Η Γέννα (3ο Μέρος)

Αυτό είναι το τρίτο μέρος της ιστορίας! Εάν δεν έχετε διαβάσει τα άλλα δύο, θα σας συμβούλευα να ξεκινήσετε από εδώ. Εάν τα έχετε διαβάσει, τα συλλυπητήρια μου.

-------------------------------------------------------

Στην Αθήνα φτάσαμε μια ημέρα πριν την γέννα. Το σπίτι της Χριστίνας ήταν μέσα στα νεύρα.

«Μωρό μου ηρέμησε!» της έλεγε ο Βασίλης, ο άντρας της
«ΉΡΕΜΗ ΕΙΜΑΙ!!!» φώναζε η Χριστίνα και πάταγε με μανία τα πλήκτρα του υπολογιστή της.
«ΠΑΡΤΑ ΜΩΡΗ!!!» συμπλήρωσε απευθυνόμενη σε μια πράσινη αμαζόνα που ψυχορραγούσε στην οθόνη του υπολογιστή της, καρφωμένη από το μαγικό σπαθί Εξκάλιμπερ της Χριστίνας.

Η Χριστίνα και ο Βασίλης ανήκουν σε εκείνη την παράξενη φυλή ανθρώπων που «παίζουν κομπιούτερ». Πρόκειται για πολύ νέο είδος στην ιστορία της ανθρωπότητας και ως εκ τούτου μη χαρτογραφημένο ακόμα από τους ειδικούς. Τα μέλη του είναι υπεράνω ράτσας, γλώσσας, χρώματος ή οικονομικής κατάστασης και είναι διασκορπισμένα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Είναι πολύ δύσκολο να καταλάβεις εάν κάποιος ανήκει σε αυτή τη φυλή. Μπορεί για παράδειγμα να είναι πωλήτρια σε μαγαζί με εσώρουχα, οδηγός λεωφορείου, δημόσιος υπάλληλος, ταμίας σε τράπεζα, μάνατζερ σε πολυεθνική, δάσκαλος, εργάτης, παπλωματάς, μέλος Δημοτικού Συμβουλίου ή ο,τιδήποτε άλλο ενώ στην πραγματική του ζωή έχει κέρατα, μπέρτες και να πολεμάει καβάλα σε γιγάντια έντομα…

Στον πλανήτη μας, στην ανυποψίαστη Γη μας, οι άνθρωποι που «παίζουν κομπιούτερ» είναι παντού. Έχουν χωθεί ήσυχα και αθόρυβα μέσα σε όλες τις τάξεις της παγκόσμιας κοινωνίας, χωρίς κανείς να τους πάρει χαμπάρι. Ούτε καν ο Λιακόπουλος.

Οι άνθρωποι αυτοί συντονίζονται καθημερινά, αυτοοργανώνονται, συγκεντρώνονται σε κρυφά σημεία στα βάθη του διαδικτύου και κάνουν γιούργια σε πανάρχαιους εχθρούς, τους οποίους και καταστρέφουν με καταπέλτες, μαγικά σπαθιά και δηλητηριώδη βότανα με την βοήθεια από κατοικίδια μονοπόδαρα δαιμονάκια. Μάγοι καιροφυλακτούν πίσω από χαμόσπιτα, πετάγονται μπροστά σου, κουνάνε το ραβδί τους, σου παίρνουν την ψυχή και στην εξοβελίζουν στο πυρ το εξώτερο. Πρίγκηπες σε ποδοπατάνε με τα άλογα τους στα καλά του καθουμένου, εκεί που βάδιζες αμέριμνος και έψαχνες για μαγικά μανιτάρια που αυξάνουν τη δύναμη σου. Ληστές σου στήνουν ενέδρα και σου κλέβουν την συλλογή σου από κομμένα αυτιά. Νέοι παίκτες σου επιτίθενται χωρίς λόγο γιατί σε περάσανε για το υπέρτατο κακό κι εσύ αναγκάζεσαι να τους σκοτώσεις γιατί είναι επίμονοι και σου αφαιρούν στέλθ.

Οι άνθρωποι που «παίζουν κομπιούτερ» ζούνε μια ζωή γεμάτη κινδύνους.

«ΌΧΙ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ!!!» φώναξε η Χριστίνα. «ΜΕ ΣΚΟΤΩΣΕ Ο ΒΑΛ!»
«Τι είναι ο Βαλ;» έδειξα ενδιαφέρον.
«Κάτι σαν φάντασμα…» είπε ο Βασίλης
«Ε, ΟΧΙ ΑΚΡΙΒΩΣ» είπε η Χριστίνα
«Ε, εντάξει, έχει και κέρατα…» είπε συναινετικά ο Βασίλης
«ΚΑΙ ΠΛΟΚΑΜΙΑ!» είπε η Χριστίνα
«Πω πωωωω…» είπα ευγενικά. «Δηλαδή τώρα θα πρέπει να ξεκινήσεις από την αρχή;» ρώτησα με κατανόηση. Η Μαίρη μου είχε εξηγήσει καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού μας ότι στις έγκυες πρέπει να δείχνουμε κατανόηση.
«Ε ΟΧΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ!!!» φώναξε η Χριστίνα που εκείνη την ημέρα τα έλεγε όλα με κεφαλαία. «ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΩ ΝΑ ΑΝΑΣΤΗΘΩ!!!»
«Κατάλαβα…» είπα και κοίταξα τον Βασίλη για υποστήριξη.
«Θα πας πετώντας ή περπατώντας;» την ρώτησε ο Βασίλης. Έβαλα τα γέλια και γύρισαν και οι δύο και με κοίταξαν με απορία.
«ΠΕΤΩΝΤΑΣ» φώναξε στο τέλος η Χριστίνα και απογειώθηκε.

Άφησα την Χριστίνα να πάει να αναστηθεί και πήγα στην κουζίνα όπου η Μαίρη προσπαθούσε να πείσει τον Τόμπι, τον σκύλο της Χριστίνας, να σταματήσει να πηδάει το πόδι της.

«Κάτω! ΚΑΤΩ!» του έλεγε αλλά ο Τόμπι είχε γραπώσει το πόδι και το πήδαγε με μανία. Η Μαίρη με κοίταξε με απελπισία.

Εκείνη την ώρα μπήκε στην κουζίνα η Χριστίνα.

«Καλά εσύ δεν πήγαινες να αναστηθείς;» ρώτησα με απορία
«ΠΕΤΑΩ ΤΩΡΑ» είπε «ΘΑ ΦΤΑΣΩ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΔΕΚΑΛΕΠΤΟ». Κοίταξε με αδιάφορο ύφος τον Τόμπι που είχε πιάσει αστρονομικές ταχύτητες και μετά πρόσθεσε:

«ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΕΤΕ ΜΑΡΤΥΡΕΣ!»
«Της Αναστάσεως;» ρώτησα
«ΤΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ MOY!» είπε η Χριστίνα.
«Της Παλαιάς ή της Καινής;» ρώτησα.
«ΧΑ ΧΑ!!!» είπε η Χριστίνα ειρωνικά.
«Χριστίνα, το μωρό που θα κοιμάται;» ρώτησε η Μαίρη που εν τω μεταξύ βρήκε τον τρόπο να ξεφορτωθεί τον σκύλο, κοπανώντας τον επάνω στο πόδι απ’ το τραπέζι.
«ΑϊΑϊΑϊ…» είπε ο Τόμπι και βγήκε τρέχοντας από τη κουζίνα.
«ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΑΣ» είπε η Χριστίνα. Από μέσα ακούστηκε η φωνή του Βασίλη: «Κάτω Τόμπι! ΚΑΤΩ!!!»
«Στο πάτωμα;» ρώτησε η Μαίρη
«ΘΑ ΤΟΥ ΠΑΡΟΥΜΕ ΚΡΕΒΑΤΙ!» είπε η Χριστίνα
«Πότε;;;» είπε η Μαίρη «Αύριο γεννάς!!!»
«ΜΗΝ ΜΟΥ ΤΟ ΘΥΜΊΖΕΙΣ!!!» είπε η Χριστίνα. «ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΗΝ ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ!!!» πρόσθεσε.
«ΜΑ ΚΑΛΑ ΕΙΣΑΙ ΣΟΒΑΡΗ;;;» έβαλα τις φωνές. «Αντί να πάρεις κρεβάτι για το μωρό ασχολείσαι με την διαθήκη σου;»
Η Χριστίνα με κοίταξε παραξενεμένη. Δεν φαινόταν να καταλαβαίνει γιατί ασχολούμαστε με το κρεβάτι του μωρού.
«ΝΑΙ!» είπε στο τέλος.
«Ε, δεν γίνεται!» είπα.
«ΓΙΑΤΙ;;;» ρώτησε η Χριστίνα
«Γιατί εγώ δεν υπογράφω ότι έχεις σώας τας φρένας!!!» είπα και βγήκα απ’ την κουζίνα.
«ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΔΥΟ ΜΑΡΤΥΡΕΣ!!!» φώναξε η Χριστίνα απ’ το βάθος
«Πάρε τον Τόμπι!» απάντησα και ο σκύλος, με το που άκουσε το όνομα του, έτρεξε με αγάπη προς το πόδι μου.

Το απόγευμα πέρασε με την Χριστίνα να σκοτώνει αγριογούρουνα τριγύρω απ’ την περιοχή που αναστήθηκε και τους υπόλοιπους να συζητάμε τι ρούχα πρέπει να της βάλουμε στην τσάντα που θα πάρει μαζί της, στο νοσοκομείο. Στο τέλος, εμφανίστηκε στην πόρτα του σαλονιού και είπε:

«ΦΟΒΑΜΑΙ»
Ο Βασίλης της χαμογέλασε γλυκά και είπε:
«Μη φοβάσαι μωρό μου…»
«ΦΟΒΑΜΑΙ ΟΤΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΘΑ ΒΓΕΙ ΒΛΑΜΜΕΝΟ!» επέμεινε η Χριστίνα.

Την κοιτάξαμε και οι τρεις με οίκτο. Ακολούθησε μια μεγάλη σιωπή. Κάποιος έπρεπε να πει κάτι. Άνοιξα το στόμα μου και είπα:

«Χριστίνα μην ανησυχείς! Δεν υπάρχει περίπτωση…»
«ΛΕΣ, Ε;» είπε η Χριστίνα με ελπίδα.
«Το δικό σου το παιδί θα βγει σίγουρα βλαμμένο…» εξήγησα.

Έσμιξα τα φρύδια μου και ετοιμάστηκα να υποστώ την οργή της Χριστίνας να ξεσπάει επάνω μου αλλά αντ’αυτού, εκείνη γούρλωσε τα μάτια της και είπε:
«ΑΜΑΝ!!!» και πριν προλάβει κανείς να αντιδράσει, έπιασε την κοιλιά της και έτρεξε προς το βάθος του διαδρόμου.

«Ωχ!» σκέφτηκα. «Της έσπασα τα νερά!» και κοίταξα ένοχα την Μαίρη.

«Μπράβο μαλάκα!» μου είπε η Μαίρη και έτρεξε πίσω απ’ τον Βασίλη που είχε ήδη χαθεί στο βάθος του διαδρόμου. Σηκώθηκα κι έτρεξα ξοπίσω τους αναρωτιόμενος εάν θα χρειαστεί να την ξεγεννήσουμε στο διαμέρισμα. Λες να με βάλουν να της κρατάω τα πόδια; Χρειάζεται άραγε κάποιος να της κρατάει τα πόδια; Και αν της κρατάω τα πόδια, δεν θα κόβω την πρόσβαση σε αυτόν που θα την ξεγεννήσει; Μήπως να της κρατάω τα πόδια από την μεριά του κεφαλιού της; Κι αν χάσω την ισορροπία μου και πέσω επάνω στην κοιλιά της; Θα φύγει το μωρό ιπτάμενο; «ΓΙΑ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!» σκέφτηκα. Υπήρχε άραγε κανένα βιβλίο στο σπίτι που να εξηγεί τι να κάνουμε; Ένα με εικόνες;

Έφτασα μπροστά στην τουαλέτα όπου ο Βασίλης ήδη βαρούσε την πόρτα με μανία
«ΧΡΙΣΤΙΝΑ!» φώναζε και χτυπούσε με δύναμη. «ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ;;; ΑΝΟΙΞΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ!!!»
«Την έχει κλειδώσει;» ρώτησα
«Όχι, χτυπάει από ευγένεια!» είπε την Μαίρη
«ΧΡΙΣΤΙΝΑ!!!» φώναξε ο Βασίλης με όλη τη δύναμη των πνευμόνων του. «ΓΙΑΤΙ ΚΛΕΙΔΩΣΕΣ ΓΑΜΩ ΤΟ ΜΠΕΛΑ ΜΟΥ;;;»
«ΓΙΑΤΙ ΧΕΖΩ!!!» φώναξε η Χριστίνα εμφανώς τσαντισμένη από μέσα. «Πλιτς» ακούστηκε στο βάθος.
«Το μωρό;» σκέφτηκα
«Α!» είπε ο Βασίλης και γύρισε προς την μεριά μας. «Χέζει…» είπε απολογητικά. «Ξέχασα το χάπι…» εξήγησε και επέστρεψε αργά στο σαλόνι…

Το Χάπι;;;

Υπάρχουν πολλά χάπια σε αυτόν τον κόσμο. Υπάρχουν χάπια που σε κάνουν να νιώθεις ωραία, χάπια που σε κάνουν να νυστάζεις, χάπια που σου κάνουν δίαιτα, χάπια που σου φουσκώνουν τους μυς, χάπια που σε κάνουν πιο αργό, πιο γρήγορο, πιο έξυπνο, πιο χαζό. Μέσα στον γενικό χαμό, υπάρχουν και χάπια που σε κάνουν να χέζεις.

ΠΟΛΥ.

Ένα τέτοιο χάπι πρέπει να παίρνουν όλες οι γυναίκες την προηγούμενη της καισαρικής τους. Υπάρχει μάλιστα και μια πολύ καλή εξήγηση γι’ αυτό, την οποία και θα αφήσω στην διακριτική ευχέρεια του καθ’ ενός να διερευνήσει…

Όπως και να έχει, η Χριστίνα πέρασε όλο το υπόλοιπο βράδυ στην τουαλέτα. Έτσι έγινε και σώθηκαν και τα αγριογούρουνα από τον σίγουρο αφανισμό…

Κάντε κλικ εδώ για τη συνέχεια...

Θανάσημος