Η Πεθερά - 7ο Μέρος

Πριν μπεις τον κόπο να διαβάσεις αυτό
ξεκίνα καλύτερα απο εδώ
κι άμα σου φαίνεται πολύ μακριά
κόψε δρόμο απ' την πεθερά!

-----------------------------------------------------------------------------------

Επιστρέψαμε στο σπίτι της Χριστίνας το μεσημεράκι. Η εκδρομή μας στο δημόσιο δεν είχε αποφέρει καρπούς, πέρα από έναν απείρου κάλλους διάλογο κατά τον οποίο η Χριστίνα προσπαθούσε να εξηγήσει στην Διευθύντρια ότι το γεγονός πως το ταμείο έκανε λάθος και της κατέθετε χρήματα στον λογαριασμό της χωρίς να τα δικαιούται ΔΕΝ σημαίνει ότι η Χριστίνα είναι κλέφτρα.

Μπήκαμε στο σπίτι κουρασμένοι και μας καλωσόρισε μια υπέροχη μυρουδιά από φαγητό. Από την κουζίνα ακούγονταν ο απορροφητήρας να δουλεύει.
"Τουλάχιστον θα φάμε!" σκέφτηκα και έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Προχωρήσαμε προς το σαλόνι, μπήκαμε μέσα και πάθαμε σοκ! Τα πάντα είχαν έρθει άνω - κάτω: Η τραπεζαρία είχε πάει εκεί που ήταν ο καναπές. Ο καναπές είχε πάει εκεί που ήταν οι πολυθρόνες. Οι πολυθρόνες είχαν πάει εκεί που ήταν ο μπουφές. Ο μπουφές ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΠΑΕΙ;;;

"Μαλάκα, τι έκανε η πεθερά σου;" ψιθύρισα και κοίταξα την Χριστίνα. Η οποία Χριστίνα είχε μείνει ακίνητη σαν άγαλμα και κοίταζε αποσβολωμένη το καινούργιο της σαλόνι.
"Α..." είπε.
"Ααα... Ααα..." ξαναδοκίμασε
"Αααααπίστευτο!" κατάφερε τελικά να ψιθυρίσει. "Άλλαξε θέση ΣΤΑ ΠΑΝΤΑ!!!" πρόσθεσε και με κοίταξε απελπισμένη.
"Το τζάκι είναι ακόμα στην θέση του..." είπα εγώ
Μου έριξε ένα παγωμένο βλέμμα και ετοιμάστηκε να πει κάτι όταν εμφανίστηκε η πεθερά στο άνοιγμα της πόρτας της κουζίνας. Φορούσε μια άσπρη ποδιά και κρατούσε μια ξύλινη κουτάλα στο χέρι.
"Βρε καλώς τα παιδιά!" είπε χαρούμενη. "Λοιπόν; Πως σας φαίνεται το σαλόνι; Δεν είναι ΠΟΛΥ καλύτερο;"
"Εεε..." είπε η Χριστίνα αμήχανα και προχώρησε αργά μέσα στο σαλόνι.
Σιγά! ΣΙΓΑ!!!" είπε αγχωμένη η πεθερά. "Μόλις σφουγγάρισα!"
Γυρίσαμε και οι δύο και την κοιτάξαμε απορημένοι.
"Μα... δεν είναι υγρά κάτω!" είπε η Χριστίνα.
"Ναι, αλλά φοράς τα παπούτσια σου!" είπε η πεθερά και συμπλήρωσε: "Κανονικά πρέπει να τα βγάζεις έξω απ' την εξώπορτα!"
"Ε;" είπε η Χριστίνα. Μετά με κοίταξε. Μετά ξανακοίταξε την πεθερά. "Ξέρετε, εμείς στο σπίτι μας δεν τα βγάζουμε τα παπούτσια..." της είπε στο τέλος.
"ΤΙ;;;" γούρλωσε τα μάτια της η πεθερά. "ΚΑΚΩΣ!" πρόσθεσε και κούνησε την κουτάλα στον αέρα σε ένδειξη αποδοκιμασίας. "Ξέρεις πόσα μικρόβια φέρνεις από έξω μέσα στο σπίτι; Ξέρεις; ΧΙΛΙΑΔΕΣ μικρόβια! Θα κολλήσει τίποτα και το μωρό και μετά θα το έχεις τύψεις!"
"Κοιτάξτε!" είπε η Χριστίνα λίγο εκνευρισμένη. "Εμένα οι γονείς μου φορούσανε ΠΑΝΤΑ τα παπούτσια τους μέσα στο σπίτι κι εγώ βγήκα ΜΙΑ ΧΑΡΑ!"
"Ε, εντάξει... σ' αυτό οι γνώμες διίστανται..." ψιθύρισα εγώ.

Η πεθερά έμεινε να κοιτάζει με οίκτο την Χριστίνα. Στο τέλος άνοιξε το στόμα της και είπε:
"Είχα μια κουμπάρα, την Βασιλικούλα..."
"ΜΠΙΙΙΙΙΙΙΙΠ... ΜΠΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΠ..." ακούστηκε εκείνη τη στιγμή το καμπανάκι της κουζίνας. Η πεθερά άφησε την Βασιλικούλα μετέωρη και γούρλωσε τα μάτια της.
"Αμάν! Το φαΐ!" είπε και έστρεψε την κουτάλα της προς την Χριστίνα. "Μισό λεπτό!" της είπε. "Θα επιστρέψω!" και χάθηκε στο άνοιγμα της πόρτας.

Ταυτόχρονα, στην άλλη πόρτα του σαλονιού εμφανίστηκε η θεία. Πατούσε επάνω σε πανιά και έσερνε τα πόδια της στο πάτωμα. Γυρίσαμε και την κοιτάξαμε.
"Θεία, τι είναι ΑΥΤΑ;" είπε η Χριστίνα
"Ποια;" είπε με απορία η θεία και κοίταξε γύρω της.
"Τα πανιά στα πόδια σου!" είπε η Χριστίνα
"Α! Αυτά..." είπε η θεία. "Είναι για τα πράσινα ανθρωπάκια..."
"ΓΙΑ ΠΟΙΑ;;;" είπα εγώ
"Τα πράσινα ανθρωπάκια..." είπε η θεία ενθουσιασμένη. "Εσείς το ξέρατε ότι το σπίτι είναι γεμάτο πράσινα ανθρωπάκια; Μόνο με τα πανιά μπορούμε να τα πολεμήσουμε..."
"ΠΟΙΑ ΠΡΑΣΙΝΑ ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ ΡΕ ΘΕΙΑ;;;" έβαλε τις φωνές η Χριστίνα. "Βλέπεις εσύ κανένα πράσινο ανθρωπάκι εδώ;"
Η θεία κοίταξε γύρω της προσεχτικά.
"Εεεε..." είπε στο τέλος αμήχανα. "Δεν φοράω και τα γυαλιά μου τώρα..."
"Για όνομα του Θεού..." ξεφύσηξε η Χριστίνα
"Είναι ΠΟΛΥ μικρά..." δικαιολογήθηκε η θεία. "Μου το είπε η συμπεθέρα!"

Εν τω μεταξύ, η Χριστίνα είχε παγώσει στην θέση της και είχε καρφώσει το βλέμμα της με φρίκη κάπου προς το κέντρο του σαλονιού.
"Χριστίνα;" είπα ανήσυχος. "Είσαι καλά;"
Η Χριστίνα ανοιγόκλεισε λίγο το στόμα της χωρίς να βγάλει ήχο. Στο τέλος, κατόρθωσε να πει:

"Τι είναι ΑΥΤΑ;;;"
"Ανθρωπάκια;" είπε η θεία χαρούμενη
Ακολούθησα το βλέμμα της Χριστίνας και είδα κάτι μακριά κομμάτια ύφασμα που βρισκόντουσαν απλωμένα επάνω στον καναπέ.
"Νομίζω ότι είναι κουρτίνες..." είπα
"ΤΙ ΚΟΥΡΤΙΝΕΣ;;;" είπε η Χριστίνα χωρίς να κουνηθεί ούτε εκατοστό απ' την θέση της. Την κοίταξα για λίγο.
"Μοβ..." είπα στο τέλος

Εκείνη την ώρα εμφανίστηκε πάλι στο άνοιγμα της πόρτας η πεθερά.
"Λοιπόν, τι λέγαμε;" είπε και μας είδε να κοιτάμε τις κουρτίνες. "Α! Τις είδατε τις κουρτίνες;" πρόσθεσε και μας έδειξε προς την μεριά τους με την κουτάλα.
"Ναι, ναι!" είπα εγώ χαρούμενος
"Τις πήρα μοβ που είναι το αγαπημένο μου χρώμα!" είπε ενθουσιασμένη η πεθερά. "Δεν είναι ΠΟΛΥ ΓΛΥΚΙΕΣ;;;"
"ΠΟΛΥ γλυκιές!" υπερθεμάτισα εγώ. "Πάνε πολύ και με τους κόκκινους καναπέδες..."
"Συγνώμη..." είπε η Χριστίνα. "ΠΟΤΕ τις αγοράσατε τις κουρτίνες;"
"Όσο λείπατε!" είπε η πεθερά.
"Και το μωρό;" είπε η Χριστίνα. "Το πήρατε μαζί σας;"
"Α, όχι όχι!" γούρλωσε τα μάτια της η πεθερά. "Φυσικά και όχι!"
"...αλλά;" είπε η Χριστίνα με αξιοθαύμαστη ψυχραιμία
"Το άφησα εδώ, με την θεία σου!" είπε χαρούμενα η πεθερά.
"Α, ναι;" είπε η θεία από δίπλα.
"ΤΙ ΠΡΑΓΜΑ;;;" είπε η Χριστίνα και γούρλωσε τα μάτια της.
Εκείνη την στιγμή ξαναχτύπησε το καμπανάκι της κουζίνας.
Η πεθερά έσμιξε τα φρύδια της. "Τι έπαθε πάλι και χτυπάει;" είπε και ξαναχάθηκε πίσω απ' την πόρτα.

Μείναμε με την Χριστίνα να κοιτάμε σαν χαζοί το σαλόνι, τις κουρτίνες και τη θεία. Ξαφνικά η Χριστίνα ξύπνησε σαν από λήθαργο και έβαλε μια φωνή:
"ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ!" είπε και πέταξε την τσάντα της κάτω. "ΘΑ ΤΗΝ ΠΝΙΞΩ!!!" πρόσθεσε και έκανε να πάει προς την κουζίνα.
"Χριστίνα ΤΙ ΠΑΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ!!!" είπα εγώ και την κράτησα απ' το χέρι.
"Άσε με!" μου είπε η Χριστίνα και προσπάθησε να ελευθερώσει το χέρι της. "Θα την στραγγαλίσω την κωλόγρια!!!"
"ΧΡΙΣΤΙΝΑ!!!" είπα και την τράβηξα προς το μέρος μου. "ΤΙ ΛΕΣ ΡΕ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ;;; Συγκεντρώσου!!! Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα!!!"
"ΓΙΑΤΙ;;;" είπε η Χριστίνα και με κοίταξε με μίσος
"Γιατί θα σε πιάσουν!" της είπα εγώ. "Δοκίμασε καλύτερα να την δηλητηριάσεις..." πρόσθεσα. Με κοίταξε για λίγο χωρίς να αντιδράσει. Στο τέλος, χαλάρωσε το χέρι της και χαμογέλασε. "Μαλάκα, δεν την αντέχω!" μου είπε παραπονεμένα.
"Υπομονή, μωρό μου..." της είπα γλυκά. "Περίμενε να μου τα πεις αυτά όταν θα τις κρεμάς!"
"ΤΙ θα κρεμάω;" είπε η Χριστίνα και μου έριξε ένα παγωμένο βλέμμα.
Της έδειξα προς το μέρος των κουρτινών με το κεφάλι μου.
"Εντάξει, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΟΜΩΣ, ΕΤΣΙ;" είπε άγρια η Χριστίνα. "Εάν είναι να κρεμάσω κάτι, αυτό θα είναι η πεθερά μου! Τίποτε άλλο!"
"Θα τις κρεμάσεις..." είπα εγώ και την κοίταξα γλυκά. "Το ξέρεις ότι θα τις κρεμάσεις..."

"ΤΟ ΦΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΟ!!!" ακούστηκε η πεθερά να φωνάζει τραγουδιστά απ' την κουζίνα. "ΕΛΑΤΕ ΠΡΙΝ ΚΡΥΩΣΕΙ!!!"
Κοιταχτήκαμε με την Χριστίνα και προχωρήσαμε προς την κουζίνα.
"Τι καλό ετοιμάσατε;" ρώτησα την πεθερά
"Σπανακόρυζο!" είπε εκείνη χαρούμενη
Η Χριστίνα κοκάλωσε στην θέση της.
"Τι έπαθες κούκλα μου;" την ρώτησε η πεθερά ανήσυχη.
"Δδδέν τρώω σπανάκι..." είπε η Χριστίνα
"Α... ΠΟΛΥ ΚΑΚΩΣ!!!" είπε η πεθερά και της έβαλε μια μεγάλη κουταλιά στο πιάτο. "Το σπανάκι είναι ΠΟΛΥ δυναμωτικό! Έχει και σίδερο!"
"Εεε... το ξέρω αλλά δεν μου αρέσει..." είπε η Χριστίνα
"Δεν πειράζει!" είπε η πεθερά χαρούμενα. "Θα το συνηθίσεις!"
"ΔΕΝ ΘΕΛΩ να το συνηθίσω!" είπε η Χριστίνα. "ΔΕΝ μου αρέσει!"
Η πεθερά σταμάτησε με την κουτάλα στο χέρι. "Σίγουρα;" της είπε
"Σίγουρα..." είπε η Χριστίνα
"Έχει ΠΟΛΥ σίδερο..." είπε η πεθερά
"Το ξέρω..." είπε η Χριστίνα. "Αλλά δεν μου αρέσει..."
"Ο σίδηρος είναι καλός για το αίμα..." είπε η πεθερά
"Το ξέρω..." είπε η Χριστίνα. "Αλλά δεν μου αρέσει το σπανάκι..."
"Μμμμ..." είπε η πεθερά. "Πότε έκανες εξέταση αίματος τελευταία φορά;" την ρώτησε
"Ορίστε;" είπε η Χριστίνα
"Μπορεί να έχεις χαμηλά επίπεδα σιδήρου..." είπε η πεθερά. "Καλύτερα να το φας να τα ανεβάσεις..." είπε και της έβαλε και δεύτερη κουταλιά στο πιάτο της.
"Δεν μπορώ να το φάω..." είπε η Χριστίνα. "Δεν τρώω σπανάκι..."
"Φάε τουλάχιστον λίγο!" είπε η πεθερά
"Δεν μπορώ..." είπε η Χριστίνα. "Δεν μου αρέσει το σπανάκι..."
"Πολύ καλά! ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ!" είπε η πεθερά τσαντισμένη. "Κάνε ό,τι θέλεις! Μεγάλη κοπέλα είσαι, αποφασίζεις μόνη σου!"
"ΟΚ..." είπε η Χριστίνα και πήγε προς το ψυγείο.
"Αν θες να κάνεις κακό στον εαυτό σου, δεν μπορώ να σε σταματήσω..." είπε η πεθερά

Η Χριστίνα δεν είπε τίποτα, αλλά άνοιξε το ψυγείο και έβγαλε δύο αυγά.
Η πεθερά έμεινε να την κοιτάζει.
"Τι κάνεις τώρα;" την ρώτησε
"Αυγά..." είπε η Χριστίνα
"Αυγά;" είπε η πεθερά
"Αυγά..." είπε η Χριστίνα
"Τα αυγά έχουν χοληστερίνη!" είπε η πεθερά. "Δεν θες να δοκιμάσεις λίγο σπανακόρυζο που έχει και σίδερο;"
Η Χριστίνα γύρισε και την κοίταξε. "Σας είπα! Δεν μου αρέσει το σπανάκι!" είπε
"ΚΑΚΩΣ!" είπε η πεθερά. "Είναι πολύ δυναμωτικό..." και έκατσε θυμωμένη στο τραπέζι. "Δύο ώρες το μαγείρευα..." είπε. "Και τώρα ποιος θα το φάει; Τι δηλαδή; Θα το πετάξουμε;"
"Μην ανησυχείτε! Θα το φάω εγώ" μπήκα στην μέση γιατί έβλεπα την καταιγίδα να πλησιάζει ακάθεκτη
"ΟΡΙΣΤΕ!" πετάχτηκε η πεθερά. "Κοίτα το παλικάρι! Μια χαρά το τρώει το σπανάκι! Έπαθε τίποτα; Ίσα - ίσα που έχει και σίδερο! Έλα, κάτσε να φας μια μπουκιά τουλάχιστον..."
"Λυπάμαι..." είπε η Χριστίνα. "Αλλά δεν μου αρέσει το σπανάκι"
"ΟΚ! ΟΚ!" είπε η πεθερά πολύ θυμωμένη. "Όπως θέλεις! Όπως θέλεις!" και ξεκίνησε να τρώει νευριασμένη απ' το πιάτο της.

Ακολούθησε μια στιγμή ησυχίας μέσα στην κουζίνα. Στο τέλος η θεία είπε:
"Εεεε... Χριστίνα; Μήπως μπορείς να μου κάνεις κι εμένα δύο αυγά;"
Η πεθερά ακούμπησε με θόρυβο το πιρούνι της στο πιάτο.
"ΓΙΑΤΙ;" είπε θυμωμένα. "Δεν σου αρέσει κι εσένα το σπανάκι;"
"Όχι, όχι!" είπε η θεία φοβισμένα. "Μου αρέσει!"
"Ε, τότε;" είπε η πεθερά
"Δεν μου αρέσει το σίδερο..." είπε η θεία.

Κάντε κλικ εδώ για τη συνέχεια...

Θανάσημος