Η Γέννα (13ο Μέρος - και τυχερό!!!)

ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ!!! ΤΟ ΤΕΛΕΙΩΣΑ!!! ΧΑ, ΧΑ, ΧΑΑΑΑΑΑ... Α-ΠΙ-ΣΤΕ-ΥΤΟ!!!

Ειλικρινά, είχα χάσει κάθε ελπίδα! Έλεγα, πάει. Αυτό θα γράφω για την υπόλοιπη ζωή μου! Κι όμως, βρήκα το σθένος και την ψυχική δύναμη και είπα "ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!". "ΩΣ ΕΔΩ!"

Τα συγχαρητήρια μου σε όσους δεν έχουν ιδέα για τι πράγμα μιλάω: Γλιτώσατε πολλά. Με την απουσία σας, θα καταφέρετε να γλυτώσετε ακόμα περισσότερα :) Εάν πάντως επιμένετε, μπορείτε να ξεκινήσετε την ανάγνωση από εδώ.

Περίληψη προηγουμένων: Η φίλη μου η Χριστίνα γεννάει κατακαλόκαιρο και είναι πολύ αγχωμένη. Έτσι, αποφασίζουμε να κατέβουμε με την γυναίκα μου τη Μαίρη στην Αθήνα, για να την υποστηρίξουμε. Μετά από πολλές περιπέτειες καταφέρνουμε τελικά να γεννήσει μια μπέμπα που όλοι την βρίσκουν πολύ γλυκιά εκτός από την μάνα της. Μαζί μας η θεία της Χριστίνας που έχει αλτσχάϊμερ, ο Βασίλης, ο πατέρας του παιδιού, η Δήμητρα, η νονά με τον Χανς, τον γκόμενο από τη Δανία, έχουμε πλέον επιστρέψει από το νοσοκομείο και περνάμε την πρώτη ημέρα στο σπίτι...

------------------------------------------------------------------------------

Έφυγα βιαστικά απ’ το μπαλκόνι αφήνοντας πίσω μου τη θεία και τον Χανς και πήγα προς την τουαλέτα. Εκεί βρήκα την Μαίρη, την Δήμητρα, τον Τόμπι που πηδούσε το πόδι της Δήμητρας, τον Βασίλη και την Χριστίνα. Είχαν ακουμπήσει το μωρό επάνω σε μια πετσέτα στο μάρμαρο και ο Βασίλης προσπαθούσε να του βγάλει την πάνα. Η μπέμπα από την άλλη μεριά, είχε σφίξει τα χεράκια της, κλώτσαγε με μανία τον αέρα, είχε κοκκινίσει ολόκληρη και φώναζε με όλη της τη δύναμη:
«ΟΥ-ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ»

«Μαίρη;» ψιθύρισα στη γυναίκα μου
«Έλα;» ψιθύρισε η Μαίρη
«Πρέπει να φεύγουμε, ε; Έπεσε ο ήλιος! Έχουμε ταξίδι να κάνουμε...»
«Ναι, ναι!» ψιθύρισε η Μαίρη. «Περίμενε λίγο! Τώρα αλλάζουμε το μωρό» εξήγησε και γύρισε και ξανακοίταξε την μπέμπα που είχε πλαντάξει στο κλάμα.

Εκείνη την ώρα ο Βασίλης κατάφερε να βγάλει την πάνα. Μια μπόχα ξεπήδησε απ’ το πανί και μας χτύπησε μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου.
«Αέρα!» είπε η Χριστίνα
«Καλέ τι κάνετε εδώ;» ακούστηκε μια φωνή πίσω μου. Γύρισα και είδα τη θεία.
«ΑΕΡΑ!» ξαναείπε η Χριστίνα
«Αέρα;» είπε η θεία απορημένα.
«Ψυχραιμία!» είπε ο Βασίλης.
«Αέρα ή ψυχραιμία;» είπε η θεία.
Γύρισα και κοίταξα τον Βασίλη. Κρατούσε την πάνα με τον δείκτη και τον αντίχειρα, με το χέρι του τεντωμένο όσο πιο μακριά γινόταν από το σώμα του. «Παρ’ το!» είπε στη Χριστίνα.
«Γιατί εγώ;;;» διαμαρτυρήθηκε η Χριστίνα.
«ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ» είπε η μπέμπα
«Κάτω Τόμπι! Κάτω!» είπε η Δήμητρα
«ΠΡΟΣΟΧΗ!» φώναξε η Μαίρη. «Η μικρή κατουράει!»

Αλλά ήταν πολύ αργά. Η μπέμπα είχε κατουρήσει ακριβώς επάνω στον Βασίλη ο οποίος τώρα εκτός από την χεσμένη πάνα είχε να αντιμετωπίσει και ένα κατουρημένο μπλουζάκι καθώς επίσης και μια μικρή λιμνούλα στα πόδια του.
«Ευτυχώς που κατούρησε πριν της βάλουμε την άλλη πάνα!» είπε η Χριστίνα
«Ευτυχώς!» είπε και ο Βασίλης εμφανώς εκνευρισμένος
«Δόξα τω Θεώ!» ακούστηκε από πίσω και η θεία.

«ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ» είπε η μπέμπα.
«Ρε παιδιά, ας κάνει κάποιος κάτι!» είπε η Μαίρη. «Το μωρό έχει λυσσάξει απ’ το κλάμα!»
«Αμέσως!» είπε η θεία και έφυγε γρήγορα.
«Δώσε σ’ εμένα την πάνα και πήγαινε εσύ ν’ αλλάξεις» είπε η Χριστίνα στον Βασίλη και ανέλαβε αμέσως δράση. Σκούπισε το μωρό, του έβαλε οινόπνευμα στον αφαλό, του έβαλε αλοιφή ανάμεσα στα πόδια και μετά του φόρεσε την πάνα και το φάσκιωσε. Είχαμε όλοι μας εντυπωσιαστεί από την αναπάντεχη αποτελεσματικότητα της, όταν ξαφνικά ακούσαμε μια φωνή από πίσω μας: «Ανοίξτε, Ανοίξτε!». Ένοιωσα τη θεία να μας σπρώχνει για να περάσει. Γυρίσαμε όλοι και της κάναμε χώρο καθώς εκείνη πέρασε την πόρτα με φόρα και ακούμπησε έναν γλόμπο δίπλα στο μωρό. «Εξήντα βάτ!» είπε. «Κάνει;»

Πήρα τη Μαίρη παραμάσχαλα και την τράβηξα προς τα έξω.
«Πάμε μωρό μου!» της είπα. «Πάμε! Δεν βλέπεις; Σε λίγο θα πέσει και το ταβάνι εδώ μέσα!»
«ΟΚ! ΟΚ!» μου είπε και πήγε να ετοιμάσει τα πράγματα της. Βγήκα έξω στο μπαλκόνι για να χαιρετήσω τον Χανς. Ήταν πολύ σκοτεινά.

«Γουάτ χάπεντ χίαρ;» του είπα
«Αϊ ντοντ νόου!» μου είπε. «Δι άντ τουκ δε λαμπ!»
«ΟΚ, ΟΚ!» του είπα. «Γουί αρ γκόουινγ νάου! Νάϊς του μιτ γιου»
«Μι του!» είπε ο Χανς και μπήκα πάλι μέσα στο σπίτι.

Η Μαίρη είχε ήδη βγάλει την βαλίτσα μας στον διάδρομο. Πήγα στο δωμάτιο για να αποχαιρετήσω την Χριστίνα. Ήταν εκεί, καθισμένη στο κρεβάτι, ιδρωμένη, αναμαλλιασμένη, με το μωρό αγκαλιά και το βύζαινε. Κάτω, στο πάτωμα, ο Τόμπι πήδαγε το πόδι της.
«Χριστίνα φεύγουμε!» της είπα. «Με γεια το μωρό!». Σήκωσε το κεφάλι της και μου έριξε ένα απελπισμένο βλέμμα.
«Στο καλό!» μου είπε. «Ευχαριστώ πολύ!»
Πλησίασα, της έδωσα ένα φιλί και βγήκα πάλι στο διάδρομο, όπου πέτυχα τον Βασίλη και την Δήμητρα.

«Γεια σας παιδιά!» είπα. «Βασίλη, τα λέμε σε καμιά εικοσαριά χρόνια που θα ξελασκάρεις...»
«Γειά!» μου είπαν και οι δύο και με φίλησαν. Βούτηξα τις βαλίτσες, πήγα προς την εξώπορτα, την άνοιξα και... έπεσα επάνω σε έναν παππού με μπορντό ρόμπα και αναμαλλιασμένο κεφάλι. Φορούσε κίτρινες παντούφλες με λευκές κάλτσες ενώ μέσα από την ρόμπα διακρίνονταν μια πορτοκαλί ριγέ πιτζάμα. Το χέρι του ήταν ακόμα μετέωρο, έτοιμο να χτυπήσει το κουδούνι της πόρτας. Τον κοίταξα με απορία
«Τα μωρά σας κάνουν φασαρία!» ξεκίνησε την επίθεση του ο παππούς που μιας που βρέθηκε με το δάχτυλο του ήδη τεντωμένο, άρχισε να μου το κουνάει μπροστά στη μύτη μου.
«Ποια μωρά;» είπα. «Ένα είναι!»
«Δύο είναι!» είπε ο παππούς αγανακτισμένος. «Ένα στο δωμάτιο και ένα στο μπαλκόνι!»
«Α!» είπα εγώ. «Εννοείτε το Γουόκι Τόκι...»
«Τι όνομα είναι αυτό!!!» είπε ο παππούς και γούρλωσε τα μάτια του.
«Αμερικάνικο» είπα την αλήθεια
«Αμερικάνικο!!!» είπε ο παππούς με μια έκφραση περιφρόνησης. «Αποκλείεται να σας επιτρέψουν να το ονομάσετε έτσι!» κατέληξε
«Δεν το ονομάσαμε εμείς!» του είπα. «Έτσι το αγοράσαμε»
«ΟΡΙΣΤΕ;;;» είπε ο παππούς
«Μισό λεπτό!» είπα εγώ και μπήκα πάλι μέσα στο σπίτι

«Ποιος είναι αυτός;» είπε η Μαίρη
«Προξενιό» της είπα εγώ και πήγα προς το σαλόνι.
«ΘΕΙΑ!» φώναξα την θεία που καθόταν εκεί. «Για ελάτε λίγο!»
Η θεία εμφανίστηκε στον διάδρομο.
«Να σας συστήσω τον κύριο!» της είπα και έδειξα τον παππού. «Είναι γείτονας» και γύρισα προς την μεριά του παππού.
«Από εδώ η θεία της Χριστίνας!» του είπα. «Παρακαλώ, εξηγήστε της το πρόβλημα σας...»
Και με αυτά τα λόγια, σήκωσα τις βαλίτσες, έκανα νόημα στην Μαίρη, περάσαμε από δίπλα τους και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε τις σκάλες.

«Ήρθα να κάνω παρατήρηση για το μωρό!» άκουσα τον παππού να λεει πίσω μου.
«Μωρό;» είπε η θεία. «Ποιο μωρό;;;»

ΤΕΤΕΛΕΣΘΑΙ!!!

Θανάσημος




ΕΠΙΛΟΓΟΣ:

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους επέμειναν να διαβάζουν παρ' ότι βλέπανε ότι... πάει μακριά η βαλίτσα. Εύχομαι η πορεία να αντάμειψε την επιμονή σας!

Ένα μεγάλο ευχαριστώ και σε όλους όσους ανακάλυψαν την ιστορία στην μέση και αντί να το βάλουν στα πόδια, μπήκαν στον κόπο να την διαβάσουν απ' την αρχή.

Τέλος, ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους βαθμολογήσανε τις αναρτήσεις με τα αστεράκια, θετικά ή αρνητικά. Παρακαλώ, συνεχίστε να βαθμολογείτε όπως νιώθετε, χωρίς ντροπή! Γι' αυτό τα έβαλα!

Θα με ενδιέφερε ιδιαίτερα να ακούσω εδώ τα σχόλια σας για ό,τι καλό, κακό ή ουδέτερο έχετε να πείτε γι' αυτή την ιστορία, τώρα που τελείωσε. Κάντε κριτική κατά βούληση!

Χαιρετώ!

Θανάσημος

ΑΝΑΝΕΩΣΗ: Τελικά... ποτέ μην λες ποτέ... Η ιστορία συνεχίστηκε και ήταν πολύ καλή για να μην την καταγράψω... Κι έτσι λοιπόν μετά την Γέννα, μας προέκυψε... Η Πεθερά...