Ευρωπαίοι Ηγέτες

Ο κ. Παπανδρέου έθεσε πρόσφατα τον κ. Σημίτη εκτός κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ γιατί ο κ. Σημίτης δεν συμφώνησε με το αίτημα του ΠΑΣΟΚ να γίνει δημοψήφισμα για τη συνθήκη της Λισαβόνας.

Ως γνωστόν, η συνθήκη της Λισαβόνας είναι ένα από τα φλέγοντα θέματα που απασχολούν όλους τους Έλληνες.

Το ιστορικό έχει ως εξής:

Στην αρχή, ο κ. Σημίτης έγραψε ένα γράμμα στον κ. Παπανδρέου που ξεκινούσε: «Αγαπητέ Γιώργο» και τελείωνε «Με φιλικούς χαιρετισμούς, Κώστας».

Στο γράμμα αυτό ο κ. Σημίτης εξηγούσε ότι ο ίδιος καθώς και ο πατέρας του Γιώργου ήταν πρωθυπουργοί ενώ ο Γιώργος δεν ήταν. Ως εκ τούτου, ο Γιώργος έπρεπε να κάνει αυτό που πιστεύουν ο Σημίτης και ο Ανδρέας. Και μιας που ο Ανδρέας δεν έχει άποψη για το θέμα, ο Γιώργος έπρεπε να κάνει αυτό που πιστεύει ο Σημίτης.

Δηλαδή, να μην ζητήσει δημοψήφισμα για την συνθήκη της Λισαβόνας.

Ουσιαστικά ο κ. Σημίτης εξέφρασε την ελιτίστικη άποψη ότι ο λαός ψηφίζει ό,τι νά’ ναι και πως όσο περισσότερες δυνατότητες του δίνεις να αποφασίσει κάτι, τόσο περισσότερο σκατά θα τα κάνει. Δεδομένου ότι ο λαός τον έχει βγάλει δύο φορές στο παρελθόν πρωθυπουργό, δεν θα μπορούσα παρά να συμφωνήσω μαζί του.

Μια μέρα μετά ο κ. Παπανδρέου απάντησε στον κ. Σημίτη με ένα γράμμα που ξεκινούσε: «Αγαπητέ Κώστα» και τελείωνε με την φράση: «Φιλικά, Γιώργος».

Στο γράμμα αυτό ο κ. Παπανδρέου εξηγούσε ότι ο ίδιος είναι πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ενώ ο Σημίτης δεν είναι. Ο κ. Παπανδρέου επίσης διευκρίνισε σε δηλώσεις του ότι είναι ένας σύγχρονος ηγέτης και δεν πιστεύει στις ελιτίστικες ηγεσίες αλλά πιστεύει ότι πρέπει να επιτρέπει στον λαό να εκφράζει την άποψη του για τα σημαντικά θέματα. Εξήγησε όμως ότι ο κ. Σημίτης δεν είναι λαός αλλά πρώην πρωθυπουργός και ως εκ τούτου δεν έχει κανένα δικαίωμα να εκφράσει καμία άποψη και συνεπώς τον διαγράφει.

Τσίου.

Μου έκανε μεγάλη εντύπωση ο φιλικός τρόπος με τον οποίο αυτοί οι δυο σημαντικοί άνθρωποι της κοινωνίας μας μαλλιοτραβήχτηκαν, κι ας είναι καραφλοί.

Ούτε ένα γαμοσταυρίδι. Ούτε μια σφαλιάρα. Πολιτισμός ρε παιδί μου. Εάν διαβάσεις τα γράμματα τους, δεν καταλαβαίνεις καν ότι βρίζονται. Νομίζεις ότι ανταλλάσσουν απόψεις για γραμματόσημα.

«Καταπληκτικό γραμματόσημο αγαπητέ Γιώργο. Που το βρήκες;»
«Στη Λισσαβόνα»
«Για κράτα το εδώ μπροστά σου, για να το φτύσω, αν δεν σε πειράζει»
«Μα φυσικά φίλε Κώστα. Εδώ βολεύει;».
«Λίγο πιο ψηλά γιατί επιθυμώ να σε πάρει κατά λάθος στο μάτι»
«Βεβαίως. Συγνώμη. Εδώ καλά είναι;»
«Μια χαρά! Φτού!»
«Αχ ευχαριστώ πολύ!»
«Δεν κάνει τίποτε! Χαρά μου!»
«Μόνο που τώρα Κώστα μου πρέπει να σε χτυπήσω»
«Παρακαλώ! Το ίδιο ήθελε και ο πατέρας σου»
«Ναι, ναι. Μου κρατάς λίγο το λάπτοπ, παρακαλώ;»
«Εννοείς αυτό το μεταλλικό επίπεδο αντικείμενο;»
«Ναι, παρακαλώ»
«Ορίστε»
«Ευχαριστώ. Κάτσε τώρα ακίνητος για λίγο. Έτσι»
«Άουτς!»
«Μήπως σε πόνεσα φίλε μου;»
«Παρακαλώ! Δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας. Ευχαριστώ τους Αμερικανούς»
«Παρακαλώ Κώστα μου. Παρακαλώ.»
«Εγώ παρακαλώ. Πες μου εάν υπάρχει κάτι άλλο που μπορώ να κάνω για εσένα! Ξέρεις πόσο σε εκτιμώ...»
«Βεβαίως βεβαίως. Εάν υπάρχει κάτι, θα σε ενημερώσω αμέσως.»
«Ευχαριστώ...»
«Κι εγώ...»

Επιτέλους βρε παιδί μου. Γίναμε Ευρώπη!

Θανάσημος