Η Πεθερά - 4ο Μέρος

Τούτο είναι το 4ο μέρος της "Πεθεράς" της οποίας το πρώτο κομματάκι μπορείτε να βρείτε εδώ.

Καλή ανάγνωση!

-------------------------------------------------------------------

Φτάσαμε στο σπίτι των παιδιών, ακριβώς τη στιγμή που ο Βασίλης έβγαινε απ' την πόρτα του σπιτιού για το αεροδρόμιο.
"Βρε καλώς τους!" είπε μόλις μας είδε. "Αργήσατε!" και μου έσφιξε το χέρι. "Τι μυρίζει;" είπε.
"Εμετός..." είπα.

"Γεια σου αγόρι μου!" έκανε η πεθερά, έπεσε επάνω του και τον φίλησε. "Για να σε δω!" είπε και πήγε ένα βήμα πίσω. "Μμμμ... δεν τρως καλά, ε;"
"Μια χαρά τρώω ρε μάνα!" είπε ο Βασίλης. "Άσε με τώρα! Βιάζομαι! Θα χάσω το αεροπλάνο!"
"Περίμενε!" είπε η πεθερά. "Που είναι η Χριστίνα;"
"Στο σπίτι!" είπε ο Βασίλης φεύγοντας βιαστικά. "Χτύπα το κουδούνι!"
"Στο καλό και να ντύνεσαι ζεστά!" του φώναξε η πεθερά και έμεινε να τον κοιτάζει καθώς αυτός έμπαινε στο ταξί που τον περίμενε.

Φτάσαμε μπροστά στην πόρτα και πήρα με την άκρη του ματιού μου την πεθερά να σιάχνεται για να πρωτοσυναντήσει την νύφη της. Την περίμενα λοιπόν να ετοιμαστεί και μετά χτύπησα το κουδούνι. Βήματα ακούστηκαν πίσω απ' την πόρτα, μετά η πόρτα άνοιξε και εμφανίστηκε.,. η θεία.
"Παρακαλώ;" είπε και μας κοίταξε με απορία
"Γειά σου θεία!" είπα εγώ
"Γειά σας" είπε η θεία και κοίταξε με ακόμα μεγαλύτερη απορία τις τσάντες που κουβαλούσα. Ύστερα τα μάτια της έλαμψαν. "Α!" είπε. "Πουλάτε εγκυκλοπαίδειες!"
"Χα, χα!" γέλασα εγώ. "Όχι ρε θεία! Εγώ είμαι ο φίλος της Χριστίνας! Δεν με θυμάσαι;"
Η θεία με κοίταξε.
"Μμμμ..." είπα εγώ. "Η Χριστίνα που είναι;" ρώτησα
"Εεε..." είπε η θεία. "Είναι στην τουαλέτα" και με ξανακοίταξε καλά καλά. "Λοιπόν, ευχαριστώ πολύ αλλά δεν θα πάρουμε, εντάξει;" είπε και μας έκλεισε την πόρτα.

Μείναμε έτσι με την πεθερά να κοιτάμε για λίγο ο ένας τον άλλον.

"Ποιά είναι η κυρία;" ρώτησε στο τέλος η πεθερά.
"Εεε, είναι η θεία της Χριστίνας" είπα. "Έχει αλτσχάιμερ..." εξήγησα
"Αααα..." είπε η πεθερά. "Αλτσχάιμερ! Είχα μια κουμπάρα που είχε αλτσχάιμερ..." ξεκίνησε να λέει όταν η πόρτα άνοιξε απότομα κι εμφανίστηκε η Χριστίνα αλαφιασμένη.

"Γειά σας, γειά σας!" είπε. "Γειά σου μαμά!" έκανε και κοίταξε την πεθερά της
"Γειά σου κόρη μου!" είπε και η πεθερά συγκινημένη και τη φίλησε.
"Περάστε, περάστε!" είπε η Χριστίνα κι έκανε στην άκρη για να περάσει η πεθερά της στο χώλ. Ύστερα στράφηκε προς το μέρος μου και με φίλησε.
"Καλώς ήρθες!" μου είπε. "Τι μυρίζει;"
"Εμετός..." είπα εγώ και μπήκα μέσα στο σπίτι.
"Θεία τον θυμάσαι τον φίλο μου;" είπε η Χριστίνα στην θεία δείχνοντας με.
"Ναι, ναι, βεβαίως!" είπε η θεία και χαμογέλασε ευγενικά. "Που πουλάει εγκυκλοπαίδειες..." συμπλήρωσε και μου χαμογέλασε ευγενικά.

Εν τω μεταξύ, η Χριστίνα ξαναγύρισε στην πεθερά της:
"Να σας συστήσω την θεία μου και μοναδικό μου συγγενή!" της είπε. Η πεθερά κοίταξε με τα τεράστια μάτια της τη θεία, έσκασε ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, αναφώνησε: "ΣΥΜΠΕΘΕΡΑ!!!" και προχώρησε να την αγκαλιάσει.

Η θεία χαμογέλασε κι αυτή και την αγκάλιασε αμήχανα.
"Τι κάνεις;" της είπε η πεθερά και την κοίταξε στα μάτια. Η θεία την κοίταξε με απορία. Ήταν προφανές ότι δεν είχε καταλάβει καθόλου ποια ήταν η κυρία.
"Είσαι καλά;" επέμεινε η πεθερά.
"Εεε... με πονάει λίγο το πόδι μου" είπε η θεία αμήχανα και αποφάσισε να πάρει τη βοήθεια του κοινού.
"Η κυρία;" ρώτησε την Χριστίνα. "Είναι γιατρός;"
"Είναι η μητέρα του Βασίλη!" είπε η Χριστίνα.
"Βασίλη, Βασίλη..." έσμιξε τα φρύδια της η θεία.
"Του Βασίλη ρε θεία! Του πατέρα της Παναγιώτας!" είπε η Χριστίνα.
Το βλέμμα της θείας πλανήθηκε στον χώρο και τελικά έπεσε επάνω μου.
"Ααααα!!! Ναι, καλέ! Ο Βασίλης!" είπε και τα μάτια της λάμψανε. Μετά γύρισε και κοίταξε την πεθερά. "Και η κυρία;" ρώτησε

"Ωχ βρε θεία!" είπε η Χριστίνα και στράφηκε προς την πεθερά της.
"Θα πρέπει να είστε κουρασμένη, ε;"
"Όχι κούκλα μου! Μην ανησυχείς!" είπε η πεθερά και της χαμογέλασε. Μόνο κάπου να κάτσω" πρόσθεσε
"Ναι, βεβαίως! Από εδώ!" είπε η Χριστίνα και της έδειξε την πόρτα της κουζίνας. Ύστερα γύρισε προς το μέρος μου
"Μα καλά; Πόση ώρα κάνατε για να έρθετε;" με ρώτησε
"Οχτώ ώρες" της είπα και την κοίταξα με μίσος.
"ΟΧΤΩ ΩΡΕΣ;;;" μου είπε. "Γιατί; Έβρεχε;"
"Ναι" είπα εγώ. "Κουμπάρες...""
"Ορίστε;" είπε η Χριστίνα
"Θα καταλάβεις..." της είπα και μπήκα στην κουζίνα. Η πεθερά είχε ήδη καθίσει σε μια καρέκλα, οπότε κάθισα κι εγώ σε μια άλλη, δίπλα στη θεία. Από πίσω μου μπήκε και η Χριστίνα.

"Επιτέλους συναντιόμαστε!" είπε στην πεθερά της χαρούμενη
"Ναι, ναι..." είπε η πεθερά. "Επιτέλους!" και σταμάτησε να την κοιτάξει. "Άμα είχατε παντρευτεί βέβαια θα είχαμε συναντηθεί νωρίτερα..." πρόσθεσε. "Αλλά ας είναι..."

Κοίταξα την Χριστίνα η οποία προσποιήθηκε πολύ επιτυχώς ότι δεν άκουσε τίποτα, κοιτώντας με επιμονή ένα καρφί στον τοίχο της κουζίνας και αναρωτιόμενη τι καιρό να κάνει άραγε αύριο στην Αυστραλία.
Από την άλλη μεριά, η θεία έπεσε απ' τα σύννεφα. Γούρλωσε τα μάτια της, κοίταξε με απορία την Χριστίνα και τελικά έσκυψε προς το μέρος μου και μου ψιθύρισε στο αυτί:
"Καλά, δεν είστε παντρεμένοι;"
Γύρισα και την κοίταξα.
"Όχι, θεία" της είπα τελικά. "Χωρίσαμε..."
"Α!" είπε η θεία. "Χαμπάρι δεν πήρα..."

Κάντε κλικ εδώ για την συνέχεια...

Θανάσημος