Προεδροταμπού

ΠΡΟΣΟΧΗ!
ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΥΣΤΗΡΩΣ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΓΙΑ ΕΛΛΗΝΕΣ!
ΟΙ ΠΑΡΑΒΑΤΕΣ ΘΑ ΤΙΜΩΡΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΔΟΣΗ ΤΣΑΝΤΙΛΑΣ.
Για κείμενα που προσβάλουν άλλες θρησκευτικές ταυτότητες, κάντε κλικ εδώ.

Διαβάζω στα Νέα:

«Παρέμβαση για το σκάνδαλο Siemens έκανε χθες ο Κάρολος Παπούλιας: ‘Η χώρα αντιμετωπίζει ιδιαίτερα προβλήματα στο εσωτερικό. Αλλά έξω πάμε καλά’» ήταν η δήλωση του προέδρου.

Το άρθρο ερμηνεύει την φράση του κ. Παπούλια και εξηγεί τι πιστεύει ο πρόεδρος για το θέμα της... Ζίμενς.


Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μιλάει σε δημοσιογράφους. Φωτογραφία αρχείου.

Η αντιμετώπιση των Προέδρων μας ως Πυθίες είναι ένα παλαιό χόμπι των δημοσιογράφων. Ξεκίνησε με τον Καραμανλή τον Α’, ο οποίος όπως θα θυμούνται οι παλαιότεροι, όσο γερνούσε, τόσο δεν έβγαζες άκρη τι έλεγε. «Σμχχχμσμμμμχμμσσσμμμχμμμμ» δήλωνε κατά καιρούς ο πρόεδρος. Ο οποίος, παρ’ ότι ακατάληπτος, ήταν τουλάχιστον σύντομος. Δεδομένου ότι άμα τον ρωτούσες τι εννοεί, τσαντιζότανε, η προεδρική ερμηνεία είχε γίνει εκείνη την εποχή κανονικό επάγγελμα και στρατιές δημοσιογράφων δαπανούσαν ώρες επάνω από κασσετοφωνάκια. Δεν κάνανε απομαγνητοφώνηση. Κάνανε αποκρυπτογράφηση.

Την αλλαγή σε αυτή την κατάσταση έφερε βεβαίως ο Ανδρέας ο οποίος ως γνωστόν ήταν μανούλα στις αλλαγές. Η ταχύτητα με την οποία άλλαζε υπουργούς, γυναίκες και απόψεις πολλές φορές ξεπερνούσε την ταχύτητα του φωτός με αποτέλεσμα να δημιουργείται χωροχρονικό ασυνεχές μέσα στο οποίο ως γνωστόν καταργούνται οι νόμοι της φυσικής και ισχύουν μόνο οι ελληνικοί νόμοι. Το γεγονός ότι δεν βραβεύθηκε ποτέ με Νόμπελ οφείλεται φυσικά στους Αμερικανούς.

Ξαπόστειλε λοιπόν ο Ανδρέας τον Καραμανλή από πρόεδρο και έβαλε στην θέση του τον Σαρτζετάκη, κίνηση που μέσα στο γενικότερο σουρεαλιστικό κλίμα της εποχής, θεωρήθηκε «ματ». Πολλοί νόμισαν ότι το μοντέλο Πρόεδρος – Πυθία τελείωνε εκεί, μαζί με την Δεξιά, τις Βάσεις και το Κεφάλαιο, αν μη τι άλλο γιατί ο νέος πρόεδρος φαινότανε λαλίστατος και κανείς δεν είχε ακούσει ποτέ για λαλίστατη Πυθία. Ο κ. Σαρτζετάκης όμως, όπως θα θυμούνται οι παλαιότεροι, δεν ήταν μια συνηθισμένη Πυθία: Το πρόβλημα δεν ήταν να ερμηνεύσεις αυτά που έλεγε. Το πρόβλημα ήταν να πιστέψεις ότι τα είπε. «Δεν μπορεί» συζητούσαν μεταξύ τους οι δημοσιογράφοι. «Κάτι άλλο θα εννοεί» λέγανε και δώσ’ του νέες προσπάθειες αποκρυπτογράφησης του Κυρίου Προέδρου.

Η αποχώρηση του κ. Σαρτζετάκη ήταν βεβαίως ένα από τα πιο σοβαρά πλήγματα που δέχθηκε η τάξη των σατιρικών σχολιαστών της εποχής. Η επιστροφή του κ. Καραμανλή επανέφερε τα πράγματα στην σωστή τους θέση, με το μόνο πρόβλημα ότι η κρυπτογραφική του ικανότητα είχε φτάσει σε τέτοια δυσθεώρητα επίπεδα που πλέον ούτε η CIA δεν μπορούσε να αποκρυπτογραφήσει τα λόγια του. Επρόκειτο για την μοναδική περίοδο της ιστορίας μας που οι συνομιλίες του προέδρου ήταν απολύτως ασφαλείς και οι σκέψεις του τελείως κρυφές. Ακόμα και από τον συνομιλητή του.
Όπως είναι φυσικό, η φήμη του εκτοξεύθηκε. Και πολύ λογικά: καλύτερα ένας πρόεδρος που δεν καταλαβαίνεις τι λέει, από έναν πρόεδρο που δεν καταλαβαίνει ούτε ο ίδιος τι λέει. Τουλάχιστον στην πρώτη περίπτωση, υπάρχει η κρυφή ελπίδα ότι παρ’ ότι δεν τον καταλαβαίνεις, λέει κάτι σωστό.

Ως γνωστόν τον κύριο Καραμανλή διαδέχθηκε ο κ. Στεφανόπουλος, γνωστός και ως «Το Κόσμημα». Για όσους δεν θυμούνται, η πιο σημαντική συνεισφορά του κ. Στεφανόπουλου στην πολιτική ζωή της χώρας έως εκείνη την στιγμή ήταν ο κ. Κατσίκης, τον οποίο κατέβασε από το βουνό, του πέρασε ένα κουδούνι και τον ξαμόλησε ελεύθερο στο κοινοβούλιο. Μην έχοντας τι άλλο να κάνει, ο Κατσίκης βόσκησε για λίγες ημέρες και μετά έτρεξε να μπει στο μαντρί.
Η φήμη του κ. Στεφανόπουλου εκτοξεύθηκε όταν για πρώτη φορά στα χρονικά Έλληνας πρόεδρος κατάφερε το πρωτοφανές για τα Ελληνικά πράγματα: Είπε αυτά που έπρεπε, σε αυτόν που έπρεπε, όταν έπρεπε, αργά και καθαρά. Ο Κλίντον έπαθε τέτοια ζημιά που η κυβέρνηση του κόντεψε να πέσει. Έπαιξε σοβαρά με την ιδέα να βομβαρδίσει την Ελλάδα αλλά μας προστάτεψε το Ελληνικό λόμπι.

Όπως είναι φυσικό, μετά από ένα τέτοιο κατόρθωμα ο κ. Στεφανόπουλος αναληφθεί εις τους πολιτικούς ουρανούς όπου τώρα τρωει ρύζι στον παράδεισο, μαζί με τον Ελ Βενιζέλο και τον Χα Τρικούπη. Εξ’ αιτίας του γεγονότος ότι ο κ. Στεφανόπουλος απέκτησε αυτή τη φήμη, ουδείς πλέον διανοούνταν να τον αγγίξει. Αυτή η συνήθεια να μην αγγίζουμε τον πρόεδρο μας έμεινε ακόμα κι όταν έφυγε ο κ. Στεφανόπουλος από την θέση, μιας που θεωρήσαμε ότι δεν ήταν ο κ. Στεφανόπουλος που έβγαλε τον λόγο. Ήταν η θέση.

Εν τω μεταξύ, εδώ στην γη, την παράδοση κλήθηκε να αποκαταστήσει ο κ. Παπούλιας, ο οποίος κρίθηκε ως ο καταλληλότερος να επαναφέρει τον ρόλο του Προέδρου – Πυθία, μιας που κανείς ποτέ δεν τον είχε ακούσει να μιλάει ή κι αν είχε μιλήσει κανείς δεν θυμόταν τι είχε πει. Επιπλέον είχε πολλά κοινά στοιχεία με τον κ. Καραμανλή τον Α’, όπως τα πυκνά φρύδια για παράδειγμα

Κατά την άποψη μου, η μοναδική παραφωνία πλέον είναι το προεδρικό μέγαρο. Το οποίο φυσικά θα πρέπει να μεταφερθεί στους Δελφούς, να προσληφθούν και επισήμως οι δημοσιογράφοι από το κράτος στο ρόλο των ιερέων, να βάλουμε και τον πρόεδρο να μασουλάει φύλλα δάφνης (που όπως διδάσκουν όλα τα σχολικά βιβλία είναι παραισθησιογόνα) και να λέει χρησμούς στους Ιάπωνες τουρίστες που θα τον βγάζουν αναμνηστικές φωτογραφίες.

Θανάσημος