Η Γέννα (10ο Μέρος)

Άλλη μια συνέχεια στο έπος της Γέννας! Για όσους δεν ξέρετε για τι πράγμα μιλάω, μπορείτε να ξεκινήσετε από εδώ. Εάν βαριέστε να διαβάσετε την ιστορία από την αρχή (εσείς χάνετε!), σας έχω ετοιμάσει μια...

Περίληψη προηγουμένων: Η φίλη μου η Χριστίνα γεννάει κατακαλόκαιρο και είναι πολύ αγχωμένη. Έτσι, αποφασίζουμε να κατέβουμε με την γυναίκα μου τη Μαίρη στην Αθήνα, για να την υποστηρίξουμε. Μετά από πολλές περιπέτειες καταφέρνουμε τελικά να φτάσουμε στο μαιευτήριο όπου η Χριστίνα σε λίγο γεννάει. Μαζί μας η θεία της που έχει αλτσχάϊμερ, μια φίλη της θείας και ο Βασίλης, ο πατέρας του παιδιού. Η Χριστίνα γεννάει μια μπέμπα που όλοι την βρίσκουν πολύ γλυκιά εκτός από την μάνα της. Εν τω μεταξύ, το νοσοκομείο κρύβει κι άλλες εκπλήξεις...

----------------------------------------------------------------------

Κάθε φορά που μια γυναίκα μένει έγκυος, υπάρχουν τρεις μεγάλες αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν: Πρώτον, η γυναίκα πρέπει να αποφασίσει εάν θα κρατήσει το μωρό ή όχι. Μετά ο άντρας πρέπει να αποφασίσει εάν θα αγοράσει ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για Βραζιλία ή όχι. Και τέλος, οι δύο γονείς θα πρέπει να αποφασίσουν για το όνομα του παιδιού.

Στην περίπτωση του Βασίλη και της Χριστίνας, και οι τρεις αυτές αποφάσεις λήφθηκαν άμεσα και χωρίς καθυστερήσεις: Ναι, Όχι, Παναγιώτα.

«Παναγιώτα;;;» είπα στην Χριστίνα όταν μου το ανακοίνωσε στο τηλέφωνο. «Και γιατί όχι Παναήτα;»
«Άι στο διάολο ρε βλάκα» μου εξήγησε η Χριστίνα και το θέμα έμεινε εκεί.

Μετά από ένα τέτοιο εντυπωσιακό σερί γρήγορων αποφάσεων, ένας παρατηρητής που δεν ξέρει καλά την Χριστίνα, θα πίστευε ότι και οι υπόλοιπες κρίσιμες αποφάσεις θα ληφθούν εξίσου γρήγορα και ανέμελα. Για όλους εμάς τους υπόλοιπους όμως, που ξέρουμε τη Χριστίνα εδώ και χρόνια, γνωρίζουμε ότι η επόμενη σούπερ εμπλοκή μπορεί να προκύψει ανά πάσα στιγμή, έτσι, ξαφνικά κι ανέμελα. Χωρίς πρόγραμμα που έλεγε και η Ρεζάν. Αυτός είναι νομίζω κι ένας από τους κύριους λόγους που την αγαπώ τόσο πολύ: η Χριστίνα δεν ζει απλώς τον σουρεαλισμό. Τον παράγει.

Εκείνη την ημέρα, είχαμε πάει όλοι μαζί στο ληξιαρχείο που βρίσκονταν μέσα στο μαιευτήριο, για να δηλώσουν η Χριστίνα και ο Βασίλης την γέννηση της μικρής. Το ‘ληξιαρχείο’ δεν ήταν τίποτε άλλο από έναν πάγκο, προέκταση της γραμματείας του νοσοκομείου. Πίσω από τον γκισέ καθόταν μια μεσήλικη υπάλληλος η οποία και έδωσε στο ζευγάρι μια φόρμα για να συμπληρώσουν. Στην αρχή όλα πήγαιναν καλά, μέχρι που εντελώς ξαφνικά και χωρίς καμία προειδοποίηση, όπως ακριβώς μας έχει συνηθίσει δηλαδή, η Χριστίνα εκδηλώθηκε:

«Λοιπόν, πως θα την πούμε τη μπέμπα;» είπε και γύρισε προς τον Βασίλη
«Το ‘παμε αυτό!» είπε έκπληκτος ο Βασίλης. «Παναγιώτα!»
«Παναγιώτα;;;» έκανα μια γκριμάτσα δυσαρέσκειας. «Και γιατί όχι Παναήτα;» επανέλαβα το αστείο μου γιατί άπαξ και πω μια φορά κάτι που μου αρέσει, μετά το επαναλαμβάνω επ’ άπειρον, μέχρι να σταματήσουν όλοι να μου κάνουν παρέα.
«Σιγά μην την πούνε και Ήτα – Βήτα» μου αντιγύρισε η Μαίρη.
«Ήτα – Βήτα;;;» ακούστηκε η θεία από πίσω μας. «Κάτι μου θυμίζει αυτό...»
«Εννοώ το επώνυμο!» είπε η Χριστίνα που έβλεπε τη συζήτηση να ξεφεύγει. «Τι επώνυμο θα πάρει η μικρή;»
«Εεεε... νομίζω ότι είπαμε να πάρει το δικό μου...» είπε δειλά ο Βασίλης. «Εκτός εάν άλλαξες γνώμη, οπότε...» βιάστηκε να προσθέσει.
«Όχι, όχι! Το δικό σου να πάρει!» τον έκοψε η Χριστίνα. «Αλλά, πως θα την γράψουμε στα χαρτιά; Παλασανίδου ή Παλασανίδη;»
«Αααα, ξέρω!» είπε η θεία από πίσω. Γυρίσαμε όλοι και την κοιτάξαμε έκπληκτοι.
«Τι ξέρεις;» είπε η Χριστίνα.
«Αυτός δεν ήταν που έτρωγε τους γλόμπους;» είπε χαρούμενη η θεία.
«Ποιος;» είπε η Χριστίνα
«Ο Ήτα – Βήτα!» είπε η θεία.
«Θεία, για τη μικρή μιλάμε τώρα!» την μάλωσε η Χριστίνα.
«Α!» είπε η θεία.
«Να την πούμε Παλασανίδου;» είπε ο Βασίλης, προσπαθώντας να συνεχίσει τη συζήτηση από εκεί που είχε μείνει.
«Και γιατί να την πούμε Παλασανίδου;» είπε η Χριστίνα.
«Ε τότε να την πούμε Παλασανίδη» είπε συμβιβαστικά ο Βασίλης
«Βρε παιδί μου, το Παλασανίδη είναι πιο πόντιο...» είπε η Χριστίνα
«Μα, τρωει γλόμπους η μικρή;» παρενέβη η θεία.
«Για όνομα του Θεού!» είπε η Χριστίνα
«Πάντως ένα πόντιο γονίδιο το έχει...» είπα εγώ
«Μήπως μπορείτε να αποφασίσετε λίγο σύντομα;» είπε η υπάλληλος του ληξιαρχείου.
«Προσπαθούμε κυρία μου!» την έκοψε η Χριστίνα. «Είναι πολύ σημαντική απόφαση!»
«Κοιτάξτε! Δεν πάει άλλο αυτή η ιστορία!» είπε η υπάλληλος. «Θα γράψω Παλασανίδου!»
«ΌΧΙ!!!» είπε η Χριστίνα.
«ΟΚ λοιπόν!» είπε η υπάλληλος. «Παλασανίδη!»
«ΌΧΙ!!!» είπε η Χριστίνα.
«ΤΙ ΟΧΙ;;;» έβαλε τις φωνές η υπάλληλος. «Δεν υπάρχει άλλη επιλογή!!!»
«Υπάρχει!» είπα εγώ. «Μπορείτε να την πείτε σκέτο ‘Παλάς’! Όπως το Μακεδονία Παλλάς» εξήγησα. «Αυτή θα είναι η Παναγιώτα Παλάς!»
«Συγνώμη, εσείς ποιος είστε;» μου είπε η υπάλληλος εμφανώς εκνευρισμένη.
«Ο Νίμιτς!» της είπα και έκανα δύο βήματα προς τα πίσω για να αφήσω απόσταση ασφαλείας.

«Γεια σας παιδιά!» ακούστηκε μια φωνή από το βάθος του διαδρόμου. Γυρίσαμε όλοι μας και είδαμε την Δήμητρα να πλησιάζει με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, παρέα με έναν ψηλό ξανθό, γαλανομάτη.
«Α, η νονά!» είπε ο Βασίλης. «Επάνω στην ώρα ήρθες!»
Η Δήμητρα κοίταξε τη Χριστίνα και της είπε: «Σου έφερα μια γλάστρα!»
«Γιατί;» είπε η Χριστίνα
«Ε, πως;» εξήγησε η Δήμητρα και της έδωσε τη γλάστρα.
«Χάι!» είπε ο Βασίλης στον ξανθό. «Ιτς Χανς, γιές;»
«Γιές!» είπε ο Χάνς.
«Ποιος είναι αυτός;» ρώτησα με τρόπο.
«Ο γκόμενος της Δήμητρας!» μου ψιθύρισε η Μαίρη. «Δανός!»
«Χανς, γουάτ ντου γιου θίνκ;» του είπα. «Παλασανίδου ορ Παλασανίδη;»
«Σόρυ;» είπε ο Χανς
«Ντοντ πέι ατένσιον του χιμ» είπε η Χριστίνα. «Χι ιζ ε λοστ κέις»
«Αχ καλέ δεν καταλαβαίνω τίποτα!» είπε η θεία
«Ο κύριος είναι Δανός!» εξήγησε η Χριστίνα
«Α, Δαναός!» είπε η θεία και χαμογέλασε. «Κατάλαβα»
«Τι κάνουμε εδώ;» ρώτησε η Δήμητρα
«Αποφασίζουμε για το επώνυμο της Παναγιώτας» είπα. «Τι άλλο;»
«ΕΔΩ;;;» γούρλωσε τα μάτια της η Δήμητρα. «Στη μέση του διαδρόμου;»
«Γιατί στην άκρη είναι καλύτερα;» είπα εγώ
«Συγνώμη!» είπε η υπάλληλος. «Τι θα γίνει μ’ εμένα;»
«Εσείς ποια είσθε;» ρώτησε η θεία.
«Η Μερόπη» είπε η υπάλληλος ειρωνικά.
«Μερόπη, Μερόπη...» έσμιξε τα φρύδια της η θεία.
«Μας συγχωρείτε για την καθυστέρηση...» είπε στην υπάλληλο ο Βασίλης. «Είμαστε λίγο αναποφάσιστοι...» κατέληξε απολογητικά.
«Τρίτο κόμμα στην Ελλάδα...» εξήγησα εγώ. «Η κυρία είναι η πρόεδρος» είπα κι έδειξα τη Χριστίνα
«Συγνώμη!» είπε στη Χριστίνα η υπάλληλος που φαινότανε αποφασισμένη να τελειώνει με αυτή την κατάσταση. «Εσείς, ποιο όνομα χρησιμοποιείτε; Παλασανίδου ή Παλασανίδη;»
«Εγώ;» είπε με απορία η Χριστίνα.
«Δεν είμαστε παντρεμένοι...» εξήγησε ο Βασίλης
«Δεν είστε παντρεμένοι;;;» είπε έκπληκτη η υπάλληλος.
«Όχι...» είπε ο Βασίλης
«Ε, τότε δεν γίνεται!» είπε θριαμβευτικά η υπάλληλος.
«Τι δεν γίνεται;» είπε η Χριστίνα και γούρλωσε τα μάτια της
«Πρέπει πρώτα να αναγνωρίσει το παιδί ο πατέρας!» είπε η υπάλληλος και έγειρε αναπαυτικά πίσω στην πολυθρόνα της.
«Ε, γι’ αυτό είμαστε εδώ!» είπε ο Βασίλης
«Μα δεν γίνεται εδώ αυτό το πράγμα κύριε μου!» είπε η υπάλληλος. «Εδώ είναι το ληξιαρχείο!»
«Λογικό» είπα εγώ.
«Και που γίνεται;» ρώτησε η Χριστίνα που είχε αρχίσει να τσαντίζεται. «Στη ΔΕΗ;»
«Σε συμβολαιογραφείο!» είπε η υπάλληλος.
«Και που θα βρούμε συμβολαιογραφείο εδώ;» είπε ο Βασίλης
«Δεν θα βρείτε!» αναφώνησε χαρούμενα η υπάλληλος που είχε αρχίσει να νιώθει πολύ καλύτερα. «Πρέπει να πάτε έξω από το νοσοκομείο και μετά να ξαναέρθετε εδώ με το χαρτί!» κατέληξε και σταύρωσε τα χέρια της γεμάτη ικανοποίηση.

Ακολούθησε μια σιωπή μερικών δευτερολέπτων όπου όλοι μας προσπαθούσαμε να χωνέψουμε το μέγεθος της νέας πληροφορίας, εκτός από τον Χανς που δεν είχε καταλάβει τίποτα και κοιτούσε την υπάλληλο χαμογελώντας της ευγενικά. Και τότε ήταν που ακούστηκε μια χαρούμενη φωνή από πίσω μας:

«Αχ θυμήθηκα! Η Μερόπη! Καλέ εσύ δεν πέθανες πέρσι;»

Κάντε κλικ εδώ για τη συνέχεια...

Θανάσημος