Η Γέννα (1ο μέρος)

Σήμερα είναι το πρώτο μέρος ενός διηγήματος με τίτλο "Η Γέννα". Δεδομένου ότι δεν το έχω τελειώσει ακόμα, θα έχει πλάκα να δούμε τι θα γίνει στην πορεία.

Η ιστορία βασίζεται επάνω σε πραγματικά γεγονότα που έζησα τις τελευταίες ημέρες και ως εκ τούτου αφιερώνεται στους πρωταγωνιστές που την ενέπνευσαν.

Θα ήθελα όμως επίσης να την αφιερώσω στον Πάνο Ζέρβα ο οποίος δεν έχει κουραστεί να φωνάζει σε όλη τη μπλογκοσφαίρα ότι του αρέσουν πολύ αυτά που γράφω καθώς και σε όλους τους καλυβιώτες που με τίμησαν με την παρουσία τους.

Καλή ανάγνωση!

---------------------------------------------------------

Πρέπει να ήταν γύρω στις εντεκάμιση το βράδυ, όταν χτύπησε το τηλέφωνο στο σπίτι μου.

"Εμπρός" είπα
"Πεθαίνω!" άκουσα μια φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής. Αναγνώρισα την φίλη μου την Χριστίνα από την Αθήνα.

"Θα μου αφήσεις το αυτοκίνητο;" ρώτησα ευγενικά
"Άι στο διάολο ρε!" μου απάντησε. "ΠΕΘΑΙΝΩ ΣΟΥ ΛΕΩ!". Ακουγότανε γεμάτη ζωή.

"Μμμμ... βλέπεις έναν μακρύ φωτεινό διάδρομο;" ρώτησα
"Ρε σταμάτα να με δουλεύεις! Γεννάω!"

Ακολούθησε μια παύση. Στο τέλος είπα:

"Πεθαίνεις ή γεννάς;"
"Και τα δύο" μου είπε
"Με ποια σειρά;" ρώτησα με ενδιαφέρον
"Ρε άι γαμήσου!"

Ήταν προφανές ότι η συζήτηση δεν πήγαινε καλά. Αποφάσισα να δοκιμάσω μια άλλη προσέγγιση

"Πήγα χθες και είδα το Μπάτμαν!" είπα. "Πολύ καλό!"
"ΑΑΑΑΑΡΡΡΡΡΡΡΓΓΓΓΚΚΚΚΚΚΚΚΚ!!!" άκουσα μια κραυγή απ' το τηλέφωνο
"Χριστίνα;" έκανα με αγωνία. "Γέννησες;"

Ακολούθησε μια ακόμα παύση. Νομίζω ότι στην άλλη άκρη άκουγα κάτι σαν κλάμα. Στο τέλος η Χριστίνα μου είπε πολύ - πολύ γλυκά:

"Μήπως είναι εκεί η Μαίρη;"
"ΕΕΕμμμ είναι στο μπάνιο..." είπα αμήχανα
"Α..."

Ακούστηκε πολύ απογοητευμένη και είπα να βοηθήσω την κατάσταση:
"Ρε Χριστίνα τι συμβαίνει;"

Φάνηκε να το σκέφτεται για λίγο. Στο τέλος το πήρε απόφαση και είπε:
"Λοιπόν άκου να δεις: Έχω φτάσει την τελευταία εβδομάδα, το μωρό έχει πάρει θέση αλλά δεν κατεβαίνει! Ο γιατρός μου είπε ότι θα μου κάνουν καισαρική. Και τότε θα πεθάνω!"
"Και αυτό ο γιατρός στο είπε;"
"Μη με δουλεύεις ρε! Θέλω να κάνω διαθήκη!"
"ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ;;;"
"Διαθήκη! Άμα πεθάνω να μην μου τα φάει όλα το κράτος!"
"Και ποιος να σου τα φάει;"
"Το μωρό!"
"Τα μωρά δεν τρώνε οικόπεδα!" είπα αποφασιστικά. "Άντε να φάνε λίγο ξύλο. Δώσε άμα είναι τα οικόπεδα σε 'μένα και θα αναλάβω να δέρνω εγώ το μωρό" πρότεινα
"Τι λε ρε που θ' αφήσω τα οικόπεδα σ' εσένα!" εξερράγη η Χριστίνα που δεν φάνηκε να πρόσεξε ότι θα της έδερνα το μωρό.
"Γιατί;" απόρησα. "Εμένα με ξέρεις τόσα χρόνια. Το μωρό ούτε που το έχεις δει ποτέ στη ζωή σου!" εξήγησα την άποψη μου.
"Θα μου κάνουν υποσκληρίδιο!" άλλαξε θέμα απότομα η Χριστίνα.
"Τι είναι αυτό πάλι;" ρώτησα
"Τοπική αναισθησία" εξήγησε
"Τους έχεις εξηγήσει ότι εσύ είσαι αναίσθητη από τη φύση σου;" ρώτησα
"ΡΕ ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΜΕ ΔΟΥΛΕΥΕΙΣ! ΘΑ ΜΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ ΣΟΥ ΛΕΩ!!!"
"Τι εννοείς;" την ρώτησα με γνήσια απορία. "Θα προτιμούσες να μην σου κάνουν;"
"Ρε, θα μου κάνουν υποσκληρίδιο και ΘΑ ΜΕΙΝΩ ΑΝΑΠΗΡΗ!!!" έβαλε τις φωνές και η Χριστίνα.
"Εννοείς διανοητικά;" ρώτησα. "Μην ανησυχείς! Κανείς δεν θα καταλάβει τη διαφορά!"
"ΑΑΑΑΑΑΑΑΡΡΡΡΡΡΡΡΡΚΚΚΚΚΚΚΚΓΓΓΓΓΓΓΓ!!!" ακούστηκε πάλι η γνώριμη κραυγή.

Ακολούθησε άλλη μια παύση. Αναρωτιόμουνα πόση ακόμα προσπάθεια θα χρειαζότανε να κάνω για να κατέβει το μωρό, όταν ακούστηκε και πάλι η φωνή της Χριστίνας. Ήταν πολύ κουρασμένη.

"Μήπως βγήκε η Μαίρη απ' το μπάνιο;"
"Εεεε, βγήκε..."
"Θα μου τη δώσεις λίγο σε παρακαλώ;" η φωνή της έσταζε μέλι.
"ΟΚ..." είπα λίγο απογοητευμένος που δεν ολοκλήρωσα το έργο μου και έδωσα το τηλέφωνο στη γυναίκα μου.

Οι δυό τους μιλήσανε για τρεις ώρες. Στο τέλος η Μαίρη ήρθε και ξάπλωσε δίπλα μου στο κρεβάτι και αφού με ξύπνησε, μου είπε:

"Κοιμήσου καλά! Αύριο φεύγουμε για Αθήνα..."

(Κάντε κλικ εδώ για τη συνέχεια...)

Θανάσημος