Η Πεθερά - 11ο Μέρος

Δεδομένου ότι αυτό είναι το ενδέκατο επεισόδιο της ιστορίας, θα πρότεινα στους νέους αναγνώστες να ξεκινήσουν απ' την αρχή ή (εάν βαριούνται) από την μέση. Βολεύει!

Καλή ανάγνωση!

------------------------------------------------------------------------------------------

Επιστρέψαμε από την εκκλησία σε μια ατμόσφαιρα βουβαμάρας. Κανείς δεν φαινόταν διατεθειμένος να πει τίποτα σε κανέναν. Παρκάραμε, βουβοί, αποβιβαστήκαμε βουβοί, μπήκαμε στην πολυκατοικία βουβοί, καλέσαμε το ασανσέρ βουβοί, μπήκαμε μέσα βουβοί και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε βουβοί, όταν ξαφνικά την σιωπή έσπασε η Χριστίνα:
"Αμάν!" είπε. "Που είναι ο Τόμπι; Τον ξεχάσαμε κάτω!"

Εκείνη την στιγμή, το ασανσέρ σταμάτησε μεταξύ δύο ορόφων.
"Πάτησες το στοπ;" είπα στην Χριστίνα.
"Όχι!" είπε η Χριστίνα και άπλωνοντας το χέρι της, πάτησε το κουμπί του ορόφου της.

Δεν έγινε τίποτα. Το ξαναπάτησε. Δεν έγινε τίποτα.

Κοιταχτήκαμε.

"Νομίζω ότι κλειστήκαμε μέσα..." είπα και πάτησα το κουμπί του συναγερμού.

Δεν έγινε τίποτα. Ξαναπάτησα το κουμπί. Δεν έγινε τίποτα.

Πέρασε έτσι μια στιγμή αμηχανίας μέσα στο ασανσέρ, όταν ξαφνικά η πεθερά επιτέθηκε στην πόρτα κι άρχισε να την χτυπάει με το δαχτυλίδι της με δύναμη:
"ΒΟΗΘΕΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!!" άρχισε να φωνάζει. "ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΕΙΕΙΕΙΕΙΕΙΣ;;; ΒΟΗΘΕΙΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!!!!!"
"Ηρεμήστε! ΗΡΕΜΗΣΤΕ!!!" της φώναξε η Χριστίνα μετά από λίγα δευτερόλεπτα πανικού. "Δεν είναι κανείς στην πολυκατοικία αυτή την ώρα! Όλοι δουλεύουν!" είπε.
"Και... ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ;;;" πανικοβλήθηκε η πεθερά
"Θα πάρουμε τηλέφωνο..." είπα εγώ κι έβγαλα το κινητό μου.
"ΠΟΙΟΝ θα πάρουμε τηλέφωνο;" είπε η πεθερά κι έσμιξε τα φρύδια της.
"Την θεία μου..." είπε η Χριστίνα και με κοίταξε με απόγνωση.

Σχημάτησα τον αριθμό στο κινητό, το έβαλα στο μεγάφωνο για να ακούει η Χριστίνα από μακριά επειδή δεν ήθελε να το φέρει κοντά στο μωρό και πάτησα το κουμπί για να καλέσει.

"Παρακαλώ;" ακούστηκε η φωνή της θείας
"Έλα θεία! Η Χριστίνα είμαι!"
"Α, λείπει τώρα!" είπε η θεία ευγενικά. "Έχει πάει το παιδί στη βιβλιοθήκη. Ποιος τη ζητάει παρακαλώ;"
"Ρε θεία, εγώ είμαι! Η Χριστίνα!"
"Α, Χριστίνα κι εσείς ε;" είπε η θεία ευγενικά. "Ωραίο όνομα..."
"Θεία ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ! ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΟΥ!!! Χρειαζόμαστε την βοήθεια σου!"
"Την βοήθεια μου;" είπε η θεία
"Ναι, την βοήθεια σου! Μ' ακούς;"

Ακολούθησε μια παύση.

"Θεία, μ' ακούς;" είπε πάλι η Χριστίνα
"Είστε από το τηλεπαιχνίδι;" είπε η θεία

Η Χριστίνα γύρισε και με κοίταξε απελπισμένη. Μείναμε έτσι για λίγο να κοιταζόμαστε. Στο τέλος άπλωσα το χέρι μου, πήρα το τηλέφωνο και είπα:
"ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ, ΚΕΡΔΙΣΑΤΕ!!!"
"ΑΧ, ΜΠΡΑΒΟ!!!" είπε η θεία χαρούμενη
"Μπράβο και σε εσάς!" είπα εγώ. "Γειά σας τώρα! Γειά σας!"
"Γειά σας, γειά σας!" είπε και η θεία και το έκλεισα.

"Συγνώμη, τι κάνεις;" μου είπε η Χριστίνα τσαντισμένη
"Ρισέτ!" είπα εγώ και μέτρησα μέχρι το δέκα. Μετά ξανακάλεσα το νούμερο.
"Μίλα αργά!" είπα στην Χριστίνα και της έδωσα το τηλέφωνο

"Παρακαλώ;" ακούστηκε η θεία στην άλλη άκρη της γραμμής
"Γειά σου θεία! Εγώ είμαι. Η ανιψιά σου, η Χριστίνα!" είπε αργά η Χριστίνα
"Γειά σου Χριστίνα! Που να σου τα λέω! Μόλις κέρδισα μια κρουαζιέρα!" είπε η θεία
"Α, μπράβο! Συγχαρητήρια!" είπε η Χριστίνα και με αγριοκοίταξε.
"Μίλησα με τον Μικρούτσικο!" είπε η θεία πανευτυχής
"Μπράβο, μπράβο!" είπε η Χριστίνα. "Λοιπόν, θεία; Έχω ένα πρόβλημα! Μ' ακούς;"
"Σ' ακούω!"
"Έχουμε κλειστεί στο ασανσέρ!" είπε η Χριστίνα
"Α, ναι;" είπε η θεία λίγο αδιάφορα κι έκανε μια παύση. "Για πόσα άτομα λες να είναι;" είπε στο τέλος
"Εεεε, δεν υπάρχει πρόβλημα!" είπε η Χριστίνα. "Είναι για τέσσερα άτομα"
"Αχ ωραία! Θα έρθεις κι εσύ με τον Βασίλη και το μωρό!" είπε η θεία χαρούμενη
"ΠΟΥ;" είπε η Χριστίνα
"Στην κρουαζιέρα!" είπε η θεία χαρούμενη.

"ΘΕΙΑ!!!" είπε η Χριστίνα που είχε αρχίσει να βαράει χοντρές ανάποδες. "ΑΚΟΥΣΕ ΜΕ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ!!!"
"Καλά, καλά! Μη φωνάζεις!" είπε η θεία
"Πρέπει να βγεις απ' το σπίτι, να ανέβεις στο διαμέρισμα ακριβώς από επάνω μας και να χτυπήσεις το κουδούνι του κυρίου Παντελή, του διαχειριστή!"
"Γιατί;" είπε η θεία
"Για να μας βγάλει έξω!" είπε η Χριστίνα
"Βόλτα;" είπε η θεία

Ακολούθησε μια παύση κατά την οποία η Χριστίνα μέτρησε μερικές δεκάδες προβατάκια τα οποία και έσφαξε στο καπάκι.

"Λοιπόν, θεία..." είπε αργά στο τέλος "... θα το κάνουμε βήμα - βήμα, οκ;"
"Ποιο;" είπε η θεία
"Μην ανησυχείς! Απλώς κάνε αυτό που σου λέω, οκ;"
"Οκ..."
"Λοιπόν... πάρε το τηλέφωνο μαζί σου και βγες από το σπίτι, οκ;"
"ΟΚ..." είπε η θεία

Περιμέναμε μερικά δευτερόλεπτα. Στο τέλος η θεία είπε: "Δεν φτάνει!"
"Τι δεν φτάνει;" είπε η Χριστίνα
"Το καλώδιο!" είπε η θεία
"ΠΟΙΟ ΚΑΛΩΔΙΟ ΡΕ ΘΕΙΑ;;; ΑΣΥΡΜΑΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ!!!"
"Ασύρματο είναι;" είπε η θεία
"Ναι!" είπε η Χριστίνα
"Και τότε γιατί έχει καλώδιο;" είπε η θεία
"ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΛΩΔΙΟ!" είπε η Χριστίνα
"Και αυτό τι είναι;" είπε η θεία
"ΠΟΥ ΝΑ ΞΕΡΩ ΡΕ ΘΕΙΑ ΤΙ ΕΙΝΑΙ; ΠΑΡΕ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΚΑΙ ΒΓΕΣ ΑΠ' ΤΟ ΣΠΙΤΙ! ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΛΕΙΣΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΑΣΑΝΣΕΡ!" έβαλε τις φωνές η Χριστίνα
"Καλά, καλά!" είπε η θεία και ύστερα ακούστηκε ένας θόρυβος και κόπηκε η γραμμή.
"Θεία;... Θεία;;;.... ΘΕΙΑ;;;..." φώναξε η Χριστίνα. "Δεν το πιστεύω! Το 'κλεισε!" είπε στο τέλος
"Χριστίνα;" δοκίμασα να πω εγώ.
"Τι είναι;" είπε η Χριστίνα αγριεμένη
"Δεν νομίζω ότι το έκλεισε!"
"Αλλά;" είπε η Χριστίνα
"Νομίζω ότι έβγαλε την βάση απ' την πρίζα..."
"ΤΙ ΕΚΑΝΕ;;;" γούρλωσε τα μάτια της η Χριστίνα
"Ωχ, Παναγία μου, ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ!" βόγκηξε η πεθερά
"Δηλαδή, ΧΑΣΑΜΕ ΕΠΑΦΗ;;;" είπε η Χριστίνα
"Και πότε είχαμε;" είπα εγώ
Εκείνη την ώρα η πεθερά άρχισε να χτυπάει την πόρτα με το δαχτυλίδι της. "ΒΟΗΘΕΙΑ!!! ΒΟΗΘΕΙΑ!!! ΑΝΟΙΞΤΕ ΜΑΣ!!! ΒΟΗΘΕΙΑ!!!!!" φώναξε
"Ποιος είναι;" ακούστηκε η φωνή της θείας απ' τον διάδρομο
"ΘΕΙΑ!!!" φώναξε η Χριστίνα στην πόρτα του ασανσέρ "ΘΕΙΑ!!! Μ' ΑΚΟΥΣ;;;"
"Χριστίνα, εσύ είσαι;" είπε η θεία
"ΝΑΙ!!!" είπε η Χριστίνα
"Α! Κι εγώ νόμιζα ότι έκλεισες..." είπε η θεία

Η Χριστίνα γύρισε και με κοίταξε.
"Συνέχισε αργά και σταθερά..." της είπα.
"Λοιπόν, θεία;" είπε η Χριστίνα γυρίζοντας προς την πόρτα του ασανσέρ. "Ανέβα στον επάνω όροφο!"
"Τώρα;" είπε η θεία
"Τώρα!" είπε η Χριστίνα
"Μισό λεπτό..." είπε η θεία. Μετά ακούσαμε έναν μικρό θόρυβο μέσα στο φρεάτιο του ασανσέρ. Μετά πάλι ησυχία.
"Δεν δουλεύει το ασανσέρ!" είπε στο τέλος η θεία
Η Χριστίνα πήρε μια βαθιά εισπνοή. "Το ξέρω θεία!" είπε. "Έχουμε κλειστεί μέσα!"
"Σοβαρά;" είπε η θεία ανήσυχη. "Πω, πω... Τι θα κάνουμε τώρα;"
"Πρέπει να ανέβεις στον επάνω όροφο και να χτυπήσεις το κουδούνι του κυρίου Παντελή, του διαχειριστή!" είπε η Χριστίνα
"Α! Μισό λεπτό!" είπε η θεία και την ακούσαμε να ανεβαίνει τις σκάλες.

"Δόξα τω Θεώ!" μουρμούρισε η Χριστίνα.
"Αμήν!" είπε και η πεθερά κι έκανε τον σταυρό της

"Είμαι επάνω!" είπε η θεία μετά από λίγο. "Πιο κουδούνι;"
"Αυτό επάνω απ' το σπίτι μου!" είπε η Χριστίνα
"ΤΙ ΕΙΠΕΣ;" είπε η θεία "ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΑ!"
"ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΝΩ ΑΠ' ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ!!!" έβαλε μια φωνή η Χριστίνα
"ΚΑΤΣΕ, ΚΑΤΣΕ ΝΑ ΠΑΡΩ ΤΟ ΜΗΔΕΝ..." είπε η θεία

"ΈΛΑ!" είπε μερικά δευτερόλεπτα αργότερα. "ΤΩΡΑ Μ' ΑΚΟΥΣ;"
"Σ' ΑΚΟΥΩ!" είπε η Χριστίνα. "ΧΤΥΠΑ ΤΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠ' ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ!!!"
"ΓΙΑΤΙ;;;" είπε η θεία
"ΘΕΙΑ!!! ΑΠΛΩΣ ΧΤΥΠΑ ΤΟ!!!" είπε η Χριστίνα
"ΚΑΛΑ ΚΑΛΑ!" είπε η θεία.

"Γκλιν, γκλον..." ακούσαμε στο βάθος τον ήχο από ένα κουδούνι. Ύστερα ακούσαμε τον ήχο από μια πόρτα που ανοίγει.
"Ω, την αγαπητή μου κυρία!" είπε ο κύριος Παντελής
"Γεια σας!" είπε η θεία
"Τι θα θέλατε παρακαλώ;" είπε ο κύριος Παντελής
"Κάπου να κάτσω..." είπε η θεία
"Βεβαίως, βεβαίως! Παρακαλώ πολύ! Περάστε!" είπε ο κύριος Παντελής. Ύστερα ακούσαμε την πόρτα να κλείνει πίσω τους. Και ύστερα είχε και πάλι ησυχία...

Κάντε κλικ εδώ για τη συνέχεια!

Θανάσημος