Η Πεθερά - 12ο Μέρος

Προς νέους αναγνώστες: έχετε χάσει πολλά επεισόδια! Φίαρ νοτ! Μπορείτε να ξεκινήσετε απ' την αρχή, από την μέση ή από το τέλος...

Προς παλαιούς αναγνώστες: πρέπει να ξέρετε ότι ο μοναδικός λόγος που το παρόν επεισόδιο ολοκληρώθηκε είναι επειδή η γυναίκα μου με απείλησε ότι θα με χωρίσει εάν δεν το τελείωνα... Δεδομένου όμως ότι μετά από τόσα επεισόδια έχουν αρχίσει να της τελειώνουν οι πρωτότυπες απειλές, θα έχει ενδιαφέρον να δούμε τι άλλο θα σκαρφιστεί προκειμένου να με υποχρεώσει να ολοκληρώσω το επόμενο...

Θανάσημος: ο άνθρωπος που βαριέται πιο γρήγορα απ' τον ίσκιο του.

Πάμε Ντόλι!

----------------------------------------------------------------------------------------------

Όταν είσαι κλεισμένος σε ένα ασανσέρ, έχεις αρκετό χρόνο να σκεφτείς διάφορα πράγματα. Όπως για παράδειγμα, πως θα έπρεπε να είναι το τέλειο ασανσέρ. Και δεν αναφέρομαι στο τέλειο ασανσέρ που κινείται. Αναφέρομαι στο τέλειο ΑΚΙΝΗΤΟ ασανσέρ.

Ένα από τα προβλήματα με τα ασανσέρ είναι ότι οι κατασκευαστές τους δεν σκέφτονται καθόλου την περίπτωση που οι επιβάτες εγκλωβιστούν μέσα για ώρες. Το τέλειο ακίνητο ασανσέρ θα μπορούσε για παράδειγμα να έχει από εκείνες τις πτυσσόμενες καρέκλες που συναντάμε σε μερικούς συρμούς του μετρό και που μόλις σηκώνεσαι, κλείνουν για να μην πιάνουν χώρο. Θα μπορούσε επίσης να έχει μερικά ζευγάρια ακουστικών που θα παίζουν απαλή κλασσική μουσική, προκειμένου να μην είσαι υποχρεωμένος να ακούς την γκρίνια της πεθερά σου. Θα μπορούσε τέλος να έχει και έναν παπά που να σου διαβάζει το μωρό. Πιστεύω ότι ένα τέτοιο ασανσέρ θα έκανε την ζωή μου πολύ πιο όμορφη κι ευχάριστη εκείνο το μεσημέρι...

Μετά την πρώτη ψυχρολουσία από την θεία που εξαφανίστηκε μέσα στο διαμέρισμα του κύριου Παντελή, αρχίσαμε να φωνάζουμε όλοι μαζί, χτυπώντας τα τοιχώματα του ασανσέρ και την πόρτα:
"ΘΕΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!! ΚΥΡΙΕ ΠΑΝΤΕΛΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗ!!!!!!!!!!!!!!!!!! ΒΟΗΗΗΗΗΗΗΗΘΕΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ"

Μάταιος κόπος.

"Μα καλά, ΤΙ κάνουν τόσες ώρες;" είπα στο τέλος αγανακτισμένος
"Μάλλον θα συζητάνε..." είπε η Χριστίνα αποκαμωμένη
"Θα... συζητάνε;;; ΤΙ θα συζητάνε;;;" είπα εγώ
"Α, δεν τους ξέρεις αυτούς τους δύο..." είπε η Χριστίνα. "Από τότε που τους σύστησες, γίνανε κολλητοί!"
"Εγώ τους σύστησα;" είπα
"Εσύ! Όταν έφευγες μετά την γέννα μου! Θυμάσαι; Και είχε έρθει ο κύριος Παντελής να παραπονεθεί για τον θόρυβο που έκανε το μωρό!"
"Α! Α!" είπα και έσμιξα τα φρύδια μου. "Ο παππούς με τις πορτοκαλί πιτζάμες!"
"Αυτός..." είπε η Χριστίνα ξέπνοα και με κοίταξε απελπισμένα. "Μπορούν να μιλάνε με τις ώρες..." πρόσθεσε
"Αν είναι δυνατόν!" είπα και ακούμπησα στο τοίχωμα του ασανσέρ απελπισμένος

"Ψυχραιμία..." είπε η Χριστίνα μονολογώντας. "Ψυχραιμία..." ξαναείπε και ακούμπησε στον τοίχο του ασανσέρ. "Κάποιος θα έρθει να μας βγάλει"
"Ποιος;" είπε η πεθερά
"Ο από μηχανής Θεός;" είπα εγώ
"ΤΟ ΒΡΗΚΑ!" είπε η Χριστίνα. "Θα πάρουμε τηλέφωνο την Δήμητρα!"
"Την Δήμητρα; Αφού θα δουλεύει τώρα..." είπα εγώ
"Ναι! Αλλά ο Χανς ΔΕΝ δουλεύει!" είπε η Χριστίνα
"Ποιος είναι ο Χανς;" είπε η πεθερά
"Ο από μηχανής νονός!" είπε η Χριστίνα και με κοίταξε. "Παρ' τον τηλέφωνο!" μου είπε

Σχημάτισα τον αριθμό στο κινητό μου και έβαλα πάλι το μεγάφωνο.
"Χελό;" ακούστηκε η φωνή του Χανς
"Χάι Χανς!" είπε η Χριστίνα. "Ιτς Χριστίνα!"
"Χριστίνα, νοτ νάου!" είπε ο Χανς. "Αϊ εμ ιν δε μιντλ οφ α γουόρ!"
"Ρίλι;" είπε η Χριστίνα με ενδιαφέρον. "Χου αρ γιου φάιτινγκ γουίθ;"
"Βαλ!" είπε ο Χανς
"Όου, όου!" είπε η Χριστίνα. "Μπι κέρφουλ! Γιου χαβ το πουτ χιμ ιν α κόρνερ!"
"Ιν α κόρνερ;"
"Γιες! Μπετερ μπιχάιντ α κόλιουμν!"
"Ρίλι;"
"Γιές! Εντ ντοντ λετ χιμ γκοου άουτ μπικόουζ χι ιζ γκόινγκ του στιλ γιουρ μάνα!"
"Μάι μάνα;"
"Γιές!"
"Οκ! Οκ! Θενκς! Άι χαβ το γκόου νάου! Μπάι!"
"Γκουντ λάκ!" είπε η Χριστίνα

Ύστερα ο Χανς έκλεισε το τηλέφωνο.

Γύρισα και κοίταξα την Χριστίνα. Η Χριστίνα με κοίταξε. Μετά γούρλωσε τα μάτια της.
"ΑΜΑΝ!" είπε. "Το ξέχασα! Παρ' τον πάλι τηλέφωνο!"
"Τι ξέχασες;" της είπα. "Να του πεις για τον πατέρα;"
"Συγνώμη, τι έγινε;" παρενέβη η πεθερά
"Ο Χανς είναι σε πόλεμο αυτή τη στιγμή..." εξήγησα. "Προσπαθεί να σώσει τη μάνα του!"
"Α!" είπε η πεθερά και με κοίταξε με τα τεράστια μάτια της.
"Σταμάτα ρε βλάκα!" μου είπε η Χριστίνα και γύρισε στην πεθερά. "Μην τον ακούτε!" της είπε. "Η μάνα είναι μια μαγική δύναμη"
"Α!" είπε η πεθερά και την κοίταξε με τα τεράστια μάτια της.
"Εννοώ ότι δεν είναι η μάνα του Χάνς που είναι η μαγική δύναμη! Είναι μια μαγική δύναμη που την λένε μάνα." διευκρίνισε η Χριστίνα
"Α!" είπε η πεθερά
"Πιθανότατα δεν την ξέρετε γιατί δεν δουλεύει σε αυτόν τον κόσμο..." είπα εγώ. Η πεθερά γύρισε και με κοίταξε.
"Με δουλεύετε;" είπε
"Όχι, ΟΧΙ!" είπα εγώ και την κοίταξα. "Σοβαρά μιλάμε!"
"Έλα! Παρ' τον Χανς τηλέφωνο!" μου είπε η Χριστίνα ανυπόμονα.
"Οκ, οκ!" είπα εγώ και τον ξανακάλεσα.

"Χελό;" είπε ο Χανς
"Χάι Χανς! Ιτς Χριστίνα εγκέν!"
"ΧΡΙΣΤΙΝΑ!" είπε ο Χανς. "ΧΙ ΣΤΟΟΥΛ ΜΑΪ ΜΑΝΑ!!!"
"Όου νόου!" είπε η Χριστίνα. "Γιου χαβ το γκόου εγουέι νάου!"
"Γιες άι νόου!" είπε ο Χανς στεναχωρημένος
"Τι συμβαίνει;" ρώτησε η πεθερά
"Πάει η μάνα του..." της είπα εγώ
"Ο Χριστός και η Παναγία!" είπε η πεθερά
"Χανς, άι νιντ γιορ χέλπ!" είπε η Χριστίνα
"Γιες;" είπε ο Χανς
"Γιες. Άι εμ λοκντ ιν μάι ελεβέιτορ!"
"Έλεβέιτορ... έλεβέιτορ..." μουρμούρισε ο Χανς. "Ιν γουίτς κάστλ ιζ δατ;"
"Νο, νοτ ιν δε γκέιμ!" είπε η Χριστίνα. "Ιν δι ελεβέιτορ οφ μάι χόμ! Ιν Άθενς!"
"ΡΙΛΙ;;;" είπε ο Χανς
"Ρίλι!" είπε η Χριστίνα. "Καν γιου καμ το χελπ ας;"
"ΟΚ, οκ! Άι εμ κάμινγκ!" είπε ο Χανς και έκλεισε το τηλέφωνο

Η Χριστίνα γύρισε και κοίταξε την πεθερά της. "Μην ανησυχείτε" της είπε. "Μένει πέντε λεπτά από εδώ! Έρχεται να μας βγάλει! Όλα θα πάνε καλά!"

Εκείνη τη στιγμή ακούσαμε την πόρτα του κυρίου Παντελή να ανοίγει από πάνω.
"Γεια σας αγαπητή μου και σας ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση!" είπε ο κύριος Παντελής. "Θα περάσουμε μια ανεπανάληπτη κρουαζιέρα!"
"Α βέβαια!" είπε η θεία. "Θα είναι και ο Μικρούτσικος!"

"ΘΕΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!" έβαλε μια φωνή η Χριστίνα
"Ορίστε, ορίστε! Σας φωνάζει η ανιψιά σας!" είπε ο κύριος Παντελής. "Λοιπόν γειά σας τώρα!"
"ΌΧΙ, ΌΧΙΙΙΙΙΙΙ !!!!!!!!" φωνάξαμε όλοι απ' το ασανσέρ. "ΚΥΡΙΕ ΠΑΝΤΕΛΗΗΗΗΗΗ!!!!!!!!! ΒΟΗΘΕΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!!"

"ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ;;;" φώναξε ο κύριος Παντελής.
"ΚΥΡΙΕ ΠΑΝΤΕΛΗ, ΈΧΟΥΜΕ ΚΛΕΙΣΤΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΑΣΑΝΣΕΡ!!!"
"ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΑΣΑΝΣΕΡ;;;" είπε ο κύριος Παντελής. "ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ! Πριν από μια εβδομάδα του κάναμε συντήρηση!"
"Α, ναι;" είπε η θεία.
"Ασφαλώς!" είπε ο κύριος Παντελής. "Ήμουν παρών!"
"ΧΡΙΣΤΙΝΑ;" φώναξε η θεία. "ΕΙΣΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΟΤΙ ΚΛΕΙΣΤΗΚΕΣ ΣΤΟ ΑΣΑΝΣΕΡ;"

Η Χριστίνα γύρισε και με κοίταξε.
"Κατάλαβες τι σου έλεγα;" μου είπε. "Μια χαρά συνεννοούνται!"

"ΚΥΡΙΕ ΠΑΝΤΕΛΗ!" φώναξα εγώ. "ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΛΕΙΣΜΕΝΟΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΑΣΑΝΣΕΡ! ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΒΟΗΘΕΙΑ!"
"ΕΣΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΘΕ;;;" φώναξε ο κύριος Παντελής. "ΕΙΣΘΕ ΤΗΣ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑΣ;;;"
"ΟΧΙ ΚΥΡΙΕ ΠΑΝΤΕΛΗ! ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ!" φώναξε η Χριστίνα. "ΤΙ ΣΧΕΣΗ ΕΧΕΙ ΑΥΤΟ ΤΩΡΑ;"
"Έχει, πως δεν έχει!" είπε ο κύριος Παντελής. "Διαχειριστής είμαι! Να μην ξέρω;"
"Κύριε Παντελή!" είπε η Χριστίνα. "Ανεβείτε παρακαλώ στο κουβούκλιο στην ταράτσα και πατήστε την ασφάλεια, μήπως και δουλέψει! Είναι το πράσινο κουμπί!"
"Α, δεν μπορώ να ανέβω σκαλιά!" είπε ο κύριος Παντελής. "Έχω άσθμα!"
"Να ανέβω εγώ!" προθυμοποιήθηκε η θεία
"ΟΧΙ!!!" φωνάξαμε όλοι μαζί πανικόβλητοι μέσα απ' το ασανσέρ

"Κύριε Παντελή, προς Θεού!!!" είπε η Χριστίνα πανικόβλητη. "ΜΗΝ ΑΦΗΣΕΤΕ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΝΑ ΠΑΤΗΣΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΚΟΥΜΠΙ!!!"
"Εμά πως αλλιώς να γίνει;" είπε ο κύριος Παντελής και μετά τον ακούσαμε να λέει στη θεία. "Ανέβα επάνω γοργόνα μου και πάτα λίγο την ασφάλεια!"
"Γοργόνα μου;" είπα εγώ
"Εντάξει!" είπε η θεία τσαχπίνικα και την ακούσαμε να ανεβαίνει τις σκάλες.

"Γεια όνομα του Θεού!" είπε η Χριστίνα και με κοίταξε έντρομη. "Αυτή είναι ικανή να μας ρίξει!"
"Και να μην το καταλάβει κι όλας..." είπα εγώ
"Και θα πάει και το παιδί αδιάβαστο!" είπε η πεθερά

"ΕΛΑ ΧΡΙΣΤΙΝΑ; ΧΡΙΣΤΙΝΑ;;;" ακούσαμε την θεία επάνω απ' τα κεφάλια μας.
"ΕΛΑ ΘΕΙΑ!" είπε η Χριστίνα.
"ΕΧΕΙ ΩΡΑΙΑ ΘΕΑ ΕΔΩ ΠΑΝΩ!" είπε η θεία
"ΜΠΡΑΒΟ, ΜΠΡΑΒΟ!" είπε η Χριστίνα
"ΒΛΕΠΩ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ!" είπε η θεία. "ΕΧΕΙ ΚΑΤΙ ΒΑΡΚΟΥΛΕΣ! ΚΑΤΣΕ ΝΑ ΔΩ ΤΙ ΈΧΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΙΑ..."
"ΘΕΙΑ; ΠΟΥ ΠΑΣ;;;" φώναξε η Χριστίνα αλλά δεν πήρε απάντηση: η θεία είχε ήδη φύγει...

Εκείνη την ώρα ακούσαμε τον Τόμπι να γαβγίζει και να ανεβαίνει τρέχοντας τις σκάλες.
"Τόμπι!" είπε η Χριστίνα
"Κριστίνα;" ακούσαμε μια φωνή
"Μπράβο πρόοδος ο Τόμπι!" είπα εγώ
"Χανς!" είπε η Χριστίνα. "Θενκ ΓΚΟΝΤ!!!"
"ΟΚ!" είπε ο Χανς. "Αι εμ χίαρ! Γουάτ καν άι ντου;"
"ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ;" φώναξε ο κύριος Παντελής.
"ΈΝΑΣ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΥΡΙΕ ΠΑΝΤΕΛΗ!" φώναξε η Χριστίνα. "ΉΡΘΕ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ!"
"ΚΙ ΑΛΛΟΣ ΦΙΛΟΣ ΣΟΥ;;;" είπε ο κύριος Παντελής. "ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΝΤΡΕΣ ΦΙΛΟΥΣ ΕΧΕΙΣ!"
"Χανς!" είπε η Χριστίνα. "Πλιζ, γκόου απστέρς εντ πρες δε γκριν μπότον!"
"ΟΚ!" είπε ο Χανς και έφυγε τρέχοντας.

"ΟΥΣΤ ΒΡΕ! ΟΥΣΤ!" ακούσαμε τον κύριο Παντελή να φωνάζει πανικόβλητος. "ΆΣΕ ΚΑΤΩ ΤΟ ΠΟΔΙ ΜΟΥ!"

"ΚΡΙΣΤΙΝΑ!" φώναξε ο Χανς από επάνω. "Νταζ ιτ γουόρκ νάου;"

Η Χριστίνα έπεσε επάνω στο καντράν και πάτησε το κουμπί του ορόφου της.

Τίποτα.

Το ξαναπάτησε με μανία.

Τίποτα.

"ΝΟΘΙΝΓΚ!" φώναξε απογοητευμένη και ακούμπησε πίσω στο τοίχωμα του ασανσερ.
"ΟΚ!" είπε ο Χανς καθώς κατέβαινε τρέχοντας τις σκάλες. "Ιτ ις μπρόκεν! Γουί τζαστ χαβ του γουέιτ φορ δε φάιερμπριγκέιτ..."
"Δε φάιερμπριγκέιτ;" είπε η Χριστίνα
"Γουάι;" είπα εγώ
"Μπατ... του τέικ γιου άουτ!" είπε ο Χανς
"Ρίλι;;;" είπα εγώ. "Ιφ γουί κολ δε φάιερμπριγκέιτ, δέι γουίλ τέικ ας άουτ;"
"Οφ κόρς!" είπε ο Χανς

Ξαφνικά μια ησυχία έπεσε μέσα στο ασανσέρ καθώς κοιταχτήκαμε με την Χριστίνα.
"Ε, είμαστε πολύ μαλάκες..." είπα, σήκωσα το ακουστικό και κάλεσα την πυροσβεστική. Λίγο μετά, έκλεισα το τηλέφωνο και είπα:
"Έρχονται σε μισή ώρα..."

Μείναμε έτσι να κοιταζόμαστε μέσα στο ασανσέρ υπολογίζοντας πόση ακόμα ώρα θα πρέπει να περιμένουμε όταν ένοιωσα ξαφνικά μια απαράδεκτη μυρωδιά στα ρουθούνια μου.
"Αν είναι δυνατόν! Αυτό μας έλειπε τώρα! Ποιος έκλασε;" σκέφτηκα και κοίταξα την Χριστίνα. Η Χριστίνα με κοίταξε αδιάφορα. Ύστερα ξαφνικά ζάρωσε τα μούτρα της, σαν μόλις να την έπιασε κι εκείνη η μυρωδιά. Γυρίσαμε και κοιτάξαμε την πεθερά. Η πεθερά μας κοίταξε αδιάφορα.
"Τι συμβαίνει;" μας είπε και ξαφνικά έφερε το χέρι της στη μύτη της. "ΑΜΑΝ!" είπε.

Γυρίσαμε όλοι μας και κοιτάξαμε την Παναγιώτα.

".......αααααααααααααααΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" έκανε η μικρή

"Ε, όχι ρε μαλάκα..." είπε η Χριστίνα και με κοίταξε απελπισμένη.

Κάντε κλικ εδώ για τη συνέχεια!

Θανάσημος