Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 08, 2008

Ιερά Μονή Βα(λ)τοπεδίου

Ίσως να έχετε παρακολουθήσει τον τελευταίο καιρό τι γίνεται με την Μονή Βατοπεδίου, ίσως και όχι. Σε κάθε περίπτωση, τα πράγματα μοιάζουν να είναι απλά: το κράτος παραχωρεί σχεδόν τζάμπα πολύ ακριβές εκτάσεις στην Ιερά Μονή, η οποία εν συνεχεία τις ξεπουλάει σε δικούς μας επιχειρηματίες...

Ο κ. Ρουσόπουλος, ως γνωστόν, έχει ως "πνευματικό" του τον ηγούμενο της Μονής Βατοπεδίου ο οποίος, ως πνευματικός που είναι, τον καθοδηγεί στις κρίσιμες αποφάσεις του. Ο κ. Ρουσόπουλος, ενώ κάποτε ήταν από τους πιο συμπαθείς ανθρώπους στην Ελλάδα, έχει καταλήξει σήμερα να τον συμπαθεί μόνο ο Αντώναρος. Εάν εξαιρέσει κανείς αυτό το γεγονός, δεν νομίζω ότι ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει την αποτελεσματικότητα της καθοδήγησης του γέροντα στην ζωή του κυβερνητικού μας εκπροσώπου. Σήμερα, θα ήθελα να αποκαλύψω τα γεγονότα που ξεκίνησαν όλη αυτή την περιπέτεια...

Εκείνη την ημέρα, ο Θοδωρής είχε φτάσει με ανάμικτα συναισθήματα στην Μονή Βατοπεδιού. Ένοιωθε χαρά και αγαλλίαση που θα ξαναέβλεπε τον πνευματικό του πατέρα. Ένοιωθε όμως και άγχος και ντροπή για τις αμαρτίες που έπρεπε να ομολογήσει. Ήξερε ότι θα ήταν μια δύσκολη συνάντηση...

Ο γέροντας τον δέχθηκε στην υπεραιωνόβια βιβλιοθήκη της Μονής. Δέσμες από φως σχίζανε την πανάρχαια σκόνη και χαϊδεύαμε τα βιβλία στους τοίχους. Ο γέρος στεκότανε στην άκρη του δωματίου και μελετούσε ένα αρχαίο σύγγραμμα.

"Την ευλογία σου πάτερ. Αμάρτησα." είπε ο Θοδωρής φιλώντας του το χέρι.
"Τι έκανες πάλι τέκνον μου;" είπε ο γέροντας και τον κοίταξε επάνω από τα γυαλιά του με πατρικό ενδιαφέρον.
"Να, κάτι εκατομμύρια έφτασαν στα χέρια μου με νόμιμο τρόπο..." είπε ο Θοδωρής σεμνά
"Μμμμμ... καταλαβαίνω..."
"...και θέλω να εξιλεωθώ, πάτερ μου..."
"Μμμμμ... ξέρεις παιδί μου, η εξιλέωση στοιχίζει..."
"το ξέρω πάτερ μου... το ξέρω..."
"πρέπει να βάλουμε μοναχούς να προσεύχονται νυχθημερόν για εσένα για εβδομάδες ολόκληρες. Ίσως και μήνες! Ξέρεις πόσο θα μας κοστίσει να αφήσουν τόσα στελέχη μας την δουλειά τους και να αρχίσουν να ασχολούνται με προσευχές;"
"Ξέρω πάτερ... ξέρω..."
"ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΣΕΣ ΕΡΓΑΤΟΩΡΕΣ ΘΑ ΠΑΝΕ ΧΑΜΕΝΕΣ, ΤΕΚΝΟΝ ΜΟΥ;;;" οργίστηκε ο Πάτερ. Η βροντερή φωνή του ήχησε στους πανάρχαιους τοίχους και αναστάτωσε την αιωνόβια σοφία τους.

Ο Θοδωρής δεν μίλησε. Ένα ρίγος ανέβηκε αργά στην ραχοκοκαλιά του.

"πόσα εκατομμύρια είπες..." ψέλλισε εξαντλημένος ο γέροντας σκύβοντας το σοφό του κεφάλι επάνω από την μαγκούρα του
"εεε, δεν είπα..." είπε ο Θοδωρής φοβισμένος
"ναι αλλά ΑΝ έλεγες;" τα ασημένια μαλλιά του γέροντα λάμπανε στο φως του ήλιου που τα χτυπούσε από τα μικρά παράθυρα στην κορυφή των τοίχων

"εεε, αν έλεγα... να μην έλεγα... ξέρω 'γω... αρκετά..." είπε ο Θοδωρής ντροπαλά "είναι της γυναίκας μου, βλέπετε..." εξήγησε "εγώ δεν ασχολούμαι και πολύ..."
"μμμ..." έκανε ο γέροντας και έσκυψε το ευλογημένο του κεφάλι. Ησυχία έπεσε μέσα στους πανάρχαιους τοίχους της μονής. Μόνο εάν αφουγκραζόσουν προσεχτικά, θα παρατηρούσες την διακριτική παρουσία του Θεού, να ίπταται επάνω από τους δύο προσκυνητές. Η κατανυκτική ατμόσφαιρα δόνησε βαθιά τον Θοδωρή και δάκρυα ανάβλυσαν στα μάτια του.
"Πάτερ..." είπε με τρεμάμενη φωνή. "Τι πρέπει να κάνω;"

Ησυχία...

Μόνο η διακριτική πτήση του Θεού στο ταβάνι ανατάρασσε την πνευματικότητα της στιγμής

"Πάτερ..." είπε ο Θοδωρής και τώρα ένοιωθε ότι τα γόνατα του λύγιζαν από την αδημονία. "Μιλήστε μου! Τι να κάνω; Μπορώ να αγοράσω κουπόνια της μονής, εάν θέλετε. Πολλά κουπόνια!"

"ΚΟΥΠΟΝΙΑ!!!" φώναξε ο γέροντας ανοίγοντας τα χέρια του και τινάσσοντας το κεφάλι του πίσω. Τα λευκά μαλλιά του ανέμισαν με δύναμη, η μαύρη φορεσιά του άνοιξε σαν νυχτερίδα κάτω από τα τεντωμένα χέρια του, η μαγκούρα του ανασηκώθηκε από το έδαφος και για μια στιγμή ο Θοδωρής πίστεψε ότι έβλεπε τον Μωυσή.
"ΣΟΥ ΜΟΙΑΖΩ ΕΓΩ ΓΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΤΟ ΧΡΗΜΑ;;;" βρυχήθηκε ο γέρος κουνόντας την μαγκούρα του απειλητικά και πλησιάζοντας αργά τον Θοδωρή.

"Γέροντα..." ψέλλισε ο Θοδωρής και σταυροκοπήθηκε. "Συγχώρεσε με..."

"ΜΕ ΤΕΤΟΙΟ ΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟ ΤΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΤΟ ΧΡΗΜΑ, ΑΝΑΓΩΓΕ;;;" βροντοφώναξε ο γέροντας συνεχίζοντας να πλησιάζει απειλητικά προς τον Θοδωρή.

Ο Θοδωρής έκανε δύο βήματα πίσω και ακούμπησε στον πανάρχαιο τοίχο.
"Έχετε δίκιο γέροντα μου, συγχωρέστε με..." ψιθύρισε τρομοκρατημένος. Ο γέρος είχε πλέον φτάσει σε απόσταση αναπνοής. Ο Θοδωρής μπορούσε να οσμιστεί την άγια μυρωδιά του θυμιατού αναμεμειγμένου με Chanel Allure Homme Sport.

Και τότε ο γέροντας κοντοστάθηκε. "Μια στιγμή!" είπε και έγειρε το κεφάλι του προς τα πίσω. "Μια στιγμή..." ξαναψιθύρισε και έκλεισε τα μάτια του. "Μου μιλάει ο Θεός..." είπε ξέπνοα.

Ο Θεός από το ταβάνι που αναδυόταν κοίταξε παραξενεμένος τον γέροντα.
"ΧΡΙΣΤΕΕΕΕ!" έβαλε μια φωνή.
"Ναι μπαμπά!" ακούστηκε μια άλλη φωνή από το υπερπέραν.
"Μιλάς εσύ τώρα σε κανέναν άνθρωπο;" είπε ο Θεός
"Ωχ!" είπε ο Χριστός. "Που το κατάλαβες;"
"ΣΤΑΜΑΤΑ ΑΜΕΣΩΣ!!!" βροντοφώναξε ο Θεός συγχισμένος. "Μου χαλάς το σασπένς!"
"Μα ρε μπαμπά, τι θα κάνει ο Λιακόπουλος χωρίς εμένα;" παραπονέθηκε ο Χριστός.
"Α!" είπε ο Θεός. "Με τον Λιακόπουλο μιλάς;"
"Ε, με ποιον άλλον;"
"Μμμμμ" είπε ο Θεός. "Καλά, καλά... Δώσ' του χαιρετίσματα..." και ξαναέστρεψε την προσοχή του στον γέροντα και τον Θοδωρή, ακριβώς τη στιγμή που ο γέροντας μονολογούσε εκστασιασμένος

"Μμμμμ.... αααααα...... οοοοοεεεεεμμμμμμ....." μέχρι που στο τέλος μια κραυγή του έσκισε τα σωθικά:

"ΟΙΚΟΠΕΔΑ!!!" βροντοφώναξε, άνοιξε τα φλογισμένα μάτια του και τα κάρφωσε επάνω στον Θοδωρή. "Οικόπεδα!" του είπε άλλη μια φορά και τον πλησίασε σε σημείο που οι μύτες τους σχεδόν ακουμπούσαν. "Ο Θεός θέλει οικόπεδα..." ψιθύρισε και έμεινε έτσι να τον κοιτάει με τα μάτια του να λάμπουν από ενέργεια.
"Οι... οι... οικόπεδα;;;" ψέλλισε ο Θοδωρής.

"ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΑΑΑ!!!" ξεκαρδίστηκε στα γέλια ο Θεός απ' το ταβάνι και χειροκρότησε με ενθουσιασμό. "Μπράβο! Μπράβο! ΚΑ-ΤΑ-ΠΛΗ-ΚΤΙ-ΚΟ!!!"

Ο γέροντας έκανε ένα βήμα πίσω, κατέβασε τα χέρια του, τίναξε λίγο σκόνη από τον μανδύα του, ανασήκωσε τους ώμους του και είπε:
"Άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου, παιδί μου. Δεν είναι σε εμάς να τις εξηγήσουμε..."
"Καταλαβαίνω γέροντα" είπε ο Θοδωρής και έσκυψε τα μάτια του.
"Πάω τώρα να αποσυρθώ στην σκήτη μου και να προσευχηθώ για την σωτηρία σου"
"Ευχαριστώ πατέρα!" μουρμούρισε ο Θοδωρής και δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια του. Αλλά ο γέροντας είχε ήδη χαθεί από μπροστά του.

Θανάσημος

5 σχόλια:

  1. Θανάσημε, μόλις έκανα το ολέθριο σφάλμα να διαβάσω το ποστ με ανοιχτές τις μπαλκονόπορτες του σπιτιού. Οι γείτονες τη βγάζουν στο μπαλκόνι και έχουν σταματήσει *εντελώς* το τσατ από τη στιγμή που ο ηγούμενος αναφέρθηκε στις αντιχριστιανικές επιπτώσεις του πληθωρισμού. :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ασμοδαίε, λυπάμαι πολύ για τα προβλήματα που σου προκάλεσα!!! Εύχομαι ο Θεός να με συγχωρέσει...

    Παρεμπιπτόντως, αυτό το "μπαλκόνι" που χρησιμοποιούν οι γείτονες σου για τσάτινγκ δεν το έχω υπ' όψιν μου. Πότε βγήκε; Έχω μείνει πίσω ρε γαμώτ :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Βρε Θανάσημε έχω μια απορία και θάθελα να μου τη λύσεις. Αυτός ο Ρουσόπουλος ήταν τόσο μαλάκας και πριν προσχωρήσει στη ΝΔ ή έγινε μετά το συγχρωτισμό του και με άλλους του δεξιοχώρου;
    Θα μου πεις τώρα γιατί ρωτάω εσένα και όχι τον Αντώναρο; Καταρχήν το να περιμένεις απάντηση από έναν Αντώναρο σημαίνει ότι είσαι χειρότερος από αυτόν αλλά και μετά εσένα βρήκα μπροστά μου εσύ θα μου απαντήσεις! Αν δεν μπορείς να το κάνεις δεν θα σου κρατήσω κακία. Φτάνει που μου έλυσες τόσες απορίες γύρω από το πώς και το γιατί ο Ρουσόπουλος με τον πνευματικό του πατέρα συνεργάζονται τόσο άψογα. Ας είσαι καλά…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αγαπητέ μου Συνέα, ειλικρινώς, δεν έχω ιδέα!!! Αλλά η ερώτηση σου με ιντριγκάρει... ίσως να γράψω κάτι για το θέμα... προσεχώς... ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή