Η Πεθερά - 5ο Μέρος

Μια φορά κι έναν καιρό, είχα μια φίλη που την λέγανε Χριστίνα. Ήταν μια χαρά κορίτσι. Μετά γέννησε. Και στο καπάκι, της φορτώθηκε και η πεθερά...

Καλή ανάγνωση!

------------------------------------------------------------------------------------

Είναι γεγονός ότι αν αφήσεις τριάντα άνδρες να ζήσουν μέσα σε έναν μεγάλο θάλαμο, σε μια εβδομάδα θα έχουν πεθάνει όλοι απ' την βρώμα. Ο νόμος αυτός είναι τόσο ισχυρός και πανανθρώπινος που δεν υπάρχει στρατός σε όλον τον πλανήτη που να μην έχει καθιερώσει μια τελετουργία κατά την οποία οι άντρες ξεβρωμίζουνε υποχρεωτικά και μετά ελέγχονται για το εάν όντως ξεβρώμισαν ή εάν απλά σμπρώξανε τα κουτιά απ' τις πίτσες κάτω απ' το κρεβάτι. Η διαδικασία αυτή ονομάζεται "πρωινή επιθεώρηση".

Η πρωινή επιθεώρηση κορυφώνεται ως τελετουργία όταν όλοι οι άντρες στηθούνε όρθιοι και σε στάση προσοχής μπροστά στα κρεβάτια τους, ενώ ένας αγουροξυπνημένος καραβανάς με τα χέρια πίσω απ' την πλάτη, μπαίνει μέσα στο δωμάτιο τους και βαδίζει αργά επάνω κάτω λέγοντας "μμμ". Συγκεκριμένα για τον ελληνικό στρατό, η πρωινή επιθεώρηση είναι και το μόνο πράγμα που δουλεύει αποτελεσματικά. Κι αυτό γιατί ακόμα κι ένας αγουροξυπνημένος καραβανάς μπορεί να κάνει τα δύο αυτά πράγματα: να κρίνει εάν ο θάλαμος είναι τακτοποιημένος και ταυτόχρονα να κάνει "μμμ".

Η επιθεώρηση στο στρατό μοιάζει πολύ με τη επίσκεψη της πεθεράς σου στο σπίτι. Η πεθερά δένει τα χέρια της πίσω απ' την πλάτη, περπατάει με αργό βήμα από δωμάτιο σε δωμάτιο και λέει "μμμμ". Εσύ από την μεριά σου, στέκεσαι ακίνητος, την παρατηρείς με το βλέμμα κι εύχεσαι να μην βάλει το χέρι της κάτω απ' τα ράφια, όπου έχει μαζευτεί τόση σκόνη που πλέον δεν χρειάζεται ξεσκόνισμα αλλά πριόνισμα.

Άφησα την θεία να δει ειδήσεις στην τηλεόραση της κουζίνας και ακολούθησα την Χριστίνα και την πεθερά της στο σαλόνι. Η πεθερά μπήκε, κοίταξε γύρω της αργά τον χώρο και είπε:
"Μμμμ..."

"Εεεε..." είπε η Χριστίνα. "Το σαλόνι δεν προλάβαμε να το φτιάξουμε ακόμα..."
"Α, μην φοβάσαι κόρη μου!" είπε η πεθερά και χαμογέλασε γλυκά. "Γι' αυτό είμαι εδώ! Μέχρι να φύγω θα το έχω κάνει κούκλα!" συμπλήρωσε και προχώρησε ανάμεσα από τις καρέκλες και τους καναπέδες.
"Εεε, όχι όχι! Μην ανησυχείτε!" είπε η Χριστίνα που ένοιωσε τον κίνδυνο να πλησιάζει ορμητικός. "Δεν θέλω να κουραστείτε!"
"Εγώ;" είπε η πεθερά και γύρισε και την κοίταξε με τα τεράστια μάτια της. "Αααα, μην ανησυχείς ΚΑΘΟΛΟΥ για εμένα!" είπε και κοίταξε προς τις μπαλκονόπορτες του σαλονιού. "Κοίτα! Κοίτα! Ούτε κουρτίνες δεν προλάβατε να βάλετε..." παρατήρησε.
Γύρισα και κοίταξα την Χριστίνα η οποία έκανε μια εμφανή προσπάθεια να μην ακούσει αυτά που άκουγε. Αντ' αυτού, είχε καρφώσει το βλέμμα της έξω απ' το παράθυρο και έμοιαζε να μετράει συννεφάκια.

Ακολούθησαν μερικές στιγμές σιωπής καθώς η Χριστίνα μετρούσε συννεφάκια και η πεθερά εξέταζε γύρω - γύρω προσεχτικά τον χώρο. Στο τέλος είπε:

"Νομίζω ότι αυτός ο καναπές θα έπρεπε να πάει εκεί!" και έδειξε προς τα δεξιά.
Γύρισα και κοίταξα την Χριστίνα που τώρα έμοιαζε να έχει εγκαταλείψει τα συννεφάκια και να έχει αρχίσει να μετράει τις αχτίδες του ήλιου. Αποφάσισα να βοηθήσω λίγο την κατάσταση:
"Συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΑ μαζί σας!" είπα στην πεθερά. Η Χριστίνα γύρισε και με κοίταξε με μάτια γεμάτα μίσος. Η πεθερά όμως, δεν φάνηκε να αντιλαμβάνεται τίποτε απ' όλα αυτά, εμφανώς απορροφημένη όπως ήταν στον νοητό επανασχεδιασμό του σαλονιού. Στο τέλος, έδειξε να έχει πάρει τις αποφάσεις της γιατί μας κοίταξε με νέο ενθουσιασμό και είπε:

"Πάμε τώρα να δούμε και το υπόλοιπο σπίτι..."
"Εεε... ναι..." είπε η Χριστίνα με μια μικρή καθυστέρηση και έκανε στην άκρη για να περάσει η πεθερά της μπροστά.

"Από εδώ είναι το υπνοδωμάτιο μας..." είπε
Η πεθερά άνοιξε την πόρτα και κοίταξε το δωμάτιο από το προσκέφαλο. Μπλούζες, παντελόνια και φανέλες ήταν πεταμένα γύρω - γύρω.
"Μμμμ..." είπε και κοίταξε το χάος με τα τεράστια μάτια της.
"Εεεε... ο Βασίλης έφτιαξε την βαλίτσα του και εεε... δεν πρόλαβα να συμμαζέψω..." δικαιολογήθηκε η Χριστίνα
"Ναι, ναι..." μουρμούρισε η πεθερά και μπήκε αργά μέσα στο δωμάτιο. Έφερε ένα εξεταστικό βλέμμα τριγύρω και σταμάτησε σε μια αφίσα με έναν πίνακα του Πικάσο που κοσμούσε τον τοίχο επάνω απ' το κρεβάτι. Το πρόσωπο της φωτίστηκε.
"Ααααα!" είπε. "Υπέροχα!"
Μια τεράστια απορία ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο της Χριστίνας.
"Σας αρέσει ο Πικάσο;" ρώτησε. Αλλά η πεθερά, αντί να απαντήσει, έκανε μεταβολή και βγήκε βιαστικά απ' το δωμάτιο.

Μείναμε οι δυό μας να κοιταζόμαστε.

"Που πάει;" ρώτησε στο τέλος η Χριστίνα
"Μην ανησυχείς. Θα επιστρέψει" είπα εγώ

Εκείνη την ώρα μπήκε η πεθερά μέσα στο δωμάτιο ενθουσιασμένη, κρατώντας ένα παραλληλόγραμμο αντικείμενο στα χέρια της. Ήταν πακεταρισμένο γύρω - γύρω με εφημερίδες και έμοιαζε επικίνδυνα με πίνακα ζωγραφικής. Η πεθερά έσχισε το περιτύλιγμα με μια κίνηση και το έδωσε στην Χριστίνα.
"Άντε καλή μου!" της είπε. "Σύρε να το βάλεις στη θέση αυτής της αφίσας! Νομίζω ότι είναι το καλύτερο σημείο"

Η Χριστίνα είχε παγώσει στην θέση της.

"Τττττ..." τραύλισε

"Ττττττ...." ξαναπροσπάθησε
"Ττττττττι είναι ΑΥΤΟ;;;" κατάφερε να πει τελικά
"Α, τίποτα!" είπε η πεθερά ανέμελα. "Ένα δωράκι! Έλα, σύρε βαλ' το εκεί πάνω και βγάλε αυτό το μπλε πράγμα..." είπε και έδειξε τον Πικάσο
"Μα... δεν..." κόμπιασε η Χριστίνα
"Αααα, δεν θέλω ευγένειες τώρα!" είπε εύθυμα η πεθερά. "Παρακαλώ, παρακαλώ! Εάν δεν κάνω ένα καλό δώρο στην νύφη μου, σε ΠΟΙΟΝ θα κάνω;"

Η Χριστίνα έμεινε να την κοιτάει ακίνητη με τον πίνακα στο χέρι.

"Αυτό..." είπε τελικά με τρεμάμενη φωνή, "...είναι..." πρόσθεσε και κοίταξε την πεθερά της απελπισμένη "...μια εικόνα του ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ;;;" και κοίταξε την εικόνα με φρίκη.
"Μια ΧΡΥΣΗ εικόνα του Αγίου Παντελεήμονα" την διόρθωσα εγώ που αυτομάτως ξαναβρήκα το κέφι μου.
"Ναι, ναι!!!" είπε χαρούμενη η πεθερά. "Στην αρχή σκέφτηκα να πάρω έναν Χριστό αλλά τελικά αποφάσισα και πήρα τον Παντελεήμων που είναι και θαυματουργός..."
"Σωστά, σωστά!" είπα εγώ
"Σου αρέσει;" ρώτησε τη Χριστίνα γεμάτη ελπίδα η πεθερά
"Εεεε..." είπε η Χριστίνα "ωραία είναι... δεν λέω... αλλά να... μήπως να την βάζαμε κάπου ΑΛΛΟΥ;"

"Που αλλού κούκλα μου;" είπε η πεθερά. "ΕΔΩ πρέπει να μπει ο Παντελεήμων! Πάνω απ' το κρεβάτι. Να σας φυλάει απ' το κακό!"
"Απο ποιο κακό;" είπε η Χριστίνα
"Απ' το κακό σεξ" ψιθύρισα εγώ και της πήρα την εικόνα απ' τα χέρια.
"Ααααα..." είπα ενθουσιασμένος. "ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ ΕΙΚΟΝΑ!!!" και κοίταξα την πεθερά. "ΚΑ-ΤΑ-ΠΛΗ-ΚΤΙ-ΚΗ επιλογή. Μπράβο, μπράβο!!!" πρόσθεσα. "Μου αρέσει πολύ και η χρυσή κορνίζα. Θα πρέπει να σας στοίχισε ΠΟΛΥ ακριβά..." είπα στην πεθερά και ανέβηκα στο κρεβάτι.
"Α, μην το συζητάς!" είπε η πεθερά. "Τι; Με άδεια χέρια θα ερχόμουνα;"
"Έτσι είναι!" είπα και έβγαλα την κορνίζα με τον Πικάσο απ' τη θέση του.
"Χριστίνα!" είπα. "Πάρε αυτό το πράγμα και βάλ' το κάπου!" και της έδωσα την κορνίζα.
Η Χριστίνα άπλωσε τα χέρια της σαν υπνωτισμένη και πήρε τον Πικάσο. Εν' τω μεταξύ, εγώ κρέμασα τον Παντελεήμονα επάνω απ' το κρεβάτι της, κατέβηκα κάτω και τον κοίταξα από μακριά.
"Υπέροχα!" είπα. "Το μόνο που λείπει τώρα είναι ένας εσταυρωμένος από την άλλη μεριά!"
"Ναι, ναι!" συμφώνησε χαρούμενη η πεθερά. "Αχ, μπράβο! Πολύ χαίρομαι που σας άρεσε! Άμα το 'ξερα θα έφερνα και μερικές ακόμα. Ούτε μια εικόνα δεν έχει αυτό το σπίτι!" είπε ευτυχισμένη και βγήκε απ' το δωμάτιο λέγοντας: "Πάμε τώρα να δούμε και τα υπόλοιπα δωμάτια..."

Η Χριστίνα γύρισε και με κοίταξε απειλητικά. "Θα μου το πληρώσεις αυτό..." μου σφύριξε και βγήκε με φόρα απ' το δωμάτιο. Την ακολούθησα καθώς η πεθερά άνοιγε την διπλανή πόρτα
"Εδώ τι είναι;" ρώτησε καθώς έμπαινε μέσα
"Το γραφείο!" είπε η Χριστίνα.

Εν τω μεταξύ, η πεθερά είχε μείνει ακίνητη και είχε καρφώσει το βλέμμα της στο πάτωμα, μέσα στο δωμάτιο. Μια έκφραση φρίκης είχε καλύψει τα τεράστια μάτια της.
"ΣΚΥΛΙ!!!" είπε τελικά. "ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ!!!" συμπλήρωσε και γύρισε προς την Χριστίνα:
"Μα καλά, δεν ξέρεις ότι δεν πρέπει να έχετε ζώα μέσα στο σπίτι μαζί με το μωρό; Είναι πολύ κακό! ΠΟΛΥ ΚΑΚΟ!"
"Ορίστε;" είπε η Χριστίνα και κοίταξε την πεθερά της ελαφρώς τσαντισμένη από την παρατήρηση. Αλλά εκείνη δεν την άκουσε καθώς είχε επικεντρωθεί πλήρως επάνω στον Τόμπι τον οποίον και πλησίαζε απειλητικά. "Έξω από 'δω βρε!" είπε και του έδειξε απέναντι προς την εξώπορτα. "Ούστ!"

Η Χριστίνα έμεινε να την κοιτάει έκπληκτη.
"Συγνώμη, ΤΙ κάνετε;" της είπε όσο πιο ψύχραιμα μπορούσε. Εν τω μεταξύ ο Τόμπι, με το που είδε κάποιον να του δείχνει την εξώπορτα, έβγαλε το προφανές συμπέρασμα ότι θα τον βγάλουν βόλτα κι άρχισε να κουνάει χαρούμενος την ουρά του.

"Έξω! Έξω!" είπε η πεθερά στον Τόμπι και δοκίμασε να τον σπρώξει με το πόδι της έξω απ' την πόρτα. Ο οποίος Τόμπι, ως γνωστόν, άπαξ και δει πόδι, θολώνει. Άρπαξε λοιπόν το πόδι της πεθεράς, το αγκάλιασε με τα δύο μπροστινά του πόδια και ξεκίνησε να το πηδάει με ευγνωμοσύνη.
"Συγνώμη, ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ;;;" είπε η Χριστίνα που όσες φορές στη ζωή της προσπάθησε να κρατήσει την ψυχραιμία της, απέτυχε.
"ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ!!!" είπε η πεθερά και δοκίμασε να ξεκολλήσει το σκύλο απ' το πόδι της. "ΠΑΡΤΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΔΙΑΟΛΟ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΜΟΥ!!!" έβαλε τις φωνές.
"Σσσσσσσσσσστ!" είπε η Χριστίνα τσαντισμένη. "Θα ξυπνήσετε το μωρό!" Και γυρίζοντας προς τον σκύλο: "Κάτω Τομπι! Κάτω!!!"
"ΜΑ... ΜΑ ΤΙ ΚΑΝΕΙ ΣΤΟ ΠΟΔΙ ΜΟΥΙ!!!" φώναξε πανικόβλητη η πεθερά η οποία προφανώς τώρα συνειδητοποίησε πλήρως την κατάσταση και γούρλωσε έκπληκτη τα τεράστια μάτια της.
"ααααααααααααααΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ" ακούστηκε η Παναγιώτα από μέσα.
"Όρίστε! Τώρα ξύπνησε!" είπε η Χριστίνα εμφανώς θυμωμένη. "Ξέρετε πόσες ώρες μου παίρνει να την κοιμίσω;;;"
"Ναι, αλλά τώρα θα έχεις το Άγιο Παντελεήμονα να σε βοηθήσει" είπα εγώ
"ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ" επέμεινε η Παναγιώτα

Εν τω μεταξύ, η πεθερά είχε κοκκινίσει ολόκληρη, είχε γουρλώσει τα μάτια της, είχε αρπάξει την τσάντα της από το λουρί και την ανεβοκατέβαζε με τυφλό πανικό, χτυπώντας τον Τόμπι, το πόδι της, τα διπλανά έπιπλα, τον αέρα, φωνάζοντας πανικόβλητη:

"ΚΑΤΩ! ΣΑΤΑΝΑ! ΚΑΤΩ ΑΝΩΜΑΛΕ! ΚΑΤΩ ΕΙΠΑ!!!"
"Έλα Τόμπι! ΈΛΑ!" είπε η Χριστίνα τσαντισμένη και βούτηξε τον σκύλο στα χέρια της. "Πήγαινε μέσα!" είπε, τον πέταξε στην κρεβατοκάμαρα και έκλεισε την πόρτα πίσω του.

Η πεθερά έπεσε με φόρα επάνω σε μια καρέκλα παραδίπλα. "Ιησούς Χριστός Νικά .... ούφ... κι όλα τα κακά σκορπά!" μουρμούρισε λαχανιασμένη κι έκανε τον σταυρό της τρεις φορές, αναπνέοντας με δυσκολία.

Η Χριστίνα γύρισε στο δωμάτιο και την κοίταξε.
"Είστε καλά;" της είπε.
"Ωχχχ... Καλά κόρη μου. Καλά!" της απάντησε με τη γλυκιά της φωνή η πεθερά λαχανιασμένη. "Είχα... είχα μια κουμπάρα την Κυριακούλα που πέθανε έτσι..." είπε με κομμένη την ανάσα. "Την δάγκασε... ούφφφ... τη δάγκασε ένα τόσο δα μικρό σκυλάκι... και εκείνη παραπάτησε... ωχχχ ... έεεπεσε επάνω στη γωνία ενός τραπεζιού, χτύπησε το κεφάλι της ... έσπασε τον λαιμό της και έμεινε στον τόπο... ωχ ... όταν μπήκε στο δωμάτιο ο άντρας της, το σώμα της ήταν μπρούμυτα αλλά ... το κεφάλι της κοιτούσε το ταβάνι..." κατέληξε και μας κοίταξε με τα τεράστια μάτια της.

Μείναμε έτσι να την κοιτάμε σαν χαζοί.
"Ε;" είπε η Χριστίνα που ερχόταν για πρώτη φορά τετ-α-τετ με την σούπερ κουμπάρα.
"Που και να ακούσεις πως πέθανε η Σαβατούλα" της ψιθύρισα
"Ε;" ξαναείπε η Χριστίνα.

Εν τω μεταξύ η πεθερά, με το που είδε την νύφη της να την κοιτάει με ανοιχτό το στόμα, ανένειψε αυτομάτως:
"Ωραίααααα..." είπε με καινούργια ζωντάνια και έσκασε ένα τεράστιο χαμόγελο. "Και τώρα, ας πάμε να ησυχάσουμε το μωρό..." και πετάχτηκε απ' τη θέση της.
"Ε;" ξαναείπε η Χριστίνα
"ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ" είπε η Παναγιώτα.
"Το μωρό..." είπε η Πεθερά της και πέρασε από δίπλα της χαρούμενη. "Δεν το ακούς τόση ώρα;"

Κάντε κλικ εδώ για τη συνέχεια...

Θανάσημος