα το 'ξερα θα έφερνα και μερικές ακόμα. Ούτε μια εικόνα δεν έχει αυτό το σπίτι!" είπε ευτυχισμένη και βγήκε απ' το δωμάτιο λέγοντας: "Πάμε τώρα να δούμε και τα υπόλοιπα δωμάτια..."

Η Χριστίνα γύρισε και με κοίταξε απειλητικά. "Θα μου το πληρώσεις αυτό..." μου σφύριξε και βγήκε με φόρα απ' το δωμάτιο. Την ακολούθησα καθώς η πεθερά άνοιγε την διπλανή πόρτα
"Εδώ τι είναι;" ρώτησε καθώς έμπαινε μέσα
"Το γραφείο!" είπε η Χριστίνα.

Εν τω μεταξύ, η πεθερά είχε μείνει ακίνητη και είχε καρφώσει το βλέμμα της στο πάτωμα, μέσα στο δωμάτιο. Μια έκφραση φρίκης είχε καλύψει τα τεράστια μάτια της.
"ΣΚΥΛΙ!!!" είπε τελικά. "ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ!!!" συμπλήρωσε και γύρισε προς την Χριστίνα:
"Μα καλά, δεν ξέρεις ότι δεν πρέπει να έχετε ζώα μέσα στο σπίτι μαζί με το μωρό; Είναι πολύ κακό! ΠΟΛΥ ΚΑΚΟ!"
"Ορίστε;" είπε η Χριστίνα και κοίταξε την πεθερά της ελαφρώς τσαντισμένη από την παρατήρηση. Αλλά εκείνη δεν την άκουσε καθώς είχε επικεντρωθεί πλήρως επάνω στον Τόμπι τον οποίον και πλησίαζε απειλητικά. "Έξω από 'δω βρε!" είπε και του έδειξε απέναντι προς την εξώπορτα. "Ούστ!"

Η Χριστίνα έμεινε να την κοιτάει έκπληκτη.
"Συγνώμη, ΤΙ κάνετε;" της είπε όσο πιο ψύχραιμα μπορούσε. Εν τω μεταξύ ο Τόμπι, με το που είδε κάποιον να του δείχνει την εξώπορτα, έβγαλε το προφανές συμπέρασμα ότι θα τον βγάλουν βόλτα κι άρχισε να κουνάει χαρούμενος την ουρά του.

"Έξω! Έξω!" είπε η πεθερά στον Τόμπι και δοκίμασε να τον σπρώξει με το πόδι της έξω απ' την πόρτα. Ο οποίος Τόμπι, ως γνωστόν, άπαξ και δει πόδι, θολώνει. Άρπαξε λοιπόν το πόδι της πεθεράς, το αγκάλιασε με τα δύο μπροστινά του πόδια και ξεκίνησε να το πηδάει με ευγνωμοσύνη.
"Συγνώμη, ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ;;;" είπε η Χριστίνα που όσες φορές στη ζωή της προσπάθησε να κρατήσει την ψυχραιμία της, απέτυχε.
"ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ!!!" είπε η πεθερά και δοκίμασε να ξεκολλήσει το σκύλο απ' το πόδι της. "ΠΑΡΤΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΔΙΑΟΛΟ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΜΟΥ!!!" έβαλε τις φωνές.
"Σσσσσσσσσσστ!" είπε η Χριστίνα τσαντισμένη. "Θα ξυπνήσετε το μωρό!" Και γυρίζοντας προς τον σκύλο: "Κάτω Τομπι! Κάτω!!!"
"ΜΑ... ΜΑ ΤΙ ΚΑΝΕΙ ΣΤΟ ΠΟΔΙ ΜΟΥΙ!!!" φώναξε πανικόβλητη η πεθερά η οποία προφανώς τώρα συνειδητοποίησε πλήρως την κατάσταση και γούρλωσε έκπληκτη τα τεράστια μάτια της.
"ααααααααααααααΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ" ακούστηκε η Παναγιώτα από μέσα.
"Όρίστε! Τώρα ξύπνησε!" είπε η Χριστίνα εμφανώς θυμωμένη. "Ξέρετε πόσες ώρες μου παίρνει να την κοιμίσω;;;"
"Ναι, αλλά τώρα θα έχεις το Άγιο Παντελεήμονα να σε βοηθήσει" είπα εγώ
"ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ" επέμεινε η Παναγιώτα

Εν τω μεταξύ, η πεθερά είχε κοκκινίσει ολόκληρη, είχε γουρλώσει τα μάτια της, είχε αρπάξει την τσάντα της από το λουρί και την ανεβοκατέβαζε με τυφλό πανικό, χτυπώντας τον Τόμπι, το πόδι της, τα διπλανά έπιπλα, τον αέρα, φωνάζοντας πανικόβλητη:

"ΚΑΤΩ! ΣΑΤΑΝΑ! ΚΑΤΩ ΑΝΩΜΑΛΕ! ΚΑΤΩ ΕΙΠΑ!!!"
"Έλα Τόμπι! ΈΛΑ!" είπε η Χριστίνα τσαντισμένη και βούτηξε τον σκύλο στα χέρια της. "Πήγαινε μέσα!" είπε, τον πέταξε στην κρεβατοκάμαρα και έκλεισε την πόρτα πίσω του.

Η πεθερά έπεσε με φόρα επάνω σε μια καρέκλα παραδίπλα. "Ιησούς Χριστός Νικά .... ούφ... κι όλα τα κακά σκορπά!" μουρμούρισε λαχανιασμένη κι έκανε τον σταυρό της τρεις φορές, αναπνέοντας με δυσκολία.

Η Χριστίνα γύρισε στο δωμάτιο και την κοίταξε.
"Είστε καλά;" της είπε.
"Ωχχχ... Καλά κόρη μου. Καλά!" της απάντησε με τη γλυκιά της φωνή η πεθερά λαχανιασμένη. "Είχα... είχα μια κουμπάρα την Κυριακούλα που πέθανε έτσι..." είπε με κομμένη την ανάσα. "Την δάγκασε... ούφφφ... τη δάγκασε ένα τόσο δα μικρό σκυλάκι... και εκείνη παραπάτησε... ωχχχ ... έεεπεσε επάνω στη γωνία ενός τραπεζιού, χτύπησε το κεφάλι της ... έσπασε τον λαιμό της και έμεινε στον τόπο... ωχ ... όταν μπήκε στο δωμάτιο ο άντρας της, το σώμα της ήταν μπρούμυτα αλλά ... το κεφάλι της κοιτούσε το ταβάνι..." κατέληξε και μας κοίταξε με τα τεράστια μάτια της.

Μείναμε έτσι να την κοιτάμε σαν χαζοί.
"Ε;" είπε η Χριστίνα που ερχόταν για πρώτη φορά τετ-α-τετ με την σούπερ κουμπάρα.
"Που και να ακούσεις πως πέθανε η Σαβατούλα" της ψιθύρισα
"Ε;" ξαναείπε η Χριστίνα.

Εν τω μεταξύ η πεθερά, με το που είδε την νύφη της να την κοιτάει με ανοιχτό το στόμα, ανένειψε αυτομάτως:
"Ωραίααααα..." είπε με καινούργια ζωντάνια και έσκασε ένα τεράστιο χαμόγελο. "Και τώρα, ας πάμε να ησυχάσουμε το μωρό..." και πετάχτηκε απ' τη θέση της.
"Ε;" ξαναείπε η Χριστίνα
"ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ" είπε η Παναγιώτα.
"Το μωρό..." είπε η Πεθερά της και πέρασε από δίπλα της χαρούμενη. "Δεν το ακούς τόση ώρα;"

Κάντε κλικ εδώ για τη συνέχεια...

Θανάσημος

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ - ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ:

ΠΡΟΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟ ΜΟΥ ΚΟΙΝΟ:

Γεια σου μάνα!

Όπως ίσως παρατήρησες, χθες δεν έκανα ανάρτηση παρ' ότι το είχα υποσχεθεί. Λυπάμαι γι' αυτό αλλά ειλικρινά, τα πράγματα ήρθαν ΠΟΛΥ ανάποδα και δεν είχα καθόλου χρόνο. Σου υπόσχομαι ότι την Δευτέρα θα επανέλθω δριμύτερος! Εύχομαι να μην τσαντίστηκες πολύ και να ισχύει ακόμα η πρόσκληση για μεσημεριανό.

Φιλιά,

ο γιός σου

Η Πεθερά - 4ο Μέρος

Τούτο είναι το 4ο μέρος της "Πεθεράς" της οποίας το πρώτο κομματάκι μπορείτε να βρείτε εδώ.

Καλή ανάγνωση!

-------------------------------------------------------------------

Φτάσαμε στο σπίτι των παιδιών, ακριβώς τη στιγμή που ο Βασίλης έβγαινε απ' την πόρτα του σπιτιού για το αεροδρόμιο.
"Βρε καλώς τους!" είπε μόλις μας είδε. "Αργήσατε!" και μου έσφιξε το χέρι. "Τι μυρίζει;" είπε.
"Εμετός..." είπα.

"Γεια σου αγόρι μου!" έκανε η πεθερά, έπεσε επάνω του και τον φίλησε. "Για να σε δω!" είπε και πήγε ένα βήμα πίσω. "Μμμμ... δεν τρως καλά, ε;"
"Μια χαρά τρώω ρε μάνα!" είπε ο Βασίλης. "Άσε με τώρα! Βιάζομαι! Θα χάσω το αεροπλάνο!"
"Περίμενε!" είπε η πεθερά. "Που είναι η Χριστίνα;"
"Στο σπίτι!" είπε ο Βασίλης φεύγοντας βιαστικά. "Χτύπα το κουδούνι!"
"Στο καλό και να ντύνεσαι ζεστά!" του φώναξε η πεθερά και έμεινε να τον κοιτάζει καθώς αυτός έμπαινε στο ταξί που τον περίμενε.

Φτάσαμε μπροστά στην πόρτα και πήρα με την άκρη του ματιού μου την πεθερά να σιάχνεται για να πρωτοσυναντήσει την νύφη της. Την περίμενα λοιπόν να ετοιμαστεί και μετά χτύπησα το κουδούνι. Βήματα ακούστηκαν πίσω απ' την πόρτα, μετά η πόρτα άνοιξε και εμφανίστηκε.,. η θεία.
"Παρακαλώ;" είπε και μας κοίταξε με απορία
"Γειά σου θεία!" είπα εγώ
"Γειά σας" είπε η θεία και κοίταξε με ακόμα μεγαλύτερη απορία τις τσάντες που κουβαλούσα. Ύστερα τα μάτια της έλαμψαν. "Α!" είπε. "Πουλάτε εγκυκλοπαίδειες!"
"Χα, χα!" γέλασα εγώ. "Όχι ρε θεία! Εγώ είμαι ο φίλος της Χριστίνας! Δεν με θυμάσαι;"
Η θεία με κοίταξε.
"Μμμμ..." είπα εγώ. "Η Χριστίνα που είναι;" ρώτησα
"Εεε..." είπε η θεία. "Είναι στην τουαλέτα" και με ξανακοίταξε καλά καλά. "Λοιπόν, ευχαριστώ πολύ αλλά δεν θα πάρουμε, εντάξει;" είπε και μας έκλεισε την πόρτα.

Μείναμε έτσι με την πεθερά να κοιτάμε για λίγο ο ένας τον άλλον.

"Ποιά είναι η κυρία;" ρώτησε στο τέλος η πεθερά.
"Εεε, είναι η θεία της Χριστίνας" είπα. "Έχει αλτσχάιμερ..." εξήγησα
"Αααα..." είπε η πεθερά. "Αλτσχάιμερ! Είχα μια κουμπάρα που είχε αλτσχάιμερ..." ξεκίνησε να λέει όταν η πόρτα άνοιξε απότομα κι εμφανίστηκε η Χριστίνα αλαφιασμένη.

"Γειά σας, γειά σας!" είπε. "Γειά σου μαμά!" έκανε και κοίταξε την πεθερά της
"Γειά σου κόρη μου!" είπε και η πεθερά συγκινημένη και τη φίλησε.
"Περάστε, περάστε!" είπε η Χριστίνα κι έκανε στην άκρη για να περάσει η πεθερά της στο χώλ. Ύστερα στράφηκε προς το μέρος μου και με φίλησε.
"Καλώς ήρθες!" μου είπε. "Τι μυρίζει;"
"Εμετός..." είπα εγώ και μπήκα μέσα στο σπίτι.
"Θεία τον θυμάσαι τον φίλο μου;" είπε η Χριστίνα στην θεία δείχνοντας με.
"Ναι, ναι, βεβαίως!" είπε η θεία και χαμογέλασε ευγενικά. "Που πουλάει εγκυκλοπαίδειες..." συμπλήρωσε και μου χαμογέλασε ευγενικά.

Εν τω μεταξύ, η Χριστίνα ξαναγύρισε στην πεθερά της:
"Να σας συστήσω την θεία μου και μοναδικό μου συγγενή!" της είπε. Η πεθερά κοίταξε με τα τεράστια μάτια της τη θεία, έσκασε ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, αναφώνησε: "ΣΥΜΠΕΘΕΡΑ!!!" και προχώρησε να την αγκαλιάσει.

Η θεία χαμογέλασε κι αυτή και την αγκάλιασε αμήχανα.
"Τι κάνεις;" της είπε η πεθερά και την κοίταξε στα μάτια. Η θεία την κοίταξε με απορία. Ήταν προφανές ότι δεν είχε καταλάβει καθόλου ποια ήταν η κυρία.
"Είσαι καλά;" επέμεινε η πεθερά.
"Εεε... με πονάει λίγο το πόδι μου" είπε η θεία αμήχανα και αποφάσισε να πάρει τη βοήθεια του κοινού.
"Η κυρία;" ρώτησε την Χριστίνα. "Είναι γιατρός;"
"Είναι η μητέρα του Βασίλη!" είπε η Χριστίνα.
"Βασίλη, Βασίλη..." έσμιξε τα φρύδια της η θεία.
"Του Βασίλη ρε θεία! Του πατέρα της Παναγιώτας!" είπε η Χριστίνα.
Το βλέμμα της θείας πλανήθηκε στον χώρο και τελικά έπεσε επάνω μου.
"Ααααα!!! Ναι, καλέ! Ο Βασίλης!" είπε και τα μάτια της λάμψανε. Μετά γύρισε και κοίταξε την πεθερά. "Και η κυρία;" ρώτησε

"Ωχ βρε θεία!" είπε η Χριστίνα και στράφηκε προς την πεθερά της.
"Θα πρέπει να είστε κουρασμένη, ε;"
"Όχι κούκλα μου! Μην ανησυχείς!" είπε η πεθερά και της χαμογέλασε. Μόνο κάπου να κάτσω" πρόσθεσε
"Ναι, βεβαίως! Από εδώ!" είπε η Χριστίνα και της έδειξε την πόρτα της κουζίνας. Ύστερα γύρισε προς το μέρος μου
"Μα καλά; Πόση ώρα κάνατε για να έρθετε;" με ρώτησε
"Οχτώ ώρες" της είπα και την κοίταξα με μίσος.
"ΟΧΤΩ ΩΡΕΣ;;;" μου είπε. "Γιατί; Έβρεχε;"
"Ναι" είπα εγώ. "Κουμπάρες...""
"Ορίστε;" είπε η Χριστίνα
"Θα καταλάβεις..." της είπα και μπήκα στην κουζίνα. Η πεθερά είχε ήδη καθίσει σε μια καρέκλα, οπότε κάθισα κι εγώ σε μια άλλη, δίπλα στη θεία. Από πίσω μου μπήκε και η Χριστίνα.

"Επιτέλους συναντιόμαστε!" είπε στην πεθερά της χαρούμενη
"Ναι, ναι..." είπε η πεθερά. "Επιτέλους!" και σταμάτησε να την κοιτάξει. "Άμα είχατε παντρευτεί βέβαια θα είχαμε συναντηθεί νωρίτερα..." πρόσθεσε. "Αλλά ας είναι..."

Κοίταξα την Χριστίνα η οποία προσποιήθηκε πολύ επιτυχώς ότι δεν άκουσε τίποτα, κοιτώντας με επιμονή ένα καρφί στον τοίχο της κουζίνας και αναρωτιόμενη τι καιρό να κάνει άραγε αύριο στην Αυστραλία.
Από την άλλη μεριά, η θεία έπεσε απ' τα σύννεφα. Γούρλωσε τα μάτια της, κοίταξε με απορία την Χριστίνα και τελικά έσκυψε προς το μέρος μου και μου ψιθύρισε στο αυτί:
"Καλά, δεν είστε παντρεμένοι;"
Γύρισα και την κοίταξα.
"Όχι, θεία" της είπα τελικά. "Χωρίσαμε..."
"Α!" είπε η θεία. "Χαμπάρι δεν πήρα..."

Κάντε κλικ εδώ για την συνέχεια...

Θανάσημος

Η Πεθερά - 3ο Μέρος

Η ιστορία της Πεθεράς αρχίζει από εδώ. Η ιστόρια της Γέννας (που καταλήγει στην ιστορία της πεθεράς) αρχίζει από εδώ. Πριν από την Γέννα υπήρχε το χάος...

Καλή ανάγνωση!

--------------------------------------------------------------------------------------------

Σταματήσαμε μια ώρα μετά. Ήταν ένας από εκείνους τους αυτοκινητιστικούς σταθμούς με εστιατόρια, καφετέριες, βενζινάδικα και έναν ολόκληρο κόμβο που σε έβγαζε με ασφάλεια από τον αυτοκινητόδρομο και αφού σε περνούσε δίπλα από μια πινακίδα που σε καλωσόριζε και σε προσκαλούσε να επισκεφτείς όλες τις ανέσεις του σταθμού, σε οδηγούσε σε ένα πάρκινγκ με μια πινακίδα που σε προειδοποιούσε να μην αφήσεις εκεί το αυτοκίνητο σου γιατί θα στο κλέψουν.

Έχοντας οδηγήσει δύο ώρες με ογδόντα, είχα για πρώτη φορά την καταπληκτική εμπειρία να με προσπεράσουν ΟΛΕΣ οι νταλίκες που συνάντησα στον αυτοκινητόδρομο, διαξονικές και τριαξονικές ενώ σε κάποια στιγμή με προσπέρασε και ένα παπάκι (!) που προφανώς είχε μεγαλώσει μακριά απ' τη μάνα του και νόμιζε ότι είναι μηχανή. Ταυτόχρονα, ο ήλιος έκαιγε απ' έξω και η θερμοκρασία είχε σκαρφαλώσει στους 35 βαθμούς υπό σκιάν. Παρ' όλες όμως τις απέλπιδες προσπάθειες μου, η πεθερά αρνούνταν πεισματικά να επιτρέψει να ανοίξει έστω κι ένα παράθυρο μέσα στο αυτοκίνητο, με το ακράδαντο επιχείρημα ότι "θα κάνει ρεύμα".

"Μα κι εγώ ΑΥΤΟ θέλω!!!" της είπα κάποια στιγμή απελπισμένος, με τον ιδρώτα να κυλάει πλέον σαν νερό απ' το μέτωπο μου και τα ρούχα μου να έχουν γίνει ΤΕΛΕΙΩΣ ΜΟΥΣΚΕΜΑ από την ζέστη.
"Μα, θα κάνει ΡΕΥΜΑ!" μου ξαναείπε για εκατοστή φορά.
"Μα..." προσπάθησα να εξηγήσω. "ΑΥΤΟ ΘΕΛΩ!!!" είπα απελπισμένος
"Μα..." μου είπε για εκατοστή πρώτη φορά. "Θα κάνει ΡΕΥΜΑ!" και μου χαμογέλασε γλυκά.

Πάρκαρα σε μια θέση όσο μπορούσα πιο κοντά στην είσοδο της καφετέριας. Τα χέρια μου τρέμανε από ανυπομονησία καθώς άνοιγα την πόρτα του αυτοκινήτου και ανάσανα με απόλαυση όταν με χτύπησε ένας ζεστό κύμα καύσωνα με το που άνοιξα την πόρτα.

Απόλαυση!

Βγήκα από το αυτοκίνητο για να τεντωθώ και βρήκα την ευτυχία.

«Ευτυχία!» έβαλα μια φωνή
«Εεεε, ναι;» είπε η Ευτυχία και με κοίταξε με απορία.
«Τι κάνεις ρε Ευτυχία;» είπα και έκανα ένα βήμα προς το μέρος της. «Πόσα χρόνια έχω να σε δω;»
«Εεε, πόσα;» είπε η Ευτυχία που προφανώς δεν με θυμόταν καθόλου
«Έλα ρε συ! Δεν με θυμάσαι; Που σου έστελνα ερωτικά ραβασάκια στο μάθημα, στο λύκειο!» είπα. Ήταν ο πρώτος έρωτας της ζωής μου.
«Α!!!» είπε η Ευτυχία και έσκασε ένα τεράστιο χαμόγελο. «Οοοοο...» είπε και κόλλησε.
«Ναι, ναι!!!» είπα εγώ ενθουσιασμένος που με θυμήθηκε και χαμογέλασα πλατιά
«Τι κάνεις ρε συ;» μου είπε
«Μια χαρά! Εσύ;» είπα
«Καλά, καλά!» είπε εκείνη. «Να σου πω; Το ξέρεις ότι την άλλη Πέμπτη το απόγευμα έχουμε συνάντηση συμμαθητών;»
«Όχι! Που;» έκανα
«Μπροστά στο σχολείο!» είπε και κοίταξε πάνω απ' τον ώμο μου:
«Η μητέρα σου;» ρώτησε κοιτώντας προς την πεθερά που μόλις είχε βγει απ' το αυτοκίνητο και μας πλησίαζε.
«Όχι, όχι!» είπα. «Θεός φυλάξει!» πρόσθεσα ψιθυριστά
«Η πεθερά μήπως;» είπε και μου χαμογέλασε πονηρά
«Εεεε, βασικά είναι όντως πεθερά αλλάαα... που να σου εξηγώ τώρα... είναι λίγο μπερδεμένο...» είπα προσπαθώντας να επιστρέψω στο προηγούμενο θέμα
«Μπερδεμένο;» απόρησε η Ευτυχία
«Είμαι η μητέρα του Βασίλη!» πετάχτηκε η πεθερά από πίσω μου.
«Του Βασίλη;» είπε η Ευτυχία και την κοίταξε με απορία. Ύστερα κοίταξε εμένα. Ύστερα χαμογέλασε με νόημα. «Αααααα!!!» είπε και μου έκλεισε το μάτι πονηρά. «Του Βασίληηηη! Κατάααααλαβα!»

Την κοίταξα για μια στιγμή με απορία και μετά γούρλωσα τα μάτια μου. «Όχι, ΟΧΙ!!! Δεν είναι αυτό που νομίζεις!!!» είπα πανικόβλητος.
«Έλα τώρα ρε 'σύ!» είπε η Ευτυχία χαμογελαστά και μπήκε στο αυτοκίνητο της. «Μην φοβάσαι! Εγώ είμαι μοντέρνος άνθρωπος!» και έκλεισε την πόρτα. «Ωραίο όνομα το Βασίλης!» είπε, έβαλε μπροστά και έφυγε.

Έμεινα έτσι να κοιτάζω το αυτοκίνητο της να απομακρύνεται. Ήξερα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να ξαναπάω σε συνάντηση συμμαθητών. Ποτέ.

«Τι συμπαθητική κοπέλα!» άκουσα τη φωνή της πεθεράς από δίπλα μου. «Έλα τώρα, πάρε το αυγουλάκι σου!» πρόσθεσε και μου έβαλε ένα βρασμένο αυγό στο χέρι.

Υπάρχει μια λαϊκή μυθολογία σχετικά με ένα Μεγάλο Δάχτυλο που κατά καιρούς βγαίνει μέσα από τα σύννεφα και δείχνει τυχαία έναν άνθρωπο που περπατάει στο δρόμο, ο οποίος αυτομάτως κερδίζει στο λόττο, στο πρότο και στο λαϊκό, ακόμα κι αν δεν έχει παίξει. Κατά την άποψη μου, πρόκειται για μια εικόνα σωστή, αλλά ημιτελή. Υπάρχει όντως ένα τέτοιο τεράστιο Δάχτυλο και κατά καιρούς κάποιοι άνθρωποι μοιάζουν με τον Γκαστόνε, χωρίς κανέναν προφανή λόγο. Αλλά δεν υπάρχει μόνο το Δάχτυλο. Υπάρχει επίσης και ένας Μεγάλος Κώλος. Ο οποίος κατά καιρούς βγαίνει μέσα από τα σύννεφα, επιλέγει έναν άνθρωπο και τον χέζει πατώκορφα. Ο συνδυασμός Δάχτυλο - Κώλος νομίζω ότι δίνει μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα της πραγματικότητας...

Τις ημέρες που σε χέζει ο Μεγάλος Κώλος, σου πέφτουν επάνω σου όλα τα κακά της μοίρας σου, μαζί. Πακέτο. Εκείνες τις ημέρες λειτουργείς ως ένας τεράστιος μαγνήτης. Τίποτα δεν μπορεί να αντισταθεί στην ακαταμάχητη έλξη της γκαντεμιάς σου. Απ' όπου κι αν περάσεις, παρακείμενα ανενεργά προβλήματα έλκονται με τεράστια δύναμη και εκτοξεύονται κατά πάνω σου από παντού, μέσα από πόρτες και ανοιχτά παράθυρα, μέσα από καλώδια και υδραυλικούς σωλήνες, μέσα από ηλεκτρονικούς υπολογιστές, τηλεφωνικές γραμμές, δρόμους και πεζοδρόμια, με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνεις να καταλάβεις τι σου ήρθε και από που. Αυτές τις ημέρες, ό,τι είναι αδύνατον να σου συμβεί σου συμβαίνει. Το να μείνεις σπίτι σου δεν σε προστατεύει από τίποτα. Το να βγεις έξω, επίσης. Ό,τι και να κάνεις, είσαι απλά καταδικασμένος.

Κάτι τέτοιες ημέρες, η πιο σωστή άμυνα είναι η στωικότητα. Να μην κάνεις τίποτα. Να αφήνεις τα σκατά να πέφτουν επάνω σου με την παθητικότητα ενός πολιτικού που τον βρίζουν. Προπαντός, μην προκαλείς. Μην κάνεις ΚΑΜΙΑ κίνηση για να λύσεις κάποιο πρόβλημα. ΔΕΝ θα το λύσεις. Θα το κάνεις χειρότερο. Αυτές τις ημέρες, η μοναδική σου διέξοδος είναι να αποδεχθείς ότι είσαι μια τουαλέτα με αποκλειστικό σκοπό να σε χέσει ο τεράστιος κώλος του σύμπαντος. Η μόνη σου ευχή θα πρέπει να είναι να θυμηθεί στο τέλος να τραβήξει το καζανάκι...

Κι εκεί λοιπόν που στεκόμουν στη μέση ενός πάρκινγκ δίπλα στην εθνική, με ένα βραστό αυγό στο χέρι και τον πρώτο μου έρωτα να απομακρύνεται για πάντα απ' τη ζωή μου νομίζοντας ότι είμαι γκέι, εκείνη ακριβώς τη στιγμή που αναρωτιόμουνα μήπως τελικά ζούσα μια απ' αυτές τις ημέρες, τότε ήταν που ο Γιαννάκης ξεκίνησε το μπάσιμο του από το κέντρο του πάρκινγκ.

Δεν είχε μπάλα. Δεν φορούσε αθλητική περιβολή. Δεν ήταν καν προπονητής της Εθνικής μπάσκετ. Παρ' όλα αυτά, έκανε ένα εντυπωσιακό σπρίντ, πέρασε μπροστά από δεκάδες περαστικούς που κοιτούσαν με απορία αυτόν τον πεντάχρονο πιτσιρίκο που έτρεχε ανάμεσα τους σαν παραζαλισμένο κοτόπουλο, έφτασε ακριβώς μπροστά μου, σταμάτησε, έσκυψε και ΕΚΑΝΕ ΕΜΕΤΟ ΣΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΜΟΥ!!!

Έκανε. Εμετό. Στα. Παπούτσια. ΜΟΥ

Δεν τον ήξερα. Δεν τον είχα ξαναδεί στη ζωή μου. Κι όμως. Επέλεξε ΕΜΕΝΑ. Πρέπει να υπήρχαν ίσαμε 100 άνθρωποι εκεί τριγύρω. Δηλαδή τουλάχιστον 200 άλλα διαθέσιμα παπούτσια. Για να μην μιλήσω για κάτι εκατοντάδες στρέμματα γης απολύτως δεκτικής σε τέτοιου είδους ενέργειες. Και ο μικρός Γιαννάκης επέλεξε να τρέξει τριάντα μέτρα για να κάνει εμετό στα παπούτσια ΜΟΥ!!!

"Γιαννάκηηηη!!!" ακούστηκε η φωνή της μάνας του από το βάθος του πάρκινγκ. "Μην ενοχλείς τον κύριο!"
"Α, μην ανησυχείτε!" της φώναξε η πεθερά από δίπλα μου. "Δεν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑ πρόβλημα! Κι εγώ μάνα ήμουν και ξέρω πως είναι τα παιδιά!"

Κάντε κλικ εδώ για τη συνέχεια...

Θανάσημος

Υ.Γ. Παρακαλώ, μην ξεχάσετε να βάλετε ΑΣΤΕΡΑΚΙΑ!!! Δεν χρειάζεται να βάλετε πολλά. Βάλ' τε όσα πιστεύετε.

Οδηγίες Χρήσεως:

1) Τοποθετήστε το ποντίκι επάνω στα λευκά αστεράκια

2) Επιλέξτε το αστεράκι που σας ταιριάζει

3) Πιέστε το αριστερό κουμπί του ποντικιού επάνω του

4) Μετανιώστε για την επιλογή σας.

Μερσί!

Η Πεθερά - 2ο Μέρος

Εδώ θα βρείτε το πρώτο επεισόδιο της ιστορίας κι εδώ θα βρείτε κάτι για να σας βοηθήσει κατά την διάρκεια της ανάγνωσης...

...και τώρα αγαπητοί μου, παρακαλώ υποδεχθείτε... την Πεθερά...

------------------------------------------------------------------------

Ήταν μια πολύ συμπαθητική κοντή κυρία, με μεγάλα στρόγγυλα κοκάλινα γυαλιά που μεγαλώνανε τα μάτια της και τα κάνανε να μοιάζουνε σαν τηγανητά αυγά. Είχε γκριζόλευκα μαλλιά πιασμένα πίσω σε έναν μικρό κότσο. Ήταν ολοστρόγγυλη και με το που την είδα, μου θύμισε έντονα την Ροζίτα Σόκου.

«Καλημέρα σας!» της είπα «Περάστε!» και της άνοιξα την πόρτα
«Ευχαριστώ» μου είπε πολύ ευγενικά και μπήκε στο αυτοκίνητο. Ήταν πολύ γλυκιά και την φαντάστηκα αμέσως να κάθεται το χειμώνα δίπλα στο τζάκι και να λεει παραμύθια στα παιδάκια πριν πάνε για ύπνο. «Τυχερή η Χριστίνα!» σκέφτηκα.

Ξεκίνησα να οδηγώ και ένα – δυό λεπτά αργότερα περνώντας δίπλα από μια εκκλησία, έπιασα την πεθερά με την άκρη του ματιού μου να σηκώνει το χέρι της και να κάνει τον σταυρό της. Δεν είπα τίποτα αλλά την κατάλαβα να γυρίζει προς το μέρος μου και να με κοιτάει έντονα. Ένοιωθα τα μεγάλα της μάτια να με κοιτάνε επικριτικά αλλά έκανα ότι δεν πήρα χαμπάρι και συνέχισα να οδηγώ, μέχρι που δεν άντεξε και μίλησε:

«Είχα μια κουμπάρα την Κική» είπε με την γλυκιά της φωνή.
«Α, ναι;» έκανα εγώ με ενδιαφέρον
«Ναι!» είπε. «Ο γιος της δεν πίστευε στον Θεό, δεν πάταγε στην εκκλησία και δεν έκανε ποτέ τον σταυρό του...»
«Μμμμ...» είπα εγώ και σταμάτησα στο φανάρι.
«Όταν ήταν εικοσιτριών, ο γιός της πέθανε! Έτσι ξαφνικά! Εκεί που περπατούσε στο δρόμο, έπεσε κάτω και πέθανε!»
«Ναι, ε;» είπα αμήχανα και την κοίταξα καλά καλά στα τεράστια μάτια της.
«Τον τιμώρησε ο Θεός...» είπε και με κοίταξε κατάματα. «Η Κική με το που το έμαθε, της πέσανε τα μαλλιά. Άρχισε να παραμιλάει. Τρελάθηκε. Τώρα κάθε βράδυ πηγαίνει και κοιμάται επάνω στον τάφο του»

Δεν είπα τίποτα. Με κοιτούσε κατάματα με τα τεράστια μάτια της και έμεινα να την κοιτάω κι εγώ άφωνος μέχρι που άνοιξε το στόμα της και μου είπε:
«Πράσινο!»
«Ε;» είπα
«Μπίιιιιιιιιιιιιιιπ!» ακούστηκε η κόρνα του από πίσω.
«Ξεκίνα!» είπε η πεθερά και γύρισε μπροστά της.

Έβαλα πρώτη και προσπάθησα να συνέλθω από την ψυχρολουσία. Αυτή η γυναίκα είχε τον τρόπο να λεει τα πιο φοβερά πράγματα με τον πιο γλυκό τρόπο! «Ωραία» σκέφτηκα. «Πέντε ώρες μαζί στο αυτοκίνητο!» υπενθύμισα στον εαυτό μου και προσπάθησα να προετοιμαστώ ψυχολογικά.

Δεν πρόλαβα όμως να συνέλθω και δέχθηκα νέα επίθεση:
Το καλοριφέρ δουλεύει; μου είπε
Εεεε, εννοείτε το ερ κοντίσιον; είπα. Ναι, το έχω βάλει στο εικοσιεφτά...
"ΑΙΡ ΚΟΝΤΙΣΙΟΝ;;;" γούρλωσε τα μάτια της η πεθερά
"Νάτα μας..." σκέφτηκα
"Κλείστο αυτό το πράγμα παιδάκι μου! Θα αρρωστήσουμε!"
"Μα... έξω κάνει τριανταπέντε!" διαμαρτυρήθηκα
"Αααα, κοίταξε να δεις!" είπε η πεθερά με την γλυκιά της φωνή. "Εγώ όταν γεννήθηκα δεν υπήρχαν αιρ κοντίσιον και μια χαρά ζούσαμε!"
"Εσείς όταν γεννηθήκατε δεν υπήρχαν ούτε αυτοκίνητα!" σκέφτηκα. "Να κατεβούμε να πάρουμε την άμαξα;" Αλλά ευτυχώς συγκρατήθηκα και δεν είπα τίποτα.
Εν τω μεταξύ η πεθερά είχε απλώσει το χέρι της και άναψε τα αλάρμ.
"Μα... ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ ΕΚΕΙ;;;" είπα
"Κλείνω το αιρ κοντίσιον..." μου είπε η πεθερά και έβαλε μπροστά τα φώτα ομίχλης
"ΓΙΑ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!" είπα καθώς την έβλεπα να πλησιάζει τον μοχλό των ταχυτήτων. "Θα το κλείσω εγώ!"

Χαμογέλασε γλυκά και είπε:
"Αχ ευχαριστώ!" και έκατσε πίσω στην θέση της. "Και αν έχεις την καλοσύνη μην ανοίξεις το παράθυρο σε παρακαλώ! Θα μας πιάσει το ρεύμα..."

Λίγο μετά βγήκαμε στον αυτοκινητόδρομο...

Υπάρχουν δύο πράγματα που κάνω συνήθως όταν βγαίνω στον αυτοκινητόδρομο: χαλαρώνω και επιταχύνω. Δεν πέρασαν δύο λεπτά και άκουσα μια αγχωμένη γλυκιά φωνή από δίπλα μου:
«Αχ καλέ, με πόσα πας;»
«Εεεε... με εκατόν είκοσι» είπα και γύρισα να την κοιτάξω. Ένοιωθα χοντρές σταγόνες ιδρώτα να κυλάνε αργά στο μέτωπο μου.
«ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ!!!» έβαλε μια φωνή. «ΕΚΑΤΟΝ ΕΙΚΟΣΙ!!!» και γούρλωσε τα μάτια της τα οποία μεγαλώσανε τόσο πολύ που ξεχειλίσανε από τους φακούς των γυαλιών με αποτέλεσμα να μου έρθει μια τρομερή επιθυμία να βάλω τα γέλια. Συγκρατήθηκα και κάρφωσα το βλέμμα μου στον δρόμο.
«Εεεε...» είπα «Μην ανησυχείτε! Τόσο είναι και το όριο ταχύτητας»
«Μα καλά; Κι εσύ πρέπει να οδηγείς ΟΡΙΑΚΑ;;;» είπε.
«Κοιτάξτε...» είπα
«Σε παρακαλώ πολύ!» με διέκοψε πανικόβλητη. «Κόψε αμέσως ταχύτητα! ΘΑ ΣΚΟΤΩΘΟΎΜΕ!!!»
«Μα πως θα σκοτωθούμε;;;» διαμαρτυρήθηκα. «Είμαστε ΜΟΝΟΙ στον δρόμο!!!»
«ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ!!!» έβαλε τις φωνές η πεθερά. «Δεν έχει ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ σημασία!!!»
«Δηλαδή τι θέλετε να κάνω; Να πάω με εκατό;» είπα απελπισμένος
«Με ογδόντα!» είπε η πεθερά και κάρφωσε τα μάτια της επάνω μου.

Δεν είπα τίποτα αλλά δεν έκοψα και ταχύτητα, προσπαθώντας να σκεφτώ τι πρέπει να κάνω για να λύσω το πρόβλημα, όταν την άκουσα να λέει:

«Είχα μια κουμπάρα την Ματούλα...»
«Μμμμ...» είπα. Ένοιωθα όλη μου την πλάτη να κολυμπάει στον ιδρώτα.
«Μια φορά που γύριζαν όλη η οικογένεια με το αυτοκίνητο από την πόλη, έσκασε το λάστιχο, έφυγε το αυτοκίνητο απ' το δρόμο και πήγε και καρφώθηκε στο απέναντι ρεύμα...»
«Μμμμ...» ξαναείπα εγώ.
«Από την άλλη μεριά έρχονταν ένα σχολικό λεωφορείο...» είπε η πεθερά. «Το σχολικό ανατράπηκε και όλα τα παιδάκια σκοτωθήκανε. Ο μόνος που έζησε απ' τη σύγκρουση ήταν ο άντρας της Ματούλας»
«...»
«Τον έχουν σε αναπηρικό καροτσάκι και τον ταϊζουν με καλαμάκι γιατί δεν μπορεί να φάει κανονικά. Κάθε μέρα κλαίει και παρακαλεί να του δώσουμε ποντικοφάρμακο να πεθάνει. Αλλά δεν γίνονται αυτά τα πράγματα...» κατέληξε η πεθερά και με κοίταξε επίμονα.

Για μερικά δευτερόλεπτα επικράτησε ησυχία μέσα στο αυτοκίνητο. Στο τέλος έσκυψε προς το μέρος μου να δει με πόσα πάω. «Ογδόντα» διαπίστωσε με ικανοποίηση. «Ωραία!» είπε και μου χαμογέλασε με ανακούφιση. «Αυγουλάκι θες;»

«Ε; Τι;» είπα εγώ που ακόμα δεν μπορούσα να συνέλθω απ' το σοκ της διαπίστωσης ότι το ταξίδι μου μόλις είχε μεγαλώσει κατά 2 ώρες.
«Αυγουλάκι!» είπε η πεθερά με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. «Με τα χέρια μου τις ταϊζω τις κοτούλες!» και έβγαλε ένα τάπερ από την τσάντα της.
«Όχι, όχι! Ευχαριστώ!» είπα
«Μμμμ...» έκανε και ξαναέβαλε το τάπερ μέσα. «Δίκιο έχεις. Θα το φας άμα σταματήσουμε...» είπε γλυκά και κοίταξε έξω απ' το παράθυρο ευτυχισμένη...

Kάντε κλικ εδώ για τη συνέχεια...

Θανάσημος

Η Γέννα - Δε κάμ μπακ

Σήμερα ξεκινάει ο δεύτερος κύκλος επεισοδίων της "Γέννας," υπό τον γενικό τίτλο "Η Πεθερά". Σε περίπτωση που δεν έχετε ιδέα για τι πράγμα μιλάω, μπορείτε άνετα να βγείτε τώρα απ' το μπλόγκ και να συνεχίσετε την ανέμελη ζωή σας, χωρίς νέες έγνοιες και σκοτούρες. Εάν όμως επιθυμείτε ντε και καλά να υποφέρετε, τότε μπορείτε να ξεκινήσετε την ανάγνωση των προηγούμενων επεισοδίων από εδώ.

Και επειδή ο προηγούμενος κύκλος θα σας πάρει κανένα σαραντάλεπτο για να τον ολοκληρώσετε, να διευκρινίσω ότι μπορείτε και να ξεκινήσετε να διαβάζετε άμεσα την ιστορία από εδώ και πέρα. Σας εγγυώμαι ότι η μη ανάγνωση των προηγούμενων επεισοδίων ΔΕΝ πρόκειται να σας στερήσει την υπέρτατη αλήθεια...

ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ: Η Χριστίνα μόλις γέννησε την Παναγιώτα, ο Βασίλης ο πατέρας του παιδιού συζεί μαζί της αλλά δεν είναι παντρεμένοι, η θεία και μοναδικός συγγενής της Χριστίνας έχει άλτσχαϊμερ, η νονά τα έχει με έναν Δανό που μόλις μετακόμισε στην Ελλάδα για να ζήσει τον μύθο του και όλοι μαζί "παίζουν κομπιούτερ" (πλην θείας που δεν το έχει ανάγκη). Α! Να μην ξεχάσω τον Τόμπι, τον σεξουαλικά στερημένο σκύλο. Αλλά γι' αυτόν θα τα πούμε στα επόμενα επεισόδια...

-------------------------------------------------------------------------------

Η ΠΕΘΕΡΑ - 1:

Εκείνη την ημέρα, καθόμουν ήσυχα – ήσυχα στο σαλόνι μου και έκανα την αγαπημένη μου ασχολία, όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Το κοίταξα για λίγο αμφιταλαντευόμενος ανάμεσα στο να κουνηθώ ή να μην κουνηθώ απ΄ τη θέση μου, όταν άκουσα την μικρή, σοφή φωνούλα μέσα μου να μου λέει: «Μην το σηκώνεις!».

Όπως είναι φυσικό, το σήκωσα.

«Εμπρός;» είπα

«Θυμάσαι τότε που είχες έρθει επίσκεψη στην Αθήνα και την πρώτη ημέρα αρρώστησες και έμεινες μια εβδομάδα με πυρετό στο σπίτι μου και σε φρόντιζα και σου έφτιαχνα σούπες αντί να σε πετάξω στον δρόμο και να σε αφήσω να ψοφήσεις σαν σκυλί;» άκουσα μια γυναικεία φωνή στα πρόθυρα της υστερίας.

«Γεια σου Χριστίνα!» είπα. «Χαίρομαι που σε ακούω!»

«Ε, λοιπόν, ήρθε η ώρα να μου το ξεπληρώσεις!» συνέχισε ακάθεκτη η Χριστίνα

«Μμμμ...» είπα. «Θες να σου επιστρέψω τα ντεπόν;»

«Θέλω να μου φέρεις την πεθερά μου»

«ΤΙ ΠΡΑΓΜΑ;;;» είπα

«Θέλω να μου φέρεις την πεθερά μου!» επανέλαβε η Χριστίνα

Ακολούθησε μια παύση.

«Εεεε...» έκανα στο τέλος. «Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι την πεθερά σου την έχω εγώ;» είπα αργά. «Λες να την κρατάω όμηρο στο υπόγειο;»

«Σταμάτα ρε τις βλακείες!» είπε η Χριστίνα. «Αφού το ξέρεις ότι μένει εκεί, σε ένα χωριό κοντά σου»

«Αν δεν συμφωνήσουμε πρώτα στα λίτρα, εγώ δεν κάνω τίποτα!» είπα

«Ρε ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΜΕ ΔΟΥΛΕΥΕΙΣ!» έβαλε τις φωνές η Χριστίνα. «Θέλω να μου την φέρεις με το αυτοκίνητο στην Αθήνα» είπε

«Μάαααλιστα...» είπα εγώ. «Και που θα γίνει η ανταλλαγή;»

«Στο σπίτι μου» είπε η Χριστίνα

«Μάααααλιστα...» ξαναείπα και έκανα άλλη μια παύση.

«Το περίμενα...» είπα στο τέλος.

«Τι περίμενες;» μου είπε

«Ότι κάποια μαλακία θα μου έλεγες...»

«Γιατί;» είπε η Χριστίνα

«Τι γιατί ρε Χριστίνα; Εδώ άλλοι κάνουν αμάν να φύγει η πεθερά τους κι εσύ θέλεις να σου την κάνουμε χομ ντιλίβερι; Να την τυλίξω και σε πίτα;»

«Έλα ρε συ!» είπε η Χριστίνα. «Τι προκαταλήψεις είναι αυτές με τις πεθερές; Μια χαρά είναι η γυναίκα»

«Γιατί την ξέρεις;» ρώτησα

«Εεεε, εννοείς προσωπικά;» είπε η Χριστίνα

«Όχι εννοώ αν την έχεις δει στην τηλεόραση» είπα εγώ.

«Σταμάτα ρε βλάκα!»

«Τι σταμάτα; Την έχεις γνωρίσει ποτέ ή όχι;»

«Εεε... όχι!» είπε η Χριστίνα. «Αλλά μην ανησυχείς! Τι πρόβλημα να μου δημιουργήσει εβδομήντα χρονών γυναίκα ρε συ;»

«Εκείνο το πρόβλημα που δεν έχεις τώρα;» πρότεινα

«Κοίτα να δεις. Δεν υπάρχει άλλη λύση!» είπε η Χριστίνα. «Ο Βασίλης μόλις έμαθε ότι πρέπει να πετάξει με την δουλειά του μεθαύριο πρωί για εξωτερικό. Θα λείψει πέντε ημέρες. Πως θα τα καταφέρω εγώ μόνη μου;»

«Τι εννοείς;» ρώτησα. «Ότι δεν μπορείς να φέρεις βόλτα ένα μωρό μόνη σου;;;»

«Εεε, αυτές τις ημέρες πρέπει να πάω να κάνω και κάτι δουλειές έξω...» είπε η Χριστίνα

«Τι δουλειές ρε Χριστίνα;» είπα εγώ.

«Άσε με τώρα, που να σου εξηγώ!» είπε η Χριστίνα. «Έχω μπλέξει...»

«Μάαααλιστα...» είπα για άλλη μια φορά. «Και δεν μου λες; Γιατί δεν μπορεί να πάρει το τρένο και να έρθει μόνη της;» ρώτησα

«Εεεε, γιατί φοβάται...» είπε η Χριστίνα «...λεει ότι με το τρένο πέθανε μια κουμπάρα της...»

«Μμμμ... κι αν πάρει λεωφορείο;»

«Εεεε, το ίδιο...»

«Τι το ίδιο; Πέθανε από λεωφορείο η κουμπάρα της;»

«...»

«Με ταξί;»

«Εεεε... το ίδιο...»

«ΤΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΡΕ ΧΡΙΣΤΙΝΑ;;; Τι κουμπάρα είναι αυτή; Η σούπερ κουμπάρα; Την έχουν πατήσει τρένα, λεωφορεία, ταξί κι εκείνη κάθε φορά σηκώνεται απ' τον τάφο και πάει και ξαναπέφτει στις ράγες του τραμ; Αυτή δεν είναι κουμπάρα ρε μαλάκα. Αυτή είναι η πολιτική ζωή της Ελλάδας!»

«Χα χα! Σταμάτα ρε! Δεν ξέρω. Έτσι μου είπε. Μπαίνει μόνο σε αυτοκίνητα γνωστών»

«Η κουμπάρα;»

«Η πεθερά μου ρε βλάκα!»

Ακολούθησε ακόμα μια παύση.

«Λοιπόν;» είπε η Χριστίνα. «Μπορείς;»

«Μπορώ να μην μπορώ;» είπα

«Όχι!» είπε η Χριστίνα

«Ε, άρα... μπορώ...» είπα εγώ

«Αχ μπράβο!» ενθουσιάστηκε η Χριστίνα

«...το ζήτημα είναι αν θέλω...» είπα εγώ

«ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ!» είπε η Χριστίνα. «ΘΕΛΕΙΣ!»

«Είσαι σίγουρη;» είπα εγώ

«Όπως σε βλέπω και με βλέπεις...» είπε η Χριστίνα

«Καλά λοιπόν...» είπα εγώ. «Πες μου που πρέπει να παω να την συναντήσω...»

Κάντε κλικ εδώ για τη συνέχεια...

Θανάσημος

Ένα δύο τρία ΣΤΟΠ!

χωρίς λόγια...

Un chat joue à 1 2 3 soleil
Ανέβηκε από djt7f

Θανάσημος

Εν αναμονή της θείας...

... σας παρουσιάζω... Το κάστινγκ για τον επόμενο Μπάτμαν!



Θεϊκό ποστ...

Θανάσημος

Παγκόσμια Ημέρα Αλτσχάιμερ Σήμερα...

...και όπως αντιλαμβάνεσθε, ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ Η ΘΕΙΑ!!!

Αφορμής δοθείσης λοιπόν και δεδομένου ότι τα γεγονότα για άλλη μια φορά με ξεπεράσανε (πράγμα όχι ιδιαίτερα δύσκολο αν κρίνει κανείς από την ταχύτητα με την οποία κινούμαι...) θα ήθελα να κάνω και μια ανακοίνωση:

Από την Δευτέρα, αρχίζει ο δεύτερος κύκλος επεισοδίων της "Γέννας," υπό τον γενικό τίτλο «Η Πεθερά».

Όπως καταλαβαίνετε, τον τελευταίο καιρό είχαμε ΝΕΑ ΔΡΑΜΑΤΑ...

Σι γιού!

Θανάσημος

Μπουσουλιστήρια 2009

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ!

Οι δημοσιογραφικές επιτυχίες συνεχίζονται!

Οι πράκτορες μας στην Τήνο μας ενημερώσανε ότι Η Παναγία της Τήνου σκέφτεται για τον προσεχή Αύγουστο να διοργανώσει Αγώνες Μπουσουλίματος στο νησί!


Η ιδέα είναι απλή: Θα βάζουν τις θεοσεβούμενες στους διαδρόμους και από δίπλα ένας παπάς με το πιστόλι θα δίνει το πρόσταγμα: Λάβατε θέσεις, έτοιμες, πυρ!

Η πρώτη που θα φτάνει στην εκκλησία και θα κόβει το νήμα θα κερδίζει ένα ακόμα τάμα δωρεάν.
Η δεύτερη θα παίρνει σειρά πρώτη προτεραιότητας στην υλοποίηση του θαύματος που αιτείται.
Η τρίτη θα απαλλάσσεται των οικονομικών της υποχρεώσεων της απέναντι στην Παναγία.

Εννοείται ότι όλες θα παίρνουνε εύφημο μνεία και δίπλωμα συμμετοχής για να το αναρτήσουν στο σπίτι τους, δίπλα στο καντηλάκι και τα άγια εικονίσματα τους.

Όπως είναι φυσικό, για την συμμετοχή στους αγώνες, θα πρέπει να πληρώσουν κάτι συμβολικό (ας πούμε 100 ευρώ), τιμής ένεκεν, για τα έξοδα της εκκλησίας.

Κατά μήκος του διαδρόμου οπαδοί θα ενθαρρύνουν τους μπουσουλητές και θα ζητωκραυγάζουν συνθήματα όπως “Λίτσα γερά, το θαύμα είναι κοντά”, “Τούλα μπορείς, μπορείς να προκριθείς”, “Ooo, Ααα, μπουσούλα και το πήραμε το τάμα το εξτρά” και άλλα πολλά.


Όλα αυτά θα ωθήσουν σύντομα στην δημιουργία μιας ολόκληρης νέας αγοράς ντόπινγκ πιστών. Γριές θα στήνουν τους πάγκους τους πίσω απ’ την γραμμή έναρξης και θα πουλάνε δυναμωτικά μαντζούνια αλλά γρήγορα θα αποκτήσουν ανταγωνισμό από τον Τζέκο και τον Ιακώβου, που θα δούνε μια νέα επιχειρηματική ευκαιρία να ξεδιπλώσουν τα προπονητικά τους ταλέντα.

Μια υπόθεση ταυτόχρονου φίνις δυο θεούσων θα απασχολήσει έντονα το Εκκλησιαστικό συμβούλιο το οποίο θα αποφασίσει να εγκατασταθεί φώτοφίνις για την αποφυγή παρόμοιων περιστατικών στο μέλλον.

Εν τω μεταξύ, οι εικόνες της τηλεόρασης με τις θεούσες να κάνουν μπουσουλοσπρίντ και τους οπαδούς να κρέμονται στα κάγκελα και να φωνάζουν επάνω απ’ τα κεφάλια τους θα προκαλέσουν σάλο στους κύκλους των διανοούμενων οι οποίοι θα σταματήσουν για μια στιγμή να κάνουν κύκλους προκειμένου να καταδικάσουν το φαινόμενο εμπορευματοποίησης την θρησκείας και να υπερασπιστούν το δικαίωμα στο ανέμελο μπουσούλημα. Τα τηλεπαράθυρα θα γεμίσουν μπουσουλητές και αντιμπουσουλητές οι οποίοι θα υπερασπίζονται με πάθος τις απόψεις τους με επιχειρήματα όπως “και ποιος είσαι εσύ ρε που θα μας πεις πως να μπουσουλάμε;” και “εγώ ποιος είμαι ρε; ξέρεις ποιος είμαι ‘γω ρε;” ενώ πιο πολιτισμένοι σχολιαστές θα λένε “παρακαλώ, κύριοι, παρακαλώ”.

Όπως είναι φυσικό, με το που ακούσει η ΔΟΕ για ντόπινγκ, θα ενδιαφερθεί να εντάξει το νέο άθλημα στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τελικά όμως η ιδέα θα απορριφθεί γιατί οι αθάνατοι θα κρίνουν ότι δεν μπορούν να αποδεχτούν στους κύκλους τους τον Χριστό, με το επιχείρημα ότι αυτός έχει ήδη πεθάνει.

Η μπίζνα θα μεγαλώσει τόσο πολύ που στο τέλος θα ενδιαφερθούν και σοβαροί (σσ. Έλληνες) επιστήμονες οι οποίοι θα εφεύρουν έναν καινούργιο επιταχυντή πιστών, ο οποίος αφού θα τους επιταχύνει σε ταχύτητες που πλησιάζουν την ταχύτητα του φωτός, στο τέλος θα τους συγκρούει μεταξύ τους, με αποτέλεσμα οι πιστοί να διαλύονται στα βασικά τους σωματίδια. Το πείραμα θα έχει τεράστια επιτυχία και οι (Έλληνες) επιστήμονες θα ανακαλύψουν πρώτοι το “σωματίδιο του Θεού”, ενώ οι συνάδελφοι τους στην Ελβετία που δουλεύανε εδώ και δεκαετίες επάνω στο θέμα, θα τους κοιτάνε σαν χαζοί, μην μπορώντας να συνειδητοποιήσουν πως τους φάγανε στην στροφή οι Έλληνες, χωρίς φυσικά να σκέφτονται ότι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι έχουμε το γονίδιο της πρωτιάς μέσα μας.

Θανάσημος

(Το κείμενο πρωτοεμφανίστηκε σαν σχόλιο μου εδώ και αναδημοσιεύεται σήμερα στο μπλογκ μου γιατί... βαριέμαι να γράψω κάτι καινούργιο. Οι φωτογραφίες είναι από την υπάρχουσα υποδομή του νησιού. Ο κόκκινος διάδρομος είναι μοκέτα - το αντίστοιχο ταρτάν του αθλήματος ;-)

Ραπόνιο Χίγκς

Διακόπτουμε για λίγο την ομαλή ροή του προγράμματος μας για να σας παρουσιάσουμε ένα ΕΚ-ΠΛΗ-ΚΤΙ-ΚΟ βίντεο που ανακάλυψα εδώ και που αν μη τι άλλο εξηγεί γιατί η φυσική δεν έχει καμία σχέση με τον τρόπο διδασκαλίας της...



Γιό!

Θανάσημος

Κραμανλιάδα...

Εκείνη την ημέρα, ο Θοδωρής μπήκε τρέχοντας στο υπνοδωμάτιο του πρωθυπουργού.

«Κύριε πρόεδρε! ΚΥΡΙΕ ΠΡΟΕΔΡΕ!!!» φώναξε αναμαλλιασμένος, κουνώντας κάτι χαρτιά στα χέρια του.
«Μμμμμ;;;» είπε ο Καραμανλής στον ύπνο του.
«ΚΥΡΙΕ ΠΡΟΕΔΡΕ!!! ΞΥΠΝΗΣΤΕ!!!»
«Μμμμμμμμμμμμμμμ;;;» ξαναείπε ο Καραμανλής και ξερογλείφθηκε. «Τι έγινε;» μουρμούρισε. «Έτοιμο το μεσημεριανό;»
«ΚΥΡΙΕ ΠΡΟΕΔΡΕ!!!» ξαναείπε ο Ρουσόπουλος. «ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΜΑΣ ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΑ ΓΚΑΛΟΠ!!!»
«ΤΙ;;;;;;;;;;;;» είπε ο Καραμανλής και πετάχτηκε απ’ το κρεβάτι του. «ΑΔΥΝΑΤΟΝ!» φώναξε.
«Κι όμως, κύριε πρόεδρε!» είπε ο Θοδωρής και έκατσε απελπισμένος στο κρεβάτι του. «Και σας το έλεγα εγώ κύριε πρόεδρε! Μην κάνετε τίποτα! Αλλά εσείς εκεί! Θέλατε να πάρετε αποφάσεις! Να τώρα...» είπε και του έδωσε τα μισά χαρτιά που κρατούσε κοιτώντας προς το πάτωμα.

Ο Καραμανλής πήρε τα χαρτιά και τα κοίταξε προσεχτικά. «ΑΜΑΝ!» είπε στο τέλος. «ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΜΑΣ ΕΦΤΑΣΕ!!!»
«...» είπε ο Θοδωρής και κούνησε απελπισμένος το κεφάλι του.
«ΡΕ ΘΟΔΩΡΗ!!!» είπε πανικόβλητος ο Καραμανλής και πετάχτηκε απ’ το κρεβάτι του. «ΚΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ!!!» φορούσε ωραίες γαλάζιες πιτζάμες με κίτρινη ρίγα.
«Ναι, αλλά ΤΙ;;;» είπε απελπισμένος ο Θοδωρής καθώς ο Καραμανλής βημάτιζε νευρικά επάνω – κάτω μέσα στο δωμάτιο.

Περάσανε έτσι μερικά λεπτά ακατάπαυστου περπατήματος μέχρι που ξαφνικά ο Καραμανλής έβαλε μια φωνή:

«ΤΟ ΒΡΗΚΑ!!!»
Ο Θοδωρής σήκωσε το βλέμμα του και τον κοίταξε με ελπίδα. «Τι βρήκατε κύριε πρόεδρε;»
«Θα τους καλέσουμε όλους για, εεε, πως το λένε, τραπέζι!»
«Τραπέζι;;;» είπε ο Θοδωρής απορημένος
«Ναι μωρέ, πως το λέμε τότε που σας καλώ όλους και καθόμαστε γύρω από εκείνο το μεγάλο τραπέζι... έλα μωρέ... ξέρεις... αυτό που κάνω μια φορά το χρόνο...»
«Το γεύμα σε ταβέρνα;» είπε παραξενεμένος ο Θοδωρής
«Όχι, μωρέ! Όχι! Το άλλο! Εκείνο που δεν έχει φαγητό!»
«Υπουργικό συμβούλιο;» είπε ο Θοδωρής
«ΑΥΤΟ!!!» είπε ενθουσιασμένος ο Καραμανλής. «Θα κάνουμε ένα τέτοιο! Φώναξε και τις κάμερες να με δουν να μπαίνω μέσα. Θα μπω πολύ δυναμικά!»

Ο Θοδωρής τον κοίταξε αμήχανα. Ησυχία έπεσε στο δωμάτιο.

«Τι είναι;» ρώτησε ο Καραμανλής καθώς τον είδε να μην συμμερίζεται την χαρά του.
«Εεεε... κύριε πρόεδρε, πρέπει να σας πω κάτι...»
«Τι είναι ρε;» είπε ο Καραμανλής που είχε ξαναβρεί το κέφι του
«Εεεε... κύριε πρόεδρε... εεεε... ξέρετε.... να... την τελευταία φορά που... εεε... εμφανιστήκατε στις κάμερες... εεε... δεν πήρατε καλές κριτικές...»
«ΤΙ ΕΚΑΝΕ ΛΕΕΙ;;;» είπε ο Καραμανλής έκπληκτος. «ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ!!!» φώναξε. «Ποιος έγραψε άσχημη κριτική; Ο Γεωργουσόπουλος;;;» είπε θυμωμένα
«Εεεεε... πολυ φοβάμαι κύριε πρόεδρε ότι... όλοι...» είπε ο Θοδωρής και του έδωσε τις υπόλοιπες εφημερίδες που κρατούσε.

Ο Καραμανλής τις άρπαξε πανικόβλητος και άρχισε να διαβάζει αγχωμένα. Που και που του ξεφεύγανε μερικές κραυγές θυμού.
«Τι λέει εδώ; ΤΙ ΛΕΕΙ;;; Αδύναμη ερμηνεία;;;» και λίγο αργότερα «Κακή παράσταση;;;» και λίγο μετά «ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ;;; ΠΟΙΟΣ;;; ΕΓΩ;;;» έβαλε τις φωνές και τσαλάκωσε τις κριτικές. «ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ!!!» αναφώνησε και βγήκε τρέχοντας απ’ το δωμάτιο.

Ο Θοδωρής έσκυψε να μαζέψει τα χαρτιά από το πάτωμα. Εκείνη την ώρα εμφανίστηκε η Νατάσα στην πόρτα. «Τι έγινε βρε Θοδωρή;» είπε φοβισμένη. «Μπήκε στην τουαλέτα και βρίζει! Ούτε την μπριζόλα του δεν άγγιξε... ανησυχώ...»
Ο Θοδωρής γύρισε και κοίταξε την Νατάσα από το πάτωμα. «Πήρε άσχημες κριτικές για την ερμηνεία του στην έκθεση...» είπε απογοητευμένος.

Μια βαριά ησυχία έπεσε στο δωμάτιο. Στο τέλος η Νατάσα γύρισε την πλάτη της, πήγε έξω από την πόρτα της τουαλέτας και άρχισε να μιλάει δυνατά.
«Μην ανησυχείς μωρό μου!» είπε. «Δεν φταις εσύ! Οι σεναριογράφοι φταίνε! Εσύ είσαι ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΣ...»
«ΆΣΕ ΜΕ!!!» ακούστηκε ο Καραμανλής μέσα από την τουαλέτα. «ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΔΩΣΩ ΠΟΤΕ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ!!! ΤΟΥΣ ΜΙΣΩ ΟΛΟΥΣ!!!»
«Έλα βρε χοντρούλη μου...» του είπε γλυκά η Νατάσα. «Μην δίνεις σημασία σε αυτούς τους αχρείους. Δεν υπάρχει καλύτερος ηθοποιός από εσένα! Κανείς!» είπε η Νατάσα.
Πίσω από την πόρτα ο Καραμανλής ακούστηκε να ρουφάει την μύτη του. «Λες;...» είπε δειλά.
«Μα φυσικά μωρό μου! Φυσικά! Θυμήσου όλα αυτά που κατάφερες χωρίς να κάνεις ποτέ τίποτα! Τίποτα! Για σκέψου το! Μέχρι και ο Αντρέας κάτι έκανε! Εσύ; ΤΙΠΟΤΑ!!!»
«Ππππππρρρρρρρρρρρρ!» ακούστηκε να φυσάει την μύτη του πίσω απ’ την πόρτα. «Λες, ε;;;» είπε λίγο πιο ζωηρά τώρα.
«Βρε χαζό!» του είπε ναζιάρικα η Νατάσα. «Εάν υπήρχε όσκαρ για πολιτικούς, κάθε χρόνο θα έσκιζες!!!»

Η πόρτα άνοιξε απότομα και εμφανίστηκε ο Καραμανλής με βλέμμα αποφασισμένο. «Δίκιο έχεις!» είπε. «Είμαι ο καλύτερος! Θοδωρή!» φώναξε τον υπασπιστή του που ήταν ακόμα σκυμμένος στο πάτωμα του δωματίου.
«Μάλιστα κύριε πρόεδρε!» ακούστηκε από μέσα η φωνή του Θοδωρή.
«Κάλεσε του άλλους για το, εεεεε, το συβούλιο! Θα βγάλω λόγο!»
«Λόγο;» αναρωτήθηκε ο Θοδωρής. «Μα δεν σας έχω γράψει τίποτα!»
«Θα τον γράψω μόνος μου!» είπε ο Καραμανλής αποφασιστικά, παραμέρισε την Νατάσα, πήγε στο γραφείο του, κάθισε, πήρε μια κόλλα χαρτί, έγλειψε τα χείλια του κι έγραψε: «Ευχαριστώ την μαμά μου, τον μπαμπά μου και φυσικά τον θείο μου...»

Θανάσημος

Ιερά Μονή Βα(λ)τοπεδίου

Ίσως να έχετε παρακολουθήσει τον τελευταίο καιρό τι γίνεται με την Μονή Βατοπεδίου, ίσως και όχι. Σε κάθε περίπτωση, τα πράγματα μοιάζουν να είναι απλά: το κράτος παραχωρεί σχεδόν τζάμπα πολύ ακριβές εκτάσεις στην Ιερά Μονή, η οποία εν συνεχεία τις ξεπουλάει σε δικούς μας επιχειρηματίες...

Ο κ. Ρουσόπουλος, ως γνωστόν, έχει ως "πνευματικό" του τον ηγούμενο της Μονής Βατοπεδίου ο οποίος, ως πνευματικός που είναι, τον καθοδηγεί στις κρίσιμες αποφάσεις του. Ο κ. Ρουσόπουλος, ενώ κάποτε ήταν από τους πιο συμπαθείς ανθρώπους στην Ελλάδα, έχει καταλήξει σήμερα να τον συμπαθεί μόνο ο Αντώναρος. Εάν εξαιρέσει κανείς αυτό το γεγονός, δεν νομίζω ότι ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει την αποτελεσματικότητα της καθοδήγησης του γέροντα στην ζωή του κυβερνητικού μας εκπροσώπου. Σήμερα, θα ήθελα να αποκαλύψω τα γεγονότα που ξεκίνησαν όλη αυτή την περιπέτεια...

Εκείνη την ημέρα, ο Θοδωρής είχε φτάσει με ανάμικτα συναισθήματα στην Μονή Βατοπεδιού. Ένοιωθε χαρά και αγαλλίαση που θα ξαναέβλεπε τον πνευματικό του πατέρα. Ένοιωθε όμως και άγχος και ντροπή για τις αμαρτίες που έπρεπε να ομολογήσει. Ήξερε ότι θα ήταν μια δύσκολη συνάντηση...

Ο γέροντας τον δέχθηκε στην υπεραιωνόβια βιβλιοθήκη της Μονής. Δέσμες από φως σχίζανε την πανάρχαια σκόνη και χαϊδεύαμε τα βιβλία στους τοίχους. Ο γέρος στεκότανε στην άκρη του δωματίου και μελετούσε ένα αρχαίο σύγγραμμα.

"Την ευλογία σου πάτερ. Αμάρτησα." είπε ο Θοδωρής φιλώντας του το χέρι.
"Τι έκανες πάλι τέκνον μου;" είπε ο γέροντας και τον κοίταξε επάνω από τα γυαλιά του με πατρικό ενδιαφέρον.
"Να, κάτι εκατομμύρια έφτασαν στα χέρια μου με νόμιμο τρόπο..." είπε ο Θοδωρής σεμνά
"Μμμμμ... καταλαβαίνω..."
"...και θέλω να εξιλεωθώ, πάτερ μου..."
"Μμμμμ... ξέρεις παιδί μου, η εξιλέωση στοιχίζει..."
"το ξέρω πάτερ μου... το ξέρω..."
"πρέπει να βάλουμε μοναχούς να προσεύχονται νυχθημερόν για εσένα για εβδομάδες ολόκληρες. Ίσως και μήνες! Ξέρεις πόσο θα μας κοστίσει να αφήσουν τόσα στελέχη μας την δουλειά τους και να αρχίσουν να ασχολούνται με προσευχές;"
"Ξέρω πάτερ... ξέρω..."
"ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΣΕΣ ΕΡΓΑΤΟΩΡΕΣ ΘΑ ΠΑΝΕ ΧΑΜΕΝΕΣ, ΤΕΚΝΟΝ ΜΟΥ;;;" οργίστηκε ο Πάτερ. Η βροντερή φωνή του ήχησε στους πανάρχαιους τοίχους και αναστάτωσε την αιωνόβια σοφία τους.

Ο Θοδωρής δεν μίλησε. Ένα ρίγος ανέβηκε αργά στην ραχοκοκαλιά του.

"πόσα εκατομμύρια είπες..." ψέλλισε εξαντλημένος ο γέροντας σκύβοντας το σοφό του κεφάλι επάνω από την μαγκούρα του
"εεε, δεν είπα..." είπε ο Θοδωρής φοβισμένος
"ναι αλλά ΑΝ έλεγες;" τα ασημένια μαλλιά του γέροντα λάμπανε στο φως του ήλιου που τα χτυπούσε από τα μικρά παράθυρα στην κορυφή των τοίχων

"εεε, αν έλεγα... να μην έλεγα... ξέρω 'γω... αρκετά..." είπε ο Θοδωρής ντροπαλά "είναι της γυναίκας μου, βλέπετε..." εξήγησε "εγώ δεν ασχολούμαι και πολύ..."
"μμμ..." έκανε ο γέροντας και έσκυψε το ευλογημένο του κεφάλι. Ησυχία έπεσε μέσα στους πανάρχαιους τοίχους της μονής. Μόνο εάν αφουγκραζόσουν προσεχτικά, θα παρατηρούσες την διακριτική παρουσία του Θεού, να ίπταται επάνω από τους δύο προσκυνητές. Η κατανυκτική ατμόσφαιρα δόνησε βαθιά τον Θοδωρή και δάκρυα ανάβλυσαν στα μάτια του.
"Πάτερ..." είπε με τρεμάμενη φωνή. "Τι πρέπει να κάνω;"

Ησυχία...

Μόνο η διακριτική πτήση του Θεού στο ταβάνι ανατάρασσε την πνευματικότητα της στιγμής

"Πάτερ..." είπε ο Θοδωρής και τώρα ένοιωθε ότι τα γόνατα του λύγιζαν από την αδημονία. "Μιλήστε μου! Τι να κάνω; Μπορώ να αγοράσω κουπόνια της μονής, εάν θέλετε. Πολλά κουπόνια!"

"ΚΟΥΠΟΝΙΑ!!!" φώναξε ο γέροντας ανοίγοντας τα χέρια του και τινάσσοντας το κεφάλι του πίσω. Τα λευκά μαλλιά του ανέμισαν με δύναμη, η μαύρη φορεσιά του άνοιξε σαν νυχτερίδα κάτω από τα τεντωμένα χέρια του, η μαγκούρα του ανασηκώθηκε από το έδαφος και για μια στιγμή ο Θοδωρής πίστεψε ότι έβλεπε τον Μωυσή.
"ΣΟΥ ΜΟΙΑΖΩ ΕΓΩ ΓΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΤΟ ΧΡΗΜΑ;;;" βρυχήθηκε ο γέρος κουνόντας την μαγκούρα του απειλητικά και πλησιάζοντας αργά τον Θοδωρή.

"Γέροντα..." ψέλλισε ο Θοδωρής και σταυροκοπήθηκε. "Συγχώρεσε με..."

"ΜΕ ΤΕΤΟΙΟ ΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟ ΤΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΤΟ ΧΡΗΜΑ, ΑΝΑΓΩΓΕ;;;" βροντοφώναξε ο γέροντας συνεχίζοντας να πλησιάζει απειλητικά προς τον Θοδωρή.

Ο Θοδωρής έκανε δύο βήματα πίσω και ακούμπησε στον πανάρχαιο τοίχο.
"Έχετε δίκιο γέροντα μου, συγχωρέστε με..." ψιθύρισε τρομοκρατημένος. Ο γέρος είχε πλέον φτάσει σε απόσταση αναπνοής. Ο Θοδωρής μπορούσε να οσμιστεί την άγια μυρωδιά του θυμιατού αναμεμειγμένου με Chanel Allure Homme Sport.

Και τότε ο γέροντας κοντοστάθηκε. "Μια στιγμή!" είπε και έγειρε το κεφάλι του προς τα πίσω. "Μια στιγμή..." ξαναψιθύρισε και έκλεισε τα μάτια του. "Μου μιλάει ο Θεός..." είπε ξέπνοα.

Ο Θεός από το ταβάνι που αναδυόταν κοίταξε παραξενεμένος τον γέροντα.
"ΧΡΙΣΤΕΕΕΕ!" έβαλε μια φωνή.
"Ναι μπαμπά!" ακούστηκε μια άλλη φωνή από το υπερπέραν.
"Μιλάς εσύ τώρα σε κανέναν άνθρωπο;" είπε ο Θεός
"Ωχ!" είπε ο Χριστός. "Που το κατάλαβες;"
"ΣΤΑΜΑΤΑ ΑΜΕΣΩΣ!!!" βροντοφώναξε ο Θεός συγχισμένος. "Μου χαλάς το σασπένς!"
"Μα ρε μπαμπά, τι θα κάνει ο Λιακόπουλος χωρίς εμένα;" παραπονέθηκε ο Χριστός.
"Α!" είπε ο Θεός. "Με τον Λιακόπουλο μιλάς;"
"Ε, με ποιον άλλον;"
"Μμμμμ" είπε ο Θεός. "Καλά, καλά... Δώσ' του χαιρετίσματα..." και ξαναέστρεψε την προσοχή του στον γέροντα και τον Θοδωρή, ακριβώς τη στιγμή που ο γέροντας μονολογούσε εκστασιασμένος

"Μμμμμ.... αααααα...... οοοοοεεεεεμμμμμμ....." μέχρι που στο τέλος μια κραυγή του έσκισε τα σωθικά:

"ΟΙΚΟΠΕΔΑ!!!" βροντοφώναξε, άνοιξε τα φλογισμένα μάτια του και τα κάρφωσε επάνω στον Θοδωρή. "Οικόπεδα!" του είπε άλλη μια φορά και τον πλησίασε σε σημείο που οι μύτες τους σχεδόν ακουμπούσαν. "Ο Θεός θέλει οικόπεδα..." ψιθύρισε και έμεινε έτσι να τον κοιτάει με τα μάτια του να λάμπουν από ενέργεια.
"Οι... οι... οικόπεδα;;;" ψέλλισε ο Θοδωρής.

"ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΑΑΑ!!!" ξεκαρδίστηκε στα γέλια ο Θεός απ' το ταβάνι και χειροκρότησε με ενθουσιασμό. "Μπράβο! Μπράβο! ΚΑ-ΤΑ-ΠΛΗ-ΚΤΙ-ΚΟ!!!"

Ο γέροντας έκανε ένα βήμα πίσω, κατέβασε τα χέρια του, τίναξε λίγο σκόνη από τον μανδύα του, ανασήκωσε τους ώμους του και είπε:
"Άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου, παιδί μου. Δεν είναι σε εμάς να τις εξηγήσουμε..."
"Καταλαβαίνω γέροντα" είπε ο Θοδωρής και έσκυψε τα μάτια του.
"Πάω τώρα να αποσυρθώ στην σκήτη μου και να προσευχηθώ για την σωτηρία σου"
"Ευχαριστώ πατέρα!" μουρμούρισε ο Θοδωρής και δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια του. Αλλά ο γέροντας είχε ήδη χαθεί από μπροστά του.

Θανάσημος

Βουλγαράκη το Ανάγνωσμα...

Λοιπόν, έχω ένα πρόβλημα.

Μετά τις διακοπές, δεν έχω απολύτως καμία όρεξη να ασχοληθώ και να γράψω ο,τιδήποτε για οποιονδήποτε πολιτικό. Εξαιρείται ο Στυλιανίδης ο οποίος με... φαγουρίζει, αλλά δεν έχω αποφασίσει να κάτσω ακόμα να ασχοληθώ επισταμένα μαζί του.

Παρ' όλα αυτά, μιας που τις τελευταίες ημέρες φοριέται πολύ το όνομα του Βουλγαράκη, αποφάσισα να αναδημοσιεύσω αποσπάσματα από το τελευταίο βιβλίο του φωτισμένου αυτού ανθρώπου που όπως θα θυμούνται οι παλιοί προτού γίνει άξιος υπουργός Ναυτιλίας, υπήρξε παραγωγικότατος υπουργός Πολιτισμού.

Η εμπειρία του αυτή λοιπόν στο συγκεκριμένο υπουργείο, αποδείχθηκε καταλυτική για τον άνθρωπο Βουλγαράκη ο οποίος επηρεάστηκε τόσο βαθιά από την ανακάλυψη του πολιτισμού που βούτηξε βαθιά και κατέληξε στην συγγραφή ενός πονήματος με τον τίτλο "Πολιτισμού Άποψη". Με τους χιλιάδες γνωστούς που έχω, κατάφερα να εξασφαλίσω πρώτος το βιβλίο καθώς και το δικαίωμα να παρουσιάσω κομμάτια του στο ευρύτερο λογοτεχνικό κοινό της πατρίδας μου.

Ιδού λοιπόν σε δικιά μου επιλογή, τα αποσπάσματα που επέλεξα, όπως τα πρωτοπαρουσίασα στην Καλύβα και τα αντιγράφω σήμερα εδώ για εσάς...



ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΑΠΟΨΗ - Δια χειρός Γ. Βουλγαράκη

Για τους Πακιστανούς:

“Οι Πακιστανοί είναι λαός με μεγάλο πολιτισμό και παιδεία. Δεν το ήξερα μέχρι τη στιγμή που παρακολούθησα την απαγωγή μερικών εξ’ αυτών: Οι άνθρωποι, υπέμειναν τα βασανιστήρια και τους εξευτελισμούς με τρομερή αυτοσυγκράτηση! Ειλικρινά, δάκρυσα και στεναχωρέθηκα που η ΣΙΑ ήθελε ντε και καλά Πακιστανούς. “Να σας δώσω μερικούς Αλβανούς καλύτερα;” είπα κάποια στιγμή στον υπεύθυνο της ΣΙΑ που ήτανε δίπλα μου. “Έχουμε πολλούς! Μπορώ να σας εξασφαλίσω μερικές εκατοντάδες με ένα απλό τηλεφώνημα”. Αλλά ο Αμερικανός με κοίταξε με τα μαύρα του τα γυαλιά και μου είπε “Τσκ”. Μετά απ’ αυτό, κατάλαβα ότι είχα παρατραβήξει το σχοινί και δεν ξαναέθιξα το θέμα.”

Για τον Ελληνικό Κινηματογράφο:

“Λατρεύω τον Ελληνικό Κινηματόγραφο. Παλιότερα μου άρεσε μόνο ο θερινός αλλά τα τελευταία χρόνια και ο χειμερινός έχει κάνει τεράστια βήματα προόδου. Τώρα μάλιστα με τα μούλτιπλεξ, έχεις και τη δυνατότητα να κάνεις κράτηση σε αίθουσες πριβέ που σου φέρνουν και ποτό και μπορείς να καπνίσεις.”

Για τις επιδοτήσεις:

“Πολιτισμός χωρίς επιδοτήσεις δεν γίνεται! Είναι σαν να λέμε αθλητισμός χωρίς ντόπα.”

Για την Ελληνική Μουσική:

“Η Ελληνική Μουσική είναι σε άνθηση! Ακούω πολλά για την ξένη μουσική αλλά εγώ πάντως δεν έχω ξαναδεί σε άλλες χώρες να πετάνε λουλούδια στους τραγουδιστές. Και αναρωτιέμαι: Είναι επειδή δεν έχουν λουλούδια;”

Για την Ποίηση:

Αγαπημένος μου ποιητής είναι φυσικά ο Σωκράτης. Ο άνθρωπος αυτός με τρόπο λιτό και σοφό μας δίδαξε τόσα πολλά τόσο με τη ζωή, όσο και με τον θάνατο του.

Για την Επίδαυρο:

Είναι πολύ μεγάλο το θέατρο της Επιδαύρου! Απίστευτο! Απορεί κανείς πως το φτιάξανε χωρίς γερανό.

Για τις υποκλοπές:

Θα αποκαλούσα τις υποκλοπές “μετα-πολιτισμό”, υπό την έννοια ότι πάνε τον πολιτισμό ένα βήμα πιο μπροστά. Και εξηγούμαι: Στις υποκλοπές όπως και στον πολιτισμό, κάποιος παράγει ένα επικοινωνιακό προϊόν και κάποιοι άλλοι το παρακολουθούν με ενδιαφέρον. Το κρίσιμο σημείο, η ειδοποιός διαφορά εάν θέλετε, είναι ότι στις υποκλοπές, ο δημιουργός ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΕΑΝ παρακολουθείται. Έτσι, είναι υποχρεωμένος να δίνει επί μονίμου βάσεως τον καλύτερο εαυτό του. Και ως γνωστόν, ο μοναδικός τρόπος για να φτάσεις στην κορυφή είναι η συνεχής εξάσκηση. Θεωρώ ότι ο τερματισμός των υποκλοπών ήταν πραγματικό πλήγμα για τον πολιτισμό, άποψη την οποία έχω εκφράσει και στον πρωθυπουργό ο οποίος μάλιστα συμφώνησε μαζί μου.

Θανάσημος

Υ.Γ. Επειδή κάποιος σχολιαστής αναρωτήθηκε εάν τα αποσπάσματα είναι... γνήσια (!!!), να διευκρινίσω ότι δεν είναι... Είναι σάτιρα...

Βαζοπρεσίνη

Γενετιστές ανακάλυψαν ότι για την απιστία των ανδρών, φταίει μια ορμόνη με το όνομα "βαζοπρεσίνη". Επίσης, εξήγησαν ότι η ορμόνη αυτή έχει άμεση σχέση με μια περιοχή του εγκεφάλου που ονομάζεται αμυγδαλή και "ρυθμίζει τις συναισθηματικές αποκρίσεις, όπως για παράδειγμα η εμπιστοσύνη". Κατόπιν τούτων, η ελληνική κοινωνία αναμένεται να προσαρμοσθεί στα νέα δεδομένα και να τα εναρμονίσει στην καθημερινότητα της.

Στην προσπάθεια μας να βοηθήσουμε προς αυτή την κατεύθυνση, παραθέτουμε ορισμένους Προτεινόμενους Τρόπους Προσέγγισης προς άντρες που θέλουν να είναι ιν και να κάνουν μοντέρνο καμάκι:

α) Ευθύς Τρόπος: “Γειά σου, μωρό μου! Έχεις μεγάλη αμυγδαλή;”
β) Πλάγιος Τρόπος: “Αχ και να είχα μια γυναίκα με μεγάλη αμυγδαλή…”
γ) Μάγκικος Τρόπος: “Βάζω την βαζοπρεσίνη. Βάζεις την αμυγδαλή;”
δ) Αθώος Τρόπος: “Όταν η μελισσούλα πήγε στο αμυγδαλάκι…”
ε) Βλάχικος Τρόπος: “Μυγδαλάραμ ισί!”

Αναφορικά με τις γυναίκες τώρα, τα πράγματα θα είναι λίγο πιο πολύπλοκα, καθώς σύντομα αναμένεται να αναπτυχθεί μια ολόκληρη βιομηχανία ανάδειξης της αμυγδαλής, με αποκαλυπτικά σκουφάκια που θα τονίζουν το επίμαχο σημείο και κάθε είδους αξεσουάρ που θα συμπληρώνουν το ντύσιμο. Κοκκαλάκια που θα αφήνουν υπονοούμενα για το μέγεθος της αμυγδαλής, ειδικό βάψιμο μαλλιών που θα αναδεικνύει την επίμαχη περιοχή και νέα χτενίσματα θα κατακλείσουν την αγορά, καθώς μικρές και μεγάλες θα προσπαθούν να επαναπροσδιορίσουν την προσωπικότητα και την θέση τους μέσα στην κοινωνία.

Όπως είναι φυσικό, η μόδα αυτή θα οδηγήσε στην παράλληλη δημιουργία των “αντι-αμυγδαλικών”, γυναίκες ελεύθερες και αντικομφορμίστριες που θα σνομπάρουν τη νέα μόδα κυκλοφορώντας με μπλουζάκια που θα γράφουν “την έχω όσο θέλω”, “δεν είμαι η αμυγδαλή μου”, “κάτω τα χέρια απ’ την αμυγδαλή μου” και άλλα πολλά. Το κίνημα θα στελεχωθεί με δυναμικές προσωπικότητες από τον πανεπιστημιακό χώρο και θα αποκτήσει την δική του ταυτότητα, τρόπο ντυσίματος και μουσική, υπό τον γενικό τίτλο “ΑntiΑmygdal” ή ΑΑ.

Παρέλειψα να πω ότι κυρίαρχη φιλοσοφία του νέου κινήματος θα είναι η “αντιαμυγδαλωσύνη” που θα κυρήττει την ελευθερία της σεξουαλικότητος από τις φυσικές ορμές, και την ελευθερία του πνεύματος από την ύλη. Η φιλοσοφία αυτή θα υποστηριχθεί θερμά, κυρίως από απόφοιτες της φιλοσοφικής οι οποίες ως γνωστόν μετά την αποφοίτηση τους έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο. Το όλο ρεύμα θα οδηγήσει στην πνευματική αναγέννηση της χαμένης αριστεράς η οποία θα ξαναρχίσει να ονειρεύεται για έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς αμυγδαλές και άλλους περιορισμούς.

Στο μέτωπο των αντρών τώρα, τα δικαστήρια θα αναγνωρίσουν το δικαίωμα να μην πληρώνουν διατροφή στις γυναίκες τους σε άντρες που τις απάτησαν, εφ’ όσων αυτοί καλύπτουν τα προβλεπόμενα όρια βαζοπρεσίνης. Η εξέλιξη αυτή θα οδηγήσει σε μια ολόκληρη βιομηχανία ντόπινγκ για άντρες που θέλουν να χωρίσουν αλλά έχουν χαμηλά επίπεδα της ορμόνης στο αίμα τους.

Το πρόβλημα θα επιχειρήσουν να λύσουν οι πεθεροί (που ως γνωστόν στην Ελλάδα πληρώνουν την νύφη), οι οποίοι θα απαιτήσουν να αναπτυχθούν ειδικά εργαστήρια όπου οι ενδιαφερόμενοι θα μπορούν να αποστέλλουν τους υποψήφιους γαμπρούς για επιτόπια ανάλυση της βαζοπρεσίνης τους. Βάσει του νόμου, η αλλοίωση των αποτελεσμάτων της προγαμιαίας εξέτασης θα κηρυχθεί παράνομη και ο πεθερός θα δικαιούται να ζητήσει πίσω τα οικόπεδα του, σε περίπτωση που θα αποδειχθεί στο μέλλον ότι ο γαμπρός τους απέκρυψε τα πραγματικά του επίπεδα βαζοπρεσίνης.

Το κράτος θα επιδοτήσει την ίδρυση των ειδικών εργαστηρίων με χρήματα από το ΕΣΠΑ, με αποτέλεσμα να πάρουν όλα τα λεφτά δικά τους παιδιά, κυρίως πρώην κρεοπώλες και απόφοιτοι του τμήματος κηποαρχιτεκτονικής. Οι νέοι αυτοί επιχειρηματίες, θα επεκτείνουν τις δραστηριότητες τους, ζητώντας ραβασάκι από τους γαμπρούς για να αυξήσουν ανάλογα τα επίπεδα της ορμόνης στα αποτελέσματα των εξετάσεων τους. Το σκάνδαλο θα αποκαλύψει ο Ευαγγελάτος και όλα τα κέντρα θα κλείσουν, με αποτέλεσμα σε ό,τι αφορά τους άντρες να επιστρέψουμε πίσω εκεί που ήμασταν μια παράγραφο νωρίτερα…

Θανάσημος

(πρωτοδημοσιεύτηκε σαν σχόλιο εδώ αλλά με τον καιρό μεγάλωσε και έγινε ανάρτηση... )

Στο Νηπιαγωγείο - 2

Πριν από περίπου ένα μήνα είχα γράψει ένα κείμενο με τίτλο «Στο Νηπιαγωγείο». Τότε, αφορμή είχε σταθεί το γεγονός ότι η δικαιοσύνη απέστειλε στη βουλή τη δικογραφία της εξαγοράς του ΓΕΡΜΑΝΟΥ από τον ΟΤΕ. Αυτό πρακτικά σήμαινε (και σημαίνει...) ότι έχουν διαπιστωθεί αξιόποινες πράξεις από τη μεριά της ΝΔ στο θέμα. Από τότε, πολλά πράγματα έχουν συμβεί και ο ΓΕΡΜΑΝΟΣ έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα, αλλά στο νηπιαγωγείο «Η Ελληνοπούλα» η ζωή δεν σταματάει να κρύβει εκπλήξεις...


Στο Νηπιαγωγείο «Η Ελληνοπούλα» λοιπόν, εκείνη η ημέρα ξεκίνησε με τον Γιωργάκη να έχει βάλει τις φωνές:
«ΚΥΛΙΑ, ΚΥΛΙΑ!!!»

Στον θάλαμο μπήκε τρέχοντας η Μητέρα Κούλα (από το Διαπλοκούλα) και πλησίασε ανήσυχη το κρεβατάκι του.
«Τι έχεις Γιωργάκη;» του είπε
«Κυλία, κυλία!» είπε ο Γιωργάκης. «Αυτοί κλέβουν!!!»
«Ποιοι;» είπε η Μητέρα Κούλα κι ανασήκωσε το δεξί της φρύδι.
«Αυτοί κυλία! Ο Κωθτάκης και οι άλλοι!».

Η μητέρα Κούλα γύρισε και κοίταξε προς το κρεβατάκι του Κωστάκη, όπου ο μικρός κοιμότανε μακαρίως.

«ΚΩΣΤΑΚΗ!!!» έβαλε μια φωνή
«Μμμμμ» είπε ο Κωστάκης και άλλαξε πλευρό
«ΚΩΣΤΑΚΗ!!!» ξαναείπε η Μητέρα Κούλα και πήγε προς τη μεριά του.
«Κλέβεις και δεν το ξέρω;;;»
«Μμμ;;;» είπε ο Κωστάκης και άνοιξε τα μάτια του. «Όχι καλέ Μαμά!» μουρμούρισε. «Ζεν κλέβω τίποτα που ζεν το ξέλειθ»

«Χμμμ...» είπε η Μητέρα Κούλα και γύρισε προς το μέρος του Γιωργάκη «Για πες μας Γιωργάκη... Εσύ τους είδες να κλέβουν με τα ίδια σου τα μάτια;»
«Ναι, κυλία!» είπε ο Γιωργάκης
«Είδεθ εθύ εμένα να κλέβω;;;» είπε με απορία ο Κωστάκης
«Ναι ρε! Θε είδα!»
«Πότε ρε;» τσαντίστηκε ο Κωστάκης
«Τον Μάλτιο!» είπε ο Γιωργάκης

Ακολούθησε μια παύση στον θάλαμο.

«Πότε;;;» είπε στο τέλος η Μητέρα Κούλα με απορία
«Τον Μάλτιο! Τον Μάλτιο» είπε ο Γιωργάκης και γύρισε προς τους δικούς του. «Το είζανε κι αυτοί!»
«Καλά, αυτό είναι πριν πέντε μήνες! Και τι έκανες τόσο καιρό;» ρώτησε με απορία η Μητέρα Κούλα
«Το θκεφτόμουνα!» είπε ο Γιωργάκης

«ΠΘΕΜΑΤΑ ΛΕΘ!!!» πετάχτηκε ο Κωστάκης. «Εγώ τον Μάλτιο ζεν έκλεπθα τίποτα!»
«Έκλεπθεθ! Έκλεπθεθ!» είπε ο Γιωργάκης
«Τι έκλεπθα ρε;» είπε ο Κωστάκης
«Έκλεπθεθ τότε που ψηφίθαμε!»
«Εγώ;;;» είπε ο Κωστάκης και γούρλωσε τα μάτια του. «Ζεν γίνεται! Εγώ όλον τον Μάλτιο κοιμόμουνα!»
«Αλήσεια λεει!» είπε από δίπλα η Νατασσούλα. «Τον άκουγα που λοχάλιζε»
«ΕΚΛΕΠΘΕΣ ΤΟΥΣ ΠΘΗΦΟΥΘ!!!» έβαλε τις φωνές ο Γιωργάκης
«Κι εθύ που το κθέρεις ρε;» είπε ο Κωστάκης. «Αφού ζεν ήθουνα εκεί!»
«Τι λεθ!» είπε ο Γιωργάκης. «Το έγραπθα θτην κάμερα!»
«Τι έγραψες στην κάμερα;» ρώτησε η Μητέρα Κούλα και ανασήκωσε και τα δυό της φρύδια με ανησυχία. «Σας το έχω πει τόσες φορές! Δεν θέλω να βλέπω κάμερες εδώ μέσα!»
«ΟΛΑ ΤΑ ΕΓΡΑΠΘΑ!» είπε ο Γιωργάκης και έτρεξε προς την τηλεόραση. «Να, κοιτάκθτε!» είπε κι έβαλε μπροστά το βίντεο.

«ΩΩΩΩ...» είπαν τα άλλα τα παιδάκια. «Τι ωραίεθ φούθκεθ!»

«ΠΘΕΜΑΤΑ, ΠΘΕΜΑΤΑ, ΠΘΕΜΑΤΑ!!!» έβαλε τις φωνές ο Κωστάκης. «Εθείθ είθτε που κλέπθατε στους ψήφουθ!»
«Εμείθ;;; ΕΜΕΙΘ;;; Και αυτή στο βίντεο που τουθ πηγαίνει βόλτα πάνω κάτω, ποια είναι;;;» είπε ο Γιωργάκης
«Η Φεβλωνία!» είπε ο Κωστάκης θυμωμένα. Ο Θοδωρής από δίπλα τον σκούντηξε και του ψιθύρισε κάτι στο αυτί. Ο Κωστάκης τον άκουσε και μετά γύρισε προς τον Γιωργάκη και συμπλήρωσε: «Πλώτη φολά την βλέπω θτη δωή μου»

«Τι λεθ!» ακούστηκε μια φωνή από το βάθος. «Εγώ θαθ έχω δει πολλέθ φορέθ μαδί!»

Όλος ο θάλαμος γύρισε και κοίταξε τον μικρό που μίλησε.
«Εσύ τι θεθ και χώνεθε πάλι ρε Τατούλη;;;» είπε ο Κωστάκης. «Άλλη μια φολά να μιλήθειθ και θα θε διαγλάπθω!»
«Νιανια νια νιανια!» είπε ο Τατουλης και του έβγαλε την γλώσσα. «Θα μου τα διακλάθεις!»

«ΤΑΤΟΥΛΗ!!!» έβαλε τις φωνές η Μητέρα Κούλα. «Γρήγορα στη γωνία! Τιμωρία! Κωστάκη! Άσε τον Τατούλη τώρα!» είπε η Μητέρα Κούλα. «Εδώ σε κατηγορούν ότι έκλεψες στους ψήφους...»
«Ζεν ήμαθταν εμείθ που κλέπθαμε καλέ κυλία!» είπε θυμωμένος ο Κωστάκης. «ΑΥΤΟΙ ΗΤΑΝΕ!!!»
«Ποιοι;» είπε με απορία ο Γιωργάκης
«ΕΘΕΙΘ!!!» είπε ο Κωστάκης

«Πάει αυτόθ!» είπε απ’ το βάθος ο Τατούλης. «Το ‘χαθε!»

«Εμείθ;;; ΕΜΕΙΘ;;; ΠΟΤΕ, ΛΕ;;;» είπε θυμωμένα ο Γιωργάκης
«Το 85! Με τον Θαρτδετάκη! Που είχατε βάπθει τα χαρτιά ροδ» είπε ο Κωστάκης και γύρισε προς τον Τατούλη: «Παρ’ τα!» του είπε.
«ΤΙ ΛΕΘ ΡΕ;;;» έβαλε τις φωνές ο Γιωργάκης. «Εθείς ζεν βάλατε να πθηφίθουν και τα δέντλα το 61;;;»
«ΌΠΑ!» έβαλε μια φωνή από πίσω αριστερά η Κουκουεδούλα. «Το πεδίο μου!»
«Τι θεθ εθύ πάλι;;;» είπε ο Γιωργάκης
«Θέλω να μου ζητήσετε όλοι συγνώμη!» είπε η Κουκουεδούλα
«ΓΙΑΤΙ;;;» την κοιτάξανε όλοι με γουρλωμένα μάτια
«ΓΙΑ ΤΟ ’46!» είπε η Κουκουεδούλα.
«Ωρίθτε μαθ!» πετάχτηκε από τη γωνία του ο Καρατζαφερούλης. «Καλά λέγαμε εμείθ να τουθ καθαρίθουμε όλουθ τότε! Τώρα μαθ δητάνε και τα ρέθτα!»

«Μισό λεπτό, μισό λεπτό!» επενέβη η Μητέρα Κούλα. Να ρωτήσουμε τον Σύριζα που ήταν παρόν στην ψηφοφορία. «Δεν μου λες Αλεξάκο! Ποιος από εσάς ήταν στην επιτροπή;»
«Αγκού... Αγκού» είπε ο Αλεξάκος και χαμογέλασε τσαχπίνικα.
«Αφού θαθ είπα καλέ μαμά!» είπε ο Αλαβανούλης. «Εμένα να λωτάτε μέχρι να βγάλει ζόντια»

«Εγώ ήμουν!» ακούστηκε απ’ το βάθος μια δειλή κοριτσίστικη φωνή
«Ποιά είναι αυτή πάλι;» είπε ο Κωστάκης
«Η Ευαγγελίτσα!» είπε ο Αλαβανούλης.
«Ζικιά μαθ είναι!»
«Για πες μας λοιπόν Ευαγγελίτσα» είπε η Μητέρα Κούλα «εσύ που ήσουνα εκεί, είδες τίποτα;»
«Οοοοχι, όχι...» είπε η Ευαγγελίτσα και έσφιξε την κούκλα της στην αγκαλιά της. «Μου είχανε πει να κοιτάω την ψηφοφολία και ζεν είχα χλόνο να βλέπω και το βίντεο...» δικαιολογήθηκε.

«Μα κυλία, γιατί να μαθ το πούνε κι άλλοι; Εζώ έχουμε και βίντεο!!!» παραπονέθηκε ο Γιωργάκης. «Γιατί ζηλαζή όλοι πιστεύουνε τα βίντεο του Μάκη και όχι τα ζικά μου; Ορίσθτε! Κοιτάκθτε! Οι πθήφοι πάνε κι έλχονται!»
«Ζεν είναι ψήφοι αυτοί που πηγαινοέρχονται!» φώναξε ο Κωστάκης
«Α, ναι ε; Και τι είναι;» είπε ο Γιωργάκης «πλοία θτην άγονη γλαμμή;»
«Ο λογαριδμόθ είναι!» είπε ο Κωστάκης
«Ποιος λογαριαδμόθ;;;» είπε ο Γιωργάκης
«Από τα θουβλάκια!» είπε ο Κωστάκης
«ΠΟΙΑ ΘΟΥΒΛΑΚΙΑ;;;» είπε ο Γιωργάκης
«Ζεν συμάμαι!» είπε ο Κωστάκης με αφοπλιστική ειλικρίνεια. «Είναι πια τόθα πολλά...»

Θανάσημος

Υ.Γ. Ζητάω συγνώμη που τον τελευταίο καιρό απουσιάζω αλλά ήμουν απασχολημένος κηρύττοντας τον πόλεμο στις παιδικές κατασκηνώσεις και ιδρύοντας νέες θρησκείες. Περισσότερες λεπτομέρειες, εδώ (διαβάστε από την αρχή και μετά περάστε στα σχόλια. Θα σας πάρω μόνο ένα δίωρο...)
Επίσης, να πω ότι άμα βαρεθείτε να διαβάζετε τις δικές μου ασυναρτησίες, κάντε και μια βόλτα απ' εδώ, να διαβάσετε και κάτι που ν' αξίζει τον χρόνο σας...
Τέλος, να ανακοινώσω ότι το επόμενο διήγημα ΕΡΧΕΤΑΙ ΛΙΑΝ ΣΥΝΤΟΜΩΣ!!! (αυτό βασικά σημαίνει, μόλις αποφασίσω να ξεκουνηθώ και να αρχίσω να το γραφω...) Περισσότερες λεπτομέρειες, τις προσεχείς ημέρες...