Η Πεθερά - 10ο Μέρος

Πρόκειται για διαδικτυακό σπονδυλωτό έπος, που ξεκίνησε κάποτε εδώ, έκανε ένα ρισταρτ εδώ και έκτοτε δεν λέει να σώσει...

------------------------------------------------------------------------------------------

Μετά από πολύωρες διαπραγματεύσεις μπροστά στο μίνι κούπερ, καταλήξαμε τελικά να αφήσουμε την θεία στο σπίτι και να πάμε στην εκκλησία μόνο η Χριστίνα, η πεθερά της, η κόρη της, το σκυλί της και εγώ. Στην θεία που ρώτησε να μάθει γιατί δεν μπορούσε να έρθει μαζί μας, της εξηγήσαμε ότι δεν χωρούσαμε όλοι στο αυτοκίνητο και όταν αυτό δεν φάνηκε να δουλεύει, της είπαμε ότι κάποιος πρέπει να μείνει στο σπίτι να το φυλάει, επιχείρημα που αποδείχθηκε πολύ πιο πειστικό.

Φτάσαμε στην εκκλησία του Αγίου Αθανασίου μετά από πέντε λεπτά. Περίμενα να δω ένα από εκείνα τα σύγχρονα τσιμεντένια τερατουργήματα που στέκονται ημιτελή εδώ και χρόνια και περιμένουνε υπομονετικά να βαφτούνε όταν θα έχουν ρίξει αρκετά λεφτά στο παγκάρι οι δέκα - είκοσι θαμώνες της εκκλησίας. Αντί γι' αυτό, είδα μια πολύ παλιά, όμορφη εκκλησία, με μια μεγάλη αυλή και αρκετά δέντρα. Παρκάραμε, δέσαμε τον Τόμπι σε ένα δέντρο της αυλής και μπήκαμε μέσα στην εκκλησία. Ένας καντηλανάφτης ήταν εκεί και έσβηνε κάτι κεριά.

"Γεια σας!" του είπε η Χριστίνα. "Ήρθαμε να διαβάσουμε το μωρό!"
Ο καντηλανάφτης μας κοίταξε με μισό μάτι. "Ραντεβού έχετε;" είπε
"Ραντεβού;" είπε η Χριστίνα. "Τι ραντεβού;"
"Ραντεβού!" είπε ο καντηλανάφτης. "Πως, έτσι άιντε ήρθατε να διαβάσετε το μωρό;"
"Μας συγχωρείτε!" είπε η πεθερά. "Είναι νέα μητέρα η κυρία και δεν ήξερε..."
"Και οι άλλες νέες είναι!" είπε ο καντηλανάφτης. "Αλλά κλείνουν ραντεβού!" και ξεκίνησε να πάει προς το γραφείο του παπά.
"Τι να σας πω; Δίκιο έχετε..." είπε η πεθερά και ακολούθησε τον καντηλανάφτη.

Γύρισα και κοίταξα την Χριστίνα που καθόταν με το μωρό στο χέρι και κοιτούσε το ταβάνι.
"Ωραίος τρούλος, ε;" της είπα
"Ρε 'συ, θ' αρχίσω να βρίζω..." μου ψιθύρισε
"Δεν έχει νόημα..." της είπα. "Απ' τα καντήλια ζει..."

Ο παπάς καθόταν στο γραφείο του κι έβλεπε μια πρωινή εκπομπή σε μια μικρή τηλεορασούλα, όπου μια ηλικιωμένη κυρία με βαμμένα λευκά μαλλιά, μέηκ απ και πέντε χιλιάδες χρυσά βραχιόλια σε κάθε χέρι, του εξηγούσε πως να φτιάξει λαχανοντολμάδες.

Μπήκαμε μέσα στο μικρό δωμάτιο και κοιτάξαμε τον παπά.

"Για να φτιάξετε την μπεσαμέλ, θα χρειαστείτε βούτυρο, αλεύρι, γάλα, αλάτι και πιπέρι" είπε η κυρία στην τηλεόραση

"Γεια σας πάτερ!" είπε η πεθερά. "Θα μπορούσατε να μας διαβάσετε το μωρό;"
Ο παπάς γύρισε και μας κοίταξε.
"Τώρα;" μας είπε
"... ρίχνουμε το βουτυράκι στην κατσαρολίτσα μαζί με το αλεύρι..."
"Ραντεβού έχετε κλείσει;"
"Δεν έχουν κλείσει!" είπε ο καντηλανάφτης
"...το βάζουμε σε χαμηλή φωτιά..."
"Δεν έχετε κλείσει;" είπε ο παπάς
"Όχι..." είπε η Χριστίνα
"... και ανακατεύουμε μέχρι να κάνει φουσκάλες..."
"Εμ πως, χωρίς ραντεβού;" είπε ο παπάς
"Γίνεται;" είπε ο καντηλανάφτης
"...προσοχή να μην γίνει καφέ!"

Μείναμε να κοιτάμε τον παπά και ο παπάς να μας κοιτάει. Το μόνο που ακούγονταν ήταν η κυρία με τα βραχιόλια στην τηλεόραση...

"... προσθέτουμε το γάλα και ανακατεύουμε συνεχώς με τον αυγοδάρτη... έτσι... βλέπετε τι ωραία που γίνεται; ... δεν σταματάμε... ανακατεύουμε συνεχώς... "

Αναρωτιόμουνα εάν ο παπάς θα περίμενε να ολοκληρωθεί η συνταγή πριν αποφασίσει να μας διαβάσει το μωρό, όταν η πεθερά έκανε την μαγική κίνηση και άφησε με τρόπο δέκα ευρώ επάνω στο τραπέζι του. Ο παπάς έκανε πως δεν τα είδε αλλά έκλεισε βαριεστημένα την τηλεόραση και της είπε:
"Για τα εννιά;"
"Για τα σαράντα!" είπε η πεθερά. Ο παπάς έσμιξε τα φρύδια του και κοίταξε το μωρό.
"Για τα εννιά έχει γίνει;" ρώτησε
"Όχι, δεν νομίζω..." είπε η πεθερά και κοκκίνισε απ' την ντροπή. "Χριστίνα; Τα έχει κάνει τα εννιά;"
Η Χριστίνα γύρισε και με κοίταξε ερωτηματικά.

"Πες ναι..." της ψιθύρισα
"Ποια εννιά;" είπε η Χριστίνα
"Στις εννιά ημέρες, κοπέλα μου!" είπε ο παπάς λίγο άγρια. "Το έφερες το μωρό στις εννιά ημέρες;"
"Όχι..." είπε η Χριστίνα
"Γιατί;" είπε ο παπάς
"Δεν το ήξερα..." είπε η Χριστίνα. "Τι κάνουμε στις εννιά ημέρες;"
"Τι εννοείς;" είπε ο παπάς που όσο πήγαινε και φόρτωνε. "Στις εννιά ημέρες του δίνουμε το όνομα! Χωρίς όνομα το έχεις τόσο καιρό το παιδί;"
"Εεεε, όχι!" είπε η Χριστίνα. "Του έχουμε δώσει όνομα"
"Πως το δώσατε το όνομα; ΜΟΝΟΙ ΣΑΣ;;;" είπε ο παπάς
"Άιντέεεε..." μουρμούρισε απ' το βάθος ο καντηλανάφτης. "Ο καθ' ένας ό,τι θέλει κάνει..." είπε και βγήκε από το γραφείο.

"Δεν μου λες;" συνέχισε ο παπάς. "Στις είκοσι μέρες απ' τη γέννα, ήρθες;"
"Όχι..." είπε η Χριστίνα
"Και... πως κυκλοφορείς;;;" είπε ο παπάς
"Έχει ζυγές πινακίδες..." μουρμούρησα εγώ
"Συγνώμη, τι εννοείτε;" είπε η Χριστίνα
"Κοπέλα μου, στις είκοσι ημέρες έπρεπε να έρθεις να σε διαβάσω για να μπορείς να βγεις απ' το σπίτι! Πως κυκλοφορείς τόσο καιρό;" είπε ο παπάς φανερά εκνευρισμένος.
"Σωστά, σωστά!" συμφώνησα κι εγώ κι έσκυψα προς το μέρος της Χριστίνας. "Που πας χωρίς άδεια κυκλοφορίας;" της ψιθύρισα
"Αχ, είναι καινούργια μάνα και δεν ξέρει..." προσπάθησε την δικαιολογήσει η πεθερά
"Ναι, ναι... Τώρα διαβάζει τα σήματα..." μουρμούρισα εγώ

"Κοιτάξτε να δείτε, εγώ δεν ασχολούμαι με αυτά!" είπε η Χριστίνα εκνευρισμένη από τις συνεχόμενες παρατηρήσεις του παπά.
"Με ποια;" είπε ο παπάς και την κοίταξε καχύποπτα
"Εεεε, με τον Θεό και όλα αυτά..." εξήγησε η Χριστίνα που είχε πλέον εκνευριστεί αρκετά για να μην σκέφτεται πριν μιλήσει
"ΤΙ ΠΡΑΓΜΑ;" γούρλωσε τα μάτια του ο παπάς. "Δηλαδή ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ;"
"Όχι, όχι! Πιστεύει!" επενέβη η πεθερά.
"Βασικά, όχι! Δεν πιστεύω!" είπε η Χριστίνα πεισμωμένη
"ΟΡΙΣΤΕ;;;" είπε ο παπάς
"Ω, Θεέ μου, σχώρα την!" είπε η πεθερά κι έκανε τον σταυρό της.
"Συγνώμη" μπήκα στην μέση εγώ. "Προσπαθείς να πείσεις τον παπά ότι δεν υπάρχει Θεός;" είπα στην Χριστίνα
"Ναι, γιατί;" είπε η Χριστίνα τσαντισμένη
"Τι γιατί ρε Χριστίνα; Και γιατί δεν πας να πείσεις την Παπαρήγα ότι δεν υπάρχει κομμουνισμός;"
"Είσαι ΚΑΙ κομουνίστρια;;;" είπε ο παπάς έξαλλος
"Εγώ;" είπε η Χριστίνα με απορία
"Όχι, όχι, δεν είναι!" προσπάθησε να σώσει την παρτίδα η πεθερά. "Πες Χριστίνα στον πάτερ ότι δεν είσαι κομουνίστρια!"

Η Χριστίνα γύρισε και κοίταξε μια τον παπά και μια την πεθερά. Θα ήταν ΤΟΣΟ απλό να έλεγε "όχι, δεν είμαι κομουνίστρια". Αν όχι για κάποιον άλλον λόγο, απλώς και μόνο επειδή ΔΕΝ είναι.

"Γιατί; Τι πρόβλημα θα υπήρχε άμα ήμουν κομουνίστρια;" είπε

Ο παπάς γούρλωσε τα μάτια του.
"Άθεη ΚΑΙ κομουνίστρια!" μουρμούρισε και κοίταξε την Χριστίνα. "Το χειρότερο είδος!" είπε με απέχθεια.
"ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΟΜΟΥΝΙΣΤΡΙΑ!!!" είπε η Χριστίνα
"ΟΡΙΣΤΕ!" είπε η πεθερά. "Δεν είναι κομουνίστρια! Πάμε τώρα να διαβάσουμε το μωρό, ε;" κατέληξε με συμβιβαστικό τόνο.
"Ναι, αλλά είναι ΆΘΕΗ!" σφύριξε ο παπάς
"ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ!" είπε η πεθερά
"ΕΙΜΑΙ!" είπε η Χριστίνα
"Και τότε, ΓΙΑΤΙ θες να σου διαβάσω το μωρό;;;" είπε ο παπάς
"Λογική ερώτηση..." είπα εγώ
"ΔΕΝ ΘΕΛΩ!!!" είπε η Χριστίνα
"ΔΕΝ ΘΕΛΕΙΣ;;;" είπε ο παπάς
"ΘΕΛΕΙ!!!" είπε η πεθερά
"ΌΧΙ!!!" είπε η Χριστίνα
"ΚΑΙ ΤΟΤΕ, ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΔΩ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ;;;" είπε ο παπάς φανερά εκνευρισμένος
"ΔΕΝ ΞΕΡΩ!!!" είπε η Χριστίνα το ίδιο εκνευρισμένη. "ΕΓΩ ΓΙΑ ΚΑΦΕ ΞΕΚΙΝΗΣΑ!!!"
"Για... ΚΑΦΕ;;;" είπε ο παπάς που είχε χάσει πλέον τελείως την μπάλα. "ΤΙ ΚΑΦΕ, ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ;;;"
"Καπουτσίνο..." είπα εγώ

Εκείνη την ώρα μπήκε μέσα στο γραφείο φουριόζος ο καντηλανάφτης.
"Συγνώμη, δικό σας είναι αυτό το ανώμαλο σκυλί μπροστά στην εκκλησία;"
"Ω, ΘΕΕ ΜΟΥ!" είπε η πεθερά εξαντλημένη και ανασήκωσε τα τεράστια μάτια της στον ουρανό
"ΝΑΙ, ΓΙΑΤΙ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ;" είπε η Χριστίνα που τώρα πια δεν την σταματούσε τίποτα.
"ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, ΚΥΡΙΑ ΜΟΥ!!!" είπε ο καντηλανάφτης φοβερά εκνευρισμένος
"ΤΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ;;;" είπε η Χριστίνα
"ΑΥΤΟ!!!" είπε ο καντηλανάφτης και τράβηξε την κουρτίνα απ' το παράθυρο. Μαζευτήκαμε όλοι και κοιτάξαμε έξω απ' το τζάμι. Εκεί, κάτω απ΄ τη σκιά του δέντρου, δεξιά στο βάθος, είδαμε τον Τόμπι να πηδάει με μανία κάτι πίσω απ' το δέντρο.
"Συγνώμη, δεν βλέπω..." είπε η Χριστίνα. "Τι είναι εκεί;"

"Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ!!!" άφησε μια κραυγή ο παπάς και βγήκε τρέχοντας από το γραφείο

Κοιταχτήκαμε όλοι αμήχανα και μετά ορμήσαμε πίσω του, έξω από την πόρτα του γραφείου, έξω από την εκκλησία, κάτω στα σκαλιά και τον προλάβαμε στο τσακ, καθώς προσπαθούσε να τραβήξει τον Τόμπι απ' το λουρί του.
"ΣΤΑΜΑΤΑ ΔΙΑΟΛΕ! ΣΤΑΜΑΤΑ!" φώναζε ο παπάς...
"ΜΙΣΟ ΛΕΠΤΟ! ΤΩΡΑ ΘΑ ΤΟΝ ΠΑΡΩ ΕΓΩ!!!" φώναζε η Χριστίνα...
"ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!" φώναζε η Παναγιώτα...
"ΩΧ, ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ, ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ!!!" φώναζε η πεθερά...
"ΗΡΕΜΗΣΤΕ ΠΑΤΕΡ, ΗΡΕΜΗΣΤΕ!!!" φώναζε ο καντηλανάφτης...
"ΑΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥ!!!" φώναζε και ο Τόμπι καθώς ερχόταν σε οργασμό

Ύστερα μια σιωπή έπεσε στην αυλή της εκκλησίας. Ακόμα και η Παναγιώτα ηρέμησε. Το μόνο που ακουγόταν ήταν κάτι πουλάκια που τιτιβίζανε επάνω στο δέντρο, καθώς ο Τόμπι μας κοίταγε όλους κουνώντας την ουρά του ευτυχισμένος.

Στο τέλος η πεθερά άνοιξε την τσάντα της, ψαχούλεψε λίγο, έβγαλε ένα χαρτομάντιλο και μου το έδωσε.
"Πάρε παιδί μου..." είπε με σβησμένη φωνή "και σύρε να σκουπίσεις τον τάφο του αγίου..."

Κάντε κλικ εδώ για τη συνέχεια...

Θανάσημος