Η Πεθερά - 3ο Μέρος

Η ιστορία της Πεθεράς αρχίζει από εδώ. Η ιστόρια της Γέννας (που καταλήγει στην ιστορία της πεθεράς) αρχίζει από εδώ. Πριν από την Γέννα υπήρχε το χάος...

Καλή ανάγνωση!

--------------------------------------------------------------------------------------------

Σταματήσαμε μια ώρα μετά. Ήταν ένας από εκείνους τους αυτοκινητιστικούς σταθμούς με εστιατόρια, καφετέριες, βενζινάδικα και έναν ολόκληρο κόμβο που σε έβγαζε με ασφάλεια από τον αυτοκινητόδρομο και αφού σε περνούσε δίπλα από μια πινακίδα που σε καλωσόριζε και σε προσκαλούσε να επισκεφτείς όλες τις ανέσεις του σταθμού, σε οδηγούσε σε ένα πάρκινγκ με μια πινακίδα που σε προειδοποιούσε να μην αφήσεις εκεί το αυτοκίνητο σου γιατί θα στο κλέψουν.

Έχοντας οδηγήσει δύο ώρες με ογδόντα, είχα για πρώτη φορά την καταπληκτική εμπειρία να με προσπεράσουν ΟΛΕΣ οι νταλίκες που συνάντησα στον αυτοκινητόδρομο, διαξονικές και τριαξονικές ενώ σε κάποια στιγμή με προσπέρασε και ένα παπάκι (!) που προφανώς είχε μεγαλώσει μακριά απ' τη μάνα του και νόμιζε ότι είναι μηχανή. Ταυτόχρονα, ο ήλιος έκαιγε απ' έξω και η θερμοκρασία είχε σκαρφαλώσει στους 35 βαθμούς υπό σκιάν. Παρ' όλες όμως τις απέλπιδες προσπάθειες μου, η πεθερά αρνούνταν πεισματικά να επιτρέψει να ανοίξει έστω κι ένα παράθυρο μέσα στο αυτοκίνητο, με το ακράδαντο επιχείρημα ότι "θα κάνει ρεύμα".

"Μα κι εγώ ΑΥΤΟ θέλω!!!" της είπα κάποια στιγμή απελπισμένος, με τον ιδρώτα να κυλάει πλέον σαν νερό απ' το μέτωπο μου και τα ρούχα μου να έχουν γίνει ΤΕΛΕΙΩΣ ΜΟΥΣΚΕΜΑ από την ζέστη.
"Μα, θα κάνει ΡΕΥΜΑ!" μου ξαναείπε για εκατοστή φορά.
"Μα..." προσπάθησα να εξηγήσω. "ΑΥΤΟ ΘΕΛΩ!!!" είπα απελπισμένος
"Μα..." μου είπε για εκατοστή πρώτη φορά. "Θα κάνει ΡΕΥΜΑ!" και μου χαμογέλασε γλυκά.

Πάρκαρα σε μια θέση όσο μπορούσα πιο κοντά στην είσοδο της καφετέριας. Τα χέρια μου τρέμανε από ανυπομονησία καθώς άνοιγα την πόρτα του αυτοκινήτου και ανάσανα με απόλαυση όταν με χτύπησε ένας ζεστό κύμα καύσωνα με το που άνοιξα την πόρτα.

Απόλαυση!

Βγήκα από το αυτοκίνητο για να τεντωθώ και βρήκα την ευτυχία.

«Ευτυχία!» έβαλα μια φωνή
«Εεεε, ναι;» είπε η Ευτυχία και με κοίταξε με απορία.
«Τι κάνεις ρε Ευτυχία;» είπα και έκανα ένα βήμα προς το μέρος της. «Πόσα χρόνια έχω να σε δω;»
«Εεε, πόσα;» είπε η Ευτυχία που προφανώς δεν με θυμόταν καθόλου
«Έλα ρε συ! Δεν με θυμάσαι; Που σου έστελνα ερωτικά ραβασάκια στο μάθημα, στο λύκειο!» είπα. Ήταν ο πρώτος έρωτας της ζωής μου.
«Α!!!» είπε η Ευτυχία και έσκασε ένα τεράστιο χαμόγελο. «Οοοοο...» είπε και κόλλησε.
«Ναι, ναι!!!» είπα εγώ ενθουσιασμένος που με θυμήθηκε και χαμογέλασα πλατιά
«Τι κάνεις ρε συ;» μου είπε
«Μια χαρά! Εσύ;» είπα
«Καλά, καλά!» είπε εκείνη. «Να σου πω; Το ξέρεις ότι την άλλη Πέμπτη το απόγευμα έχουμε συνάντηση συμμαθητών;»
«Όχι! Που;» έκανα
«Μπροστά στο σχολείο!» είπε και κοίταξε πάνω απ' τον ώμο μου:
«Η μητέρα σου;» ρώτησε κοιτώντας προς την πεθερά που μόλις είχε βγει απ' το αυτοκίνητο και μας πλησίαζε.
«Όχι, όχι!» είπα. «Θεός φυλάξει!» πρόσθεσα ψιθυριστά
«Η πεθερά μήπως;» είπε και μου χαμογέλασε πονηρά
«Εεεε, βασικά είναι όντως πεθερά αλλάαα... που να σου εξηγώ τώρα... είναι λίγο μπερδεμένο...» είπα προσπαθώντας να επιστρέψω στο προηγούμενο θέμα
«Μπερδεμένο;» απόρησε η Ευτυχία
«Είμαι η μητέρα του Βασίλη!» πετάχτηκε η πεθερά από πίσω μου.
«Του Βασίλη;» είπε η Ευτυχία και την κοίταξε με απορία. Ύστερα κοίταξε εμένα. Ύστερα χαμογέλασε με νόημα. «Αααααα!!!» είπε και μου έκλεισε το μάτι πονηρά. «Του Βασίληηηη! Κατάααααλαβα!»

Την κοίταξα για μια στιγμή με απορία και μετά γούρλωσα τα μάτια μου. «Όχι, ΟΧΙ!!! Δεν είναι αυτό που νομίζεις!!!» είπα πανικόβλητος.
«Έλα τώρα ρε 'σύ!» είπε η Ευτυχία χαμογελαστά και μπήκε στο αυτοκίνητο της. «Μην φοβάσαι! Εγώ είμαι μοντέρνος άνθρωπος!» και έκλεισε την πόρτα. «Ωραίο όνομα το Βασίλης!» είπε, έβαλε μπροστά και έφυγε.

Έμεινα έτσι να κοιτάζω το αυτοκίνητο της να απομακρύνεται. Ήξερα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να ξαναπάω σε συνάντηση συμμαθητών. Ποτέ.

«Τι συμπαθητική κοπέλα!» άκουσα τη φωνή της πεθεράς από δίπλα μου. «Έλα τώρα, πάρε το αυγουλάκι σου!» πρόσθεσε και μου έβαλε ένα βρασμένο αυγό στο χέρι.

Υπάρχει μια λαϊκή μυθολογία σχετικά με ένα Μεγάλο Δάχτυλο που κατά καιρούς βγαίνει μέσα από τα σύννεφα και δείχνει τυχαία έναν άνθρωπο που περπατάει στο δρόμο, ο οποίος αυτομάτως κερδίζει στο λόττο, στο πρότο και στο λαϊκό, ακόμα κι αν δεν έχει παίξει. Κατά την άποψη μου, πρόκειται για μια εικόνα σωστή, αλλά ημιτελή. Υπάρχει όντως ένα τέτοιο τεράστιο Δάχτυλο και κατά καιρούς κάποιοι άνθρωποι μοιάζουν με τον Γκαστόνε, χωρίς κανέναν προφανή λόγο. Αλλά δεν υπάρχει μόνο το Δάχτυλο. Υπάρχει επίσης και ένας Μεγάλος Κώλος. Ο οποίος κατά καιρούς βγαίνει μέσα από τα σύννεφα, επιλέγει έναν άνθρωπο και τον χέζει πατώκορφα. Ο συνδυασμός Δάχτυλο - Κώλος νομίζω ότι δίνει μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα της πραγματικότητας...

Τις ημέρες που σε χέζει ο Μεγάλος Κώλος, σου πέφτουν επάνω σου όλα τα κακά της μοίρας σου, μαζί. Πακέτο. Εκείνες τις ημέρες λειτουργείς ως ένας τεράστιος μαγνήτης. Τίποτα δεν μπορεί να αντισταθεί στην ακαταμάχητη έλξη της γκαντεμιάς σου. Απ' όπου κι αν περάσεις, παρακείμενα ανενεργά προβλήματα έλκονται με τεράστια δύναμη και εκτοξεύονται κατά πάνω σου από παντού, μέσα από πόρτες και ανοιχτά παράθυρα, μέσα από καλώδια και υδραυλικούς σωλήνες, μέσα από ηλεκτρονικούς υπολογιστές, τηλεφωνικές γραμμές, δρόμους και πεζοδρόμια, με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνεις να καταλάβεις τι σου ήρθε και από που. Αυτές τις ημέρες, ό,τι είναι αδύνατον να σου συμβεί σου συμβαίνει. Το να μείνεις σπίτι σου δεν σε προστατεύει από τίποτα. Το να βγεις έξω, επίσης. Ό,τι και να κάνεις, είσαι απλά καταδικασμένος.

Κάτι τέτοιες ημέρες, η πιο σωστή άμυνα είναι η στωικότητα. Να μην κάνεις τίποτα. Να αφήνεις τα σκατά να πέφτουν επάνω σου με την παθητικότητα ενός πολιτικού που τον βρίζουν. Προπαντός, μην προκαλείς. Μην κάνεις ΚΑΜΙΑ κίνηση για να λύσεις κάποιο πρόβλημα. ΔΕΝ θα το λύσεις. Θα το κάνεις χειρότερο. Αυτές τις ημέρες, η μοναδική σου διέξοδος είναι να αποδεχθείς ότι είσαι μια τουαλέτα με αποκλειστικό σκοπό να σε χέσει ο τεράστιος κώλος του σύμπαντος. Η μόνη σου ευχή θα πρέπει να είναι να θυμηθεί στο τέλος να τραβήξει το καζανάκι...

Κι εκεί λοιπόν που στεκόμουν στη μέση ενός πάρκινγκ δίπλα στην εθνική, με ένα βραστό αυγό στο χέρι και τον πρώτο μου έρωτα να απομακρύνεται για πάντα απ' τη ζωή μου νομίζοντας ότι είμαι γκέι, εκείνη ακριβώς τη στιγμή που αναρωτιόμουνα μήπως τελικά ζούσα μια απ' αυτές τις ημέρες, τότε ήταν που ο Γιαννάκης ξεκίνησε το μπάσιμο του από το κέντρο του πάρκινγκ.

Δεν είχε μπάλα. Δεν φορούσε αθλητική περιβολή. Δεν ήταν καν προπονητής της Εθνικής μπάσκετ. Παρ' όλα αυτά, έκανε ένα εντυπωσιακό σπρίντ, πέρασε μπροστά από δεκάδες περαστικούς που κοιτούσαν με απορία αυτόν τον πεντάχρονο πιτσιρίκο που έτρεχε ανάμεσα τους σαν παραζαλισμένο κοτόπουλο, έφτασε ακριβώς μπροστά μου, σταμάτησε, έσκυψε και ΕΚΑΝΕ ΕΜΕΤΟ ΣΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΜΟΥ!!!

Έκανε. Εμετό. Στα. Παπούτσια. ΜΟΥ

Δεν τον ήξερα. Δεν τον είχα ξαναδεί στη ζωή μου. Κι όμως. Επέλεξε ΕΜΕΝΑ. Πρέπει να υπήρχαν ίσαμε 100 άνθρωποι εκεί τριγύρω. Δηλαδή τουλάχιστον 200 άλλα διαθέσιμα παπούτσια. Για να μην μιλήσω για κάτι εκατοντάδες στρέμματα γης απολύτως δεκτικής σε τέτοιου είδους ενέργειες. Και ο μικρός Γιαννάκης επέλεξε να τρέξει τριάντα μέτρα για να κάνει εμετό στα παπούτσια ΜΟΥ!!!

"Γιαννάκηηηη!!!" ακούστηκε η φωνή της μάνας του από το βάθος του πάρκινγκ. "Μην ενοχλείς τον κύριο!"
"Α, μην ανησυχείτε!" της φώναξε η πεθερά από δίπλα μου. "Δεν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑ πρόβλημα! Κι εγώ μάνα ήμουν και ξέρω πως είναι τα παιδιά!"

Κάντε κλικ εδώ για τη συνέχεια...

Θανάσημος

Υ.Γ. Παρακαλώ, μην ξεχάσετε να βάλετε ΑΣΤΕΡΑΚΙΑ!!! Δεν χρειάζεται να βάλετε πολλά. Βάλ' τε όσα πιστεύετε.

Οδηγίες Χρήσεως:

1) Τοποθετήστε το ποντίκι επάνω στα λευκά αστεράκια

2) Επιλέξτε το αστεράκι που σας ταιριάζει

3) Πιέστε το αριστερό κουμπί του ποντικιού επάνω του

4) Μετανιώστε για την επιλογή σας.

Μερσί!