Η Γέννα (8ο Μέρος)

Η ιστορία αυτή ξεκινάει από εδώ. Επίσης, θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι σήμερα είναι μια ιστορική ημέρα: Γεννήθηκε η μητέρα τους Σωτήρα. Χρόνια πολλά λοιπόν σε όλες τις Παναγίες!

Περίληψη προηγουμένων: Η φίλη μου η Χριστίνα γεννάει κατακαλόκαιρο και είναι πολύ αγχωμένη. Έτσι, αποφασίζουμε να κατέβουμε με την γυναίκα μου τη Μαίρη στην Αθήνα, για να την υποστηρίξουμε. Μετά από πολλές περιπέτειες καταφέρνουμε τελικά να φτάσουμε στο μαιευτήριο όπου η Χριστίνα σε λίγο γεννάει. Μαζί μας η θεία της που έχει αλτσχάϊμερ, μια φίλη της θείας και ο Βασίλης, ο πατέρας του παιδιού, ο οποίος μόλις μπήκε μέσα στον προθάλαμο του χειρουργίου για να ετοιμάσει τη Χριστίνα για τη γέννα της μικρής η οποία μας δίνει τη δικιά της εκδοχή για τα γεγονότα...

-----------------------------------------------------------------

Την ημέρα που θα με βγάζανε ήμουν πολύ θυμωμένη: Η Χριστίνα με είχε πει «βλαμμένη». Και όχι μόνο αυτό αλλά επέμενε κι ‘όλας! «Θα βγει βλαμμένο το παιδί Βασίλη, θα δεις!» έλεγε λίγες ώρες πριν τη μεγάλη έξοδο στον Βασίλη που ως γνωστόν όταν συμφωνεί μαζί της, κάνει εκείνον τον θόρυβο που νομίζω πως τον λένε «ροχαλητό».

Δεν μου άρεσε καθόλου που θα με βγάζανε με το ζόρι. Πιστεύω ότι είμαι αρκετά έξυπνη για να αποφασίσω από μόνη μου εάν θέλω να βγω. Και το έχω αποφασίσει: Δεν θέλω. Κατά την άποψη μου, πρόκειται για πολύ σωστή απόφαση. Αλλά αυτοί οι άνθρωποι που ζούνε στον έξω κόσμο δεν με σέβονται καθόλου. Ούτε καν τη γνώμη μου δεν ρωτάνε να μάθουνε. Έτσι λοιπόν κι εγώ κατέληξα ότι μόλις με βγάλουνε, θα πάρω τον σωλήνα μου και θα φύγω! Θα πάω να γίνω Πάλαντιν.

Την ημέρα που θα γινότανε η μεγάλη έξοδος, η Χριστίνα ήταν μεσ’ τα νεύρα.

«Δεν θέλω να γεννήσω!» έλεγε και ξαναέλεγε.
«Ούτε ‘γω!» έλεγα κι εγώ από μέσα.
«Μην ανησυχείτε κυρία μου! Όλα θα πάνε καλά!» έλεγε μια φωνή που δεν είχα ξανακούσει
«Άκου την νοσοκόμα!» Έλεγε ο Βασίλης. «Ξέρει καλύτερα!»

«ΞΕΡΑΔΙΑ ΞΕΡΕΙ!!!» έλεγε η Χριστίνα. Α, η Χριστίνα ήταν φοβερή! Ήμουνα πολύ περήφανη γι’ αυτήν. Τέτοιος χαρακτήρας! Τέτοια αποφασιστικότητα! Τέτοιο σθένος! Η Χριστίνα τα έβαζε με όλους. Ήταν ατρόμητη.

Παρ’ όλα αυτά η μάχη ήταν χαμένη πριν καν ξεκινήσει. Αυτός ο προδότης ο Βασίλης την κρατούσε με τα ίδια του τα χέρια για να μπορέσουν να της κάνουν την «ένεση». Δεν ξέρω τι είναι η ένεση αλλά σίγουρα είναι το χειρότερο πράγμα του κόσμου γιατί δεν έχω ξανακούσει ποτέ κανέναν να φωνάζει τόσο πολύ.

Τελικά, μας βάλανε μέσα στο χειρουργείο. Άκουγα διάφορους θορύβους από ‘δω κι από ‘κει και διάφορες συγκεχυμένες συνομιλίες, ενώ κατά καιρούς άκουγα και την Χριστίνα να φωνάζει για βοήθεια. Τη λυπόμουνα αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα από εκεί που ήμουνα κι έτσι αποφάσισα να παραμείνω ήρεμη και να προσπαθήσω να ζήσω τη στιγμή.

Και τότε, συνέβη κάτι το μαγικό: Άνοιξε ο ουρανός στα δύο!

Α-ΠΙ-ΣΤΕ-ΥΤΟ!!!

Το θέαμα ήταν μοναδικό! Μεγαλοπρεπές! Ασύγκριτο!

Ένα υπέροχο γαλαζόλευκο φως με έλουσε και αμέσως κατάλαβα γιατί η Χριστίνα έλεγε ότι η Ελλάδα είναι η χώρα του γαλάζιου και του λευκού! Έμεινα να κοιτάζω μαγεμένη το υπέροχο θέαμα σκεφτόμενη ταυτόχρονα πόσο καλύτερο θα ήτανε εάν βάζανε και μια χορωδία αγγέλων να ψέλνουνε, όταν ξαφνικά μπήκαν μέσα στην κοιλιά μου δύο ΤΕΡΑΣΤΙΑ πράγματα σαν χέρια και με γραπώσανε.

Εάν έπρεπε να συνοψίσω σε μια φράση τι μου συνέβη κατά τη διάρκεια της μεγάλης εξόδου, τότε σίγουρα θα έλεγα ότι την ώρα που γεννιόμουνα είδα όλη μου τη ζωή να περνάει από μπροστά μου.

«Ψυχραιμία!» είπα στον εαυτό μου και αφέθηκα στη μοίρα μου. «Ούτως ή άλλως, άμα πεθάνεις, θα σε αναστήσουνε» μου υπενθύμισα.

Και τότε, επάνω που όλα ήταν μαγικά, επάνω που αναδυόμουν απαλά στον έξω κόσμο και αντίκριζα για πρώτη φορά τους μεγαλοπρεπείς κυκλικούς ήλιους που βγάζουν αυτό το υπέροχο εκτυφλωτικό φως, ακριβώς τη στιγμή που ήταν ΟΛΑ ΤΕΛΕΙΑ, τότε διάλεξε την ώρα αυτός που με έβγαζε έξω και με ένα ματσούκι που κρατούσε ΜΟΥ ΕΚΟΨΕ ΤΟΝ ΣΩΛΗΝΑ!

ΜΟΥ ΕΚΟΨΕ ΤΟΝ ΣΩΛΗΝΑ!!!

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ!!!

Α-ΠΙ-ΣΤΕ-ΥΤΟ!!!

«ΦΕΡΕ ΠΙΣΩ ΤΟ ΣΩΛΗΝΑ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!» έβαλα τις φωνές αλλά εκείνος, αντί να μου τον δώσει πίσω, μου έδωσε μια σφαλιάρα στην πλάτη και μετά με πάσαρε σε μια άλλη από πίσω και της είπε να με «πλύνει».

Η κατάσταση ήταν ξαφνικά εκτός ελέγχου αλλά η κοπέλα που με «έπλενε» δεν φάνηκε να συγκινείται απ’ τις φωνές μου και το μόνο που έλεγε ήταν «σώπα – σώπα!» και «μην ανησυχείς!»

Άκου! «Μην ανησυχείς!» Μα καλά, μοιάζω για τελείως ηλίθια;;; Αυτοί οι τύποι το δίχως άλλο κάνανε παράνομο εμπόριο οργάνων!

«ΡΕ ΜΟΥ ΠΗΡΑΝ ΤΟΝ ΣΩΛΗΝΑ ΛΕΜΕ!!!» φώναζα με όλη μου τη δύναμη και προσπαθούσα να δω που τον βάλανε για να τον πάρω πίσω μόλις μπορέσω αλλά η νοσοκόμα μου έκρυβε τη θέα με το σώμα της και αφού με τύλιξε σε ένα λευκό πράγμα, με σήκωσε και ξεκίνησε να προχωράει. Στην αρχή δεν είδα που πηγαίναμε γιατί από την τσαντίλα μου με είχαν πάρει τα δάκρυα. Αλλά σιγά - σιγά άρχισα να διακρίνω ένα θέαμα τρομακτικό: Η νοσοκόμα με πήγαινε προς ένα απαίσιο τέρας! Ήταν ξαπλωμένο επάνω σε ένα τραπέζι, με ανοιχτή την κοιλιά και αίματα να τρέχουν από παντού και που άπλωνε τα χέρια του να με γραπώσει.

«ΑΜΑΝ! Ο ΒΑΛ!!!» σκέφτηκα πανικόβλητη.

Πάλεψα με όλες μου τις δυνάμεις, φώναξα, ούρλιαξα, έκλαψα αλλά ο αγώνας ήταν άνισος, η νοσοκόμα ήταν πιο δυνατή και χωρίς καν να ιδρώσει, με έδωσε με άνεση στον Βαλ. Αυτός με πήρε, με κοίταξε, έκανε μια γκριμάτσα και τελικά είπε: «αυτό είναι όλο;».

Πάγωσα από την έκπληξη. Αυτή ήταν η φωνή της Χριστίνας! Απίστευτο!

Αδύνατον!

Η Χριστίνα ήταν ο Βάλ!!!

Ε, αυτό πια δεν το άντεξα και άρχισα να τσιρίζω υστερικά μέχρι που εξαντλήθηκα και με πήρε ο ύπνος.

Κάντε κλικ εδώ για τη συνέχεια...

Θανάσημος