Η Γέννα (2ο μέρος)

Προσοχή! Αυτό είναι το δεύτερο μέρος της ιστορίας! Εκτός εάν έχετε αυξημένες μαντικές ικανότητες, θα σας συμβούλευα να ξεκινήσετε από εδώ.

----------------------------------------------------

Η Αθήνα είναι η πρωτεύουσα της πατρίδας μου. Περιστοιχίζεται από μερικούς λόφους στη μέση των οποίων βρίσκεται αυτό που κάνει την πόλη γνωστή σε όλο τον κόσμο: το νέφος. Μέσα από το νέφος, στο κέντρο της πόλης αναδύεται ένας λόφος επάνω στον οποίο βρίσκεται ο Παρθενώνας. Σε αυτόν τον λόφο κάποτε περπατούσαν, συζητούσαν και θρησκεύονταν αρκετά αξιόλογοι Έλληνες αλλά από τότε έχουν περάσει δυόμιση χιλιάδες χρόνια, η Ελλάδα προόδευσε και τώρα στον Παρθενώνα βρίσκεις μόνο Γιαπωνέζους.

Ακριβώς κάτω από τον Παρθενώνα βρίσκεται ο Μπαϊρακτάρης. Πρόκειται για ένα νεότερο μνημείο, σαφώς λιγότερο επιβλητικό που όμως συμβολίζει επακριβώς την σύγχρονη κατάσταση στην χώρα. Εκεί, εκτός από Γιαπωνέζοι επισκέπτονται και άλλοι τουρίστες που οι ντόπιοι ονομάζουν 'πολιτικούς'.

Σε αυτή την πόλη ζει περίπου ο μισός πληθυσμός της χώρας. Δεδομένου ότι όλος αυτός ο κόσμος μετακόμισε εκεί τα τελευταία πενήντα χρόνια, δεν μπορούμε να μιλήσουμε για Αθηναϊκό "γένος". Μπορούμε όμως να μιλήσουμε για Αθηναϊκό "είδος".

Ίσως το εντονότερο χαρακτηριστικό του Αθηναϊκού είδους είναι η τάση που έχουν τα μέλη του να σε δείρουν. Είναι μια τάση που αναπτύσσουν από μικροί και όσο περνάει ο καιρός, τόσο χειροτερεύει. Στην Αθήνα κινδυνεύεις χωρίς λόγο. Έτσι. Πας να πάρεις τσιγάρα και ο περιπτεράς σε μισεί. Πας να περάσεις τον δρόμο και πέντε χιλιάδες αυτοκίνητα και μηχανάκια σου ορμάνε κορνάροντας. Πας να περπατήσεις στο πεζοδρόμιο και σου επιτίθενται κάδοι, σπασμένα πλακάκια, κλαδιά από δέντρα, κολώνες, κάγκελα, αυτοκίνητα, μηχανάκια, είδη εξοχής από το κατάστημα παραδίπλα, σκάλες εισόδου που βγαίνουν στη μέση του πεζοδρομίου, χώματα και λάσπες, διαφημιστικές πινακίδες που αποκλείουν κάθε δυνατότητα να συνεχίσεις τον δρόμο σου, στάσεις λεωφορείου, ένας τοίχος, ένα εργοτάξιο, ένα φορτηγό που κάνει μετακόμιση, ο καναπές που μετακομίζεται, ενώ σε κάποιες εξτρίμ στιγμές τα πεζοδρόμια απλώς εκεί που πας, σταματάνε. Οι Αθηναίοι όμως καταφέρνουν να τα αποφεύγουν όλα αυτά, ελισσόμενοι με απίστευτη ικανότητα και πραγματοποιώντας εντυπωσιακά σπασίματα της μέσης όπως εκείνα που έκανε ο Γκάλης με αντίπαλο τον Τσατσένκο. Όπως όλοι γνωρίζουμε βέβαια, στο τέλος την πλήρωσε ο Γιαννάκης.

Οι Αθηναίοι σε μισούν. Βαθιά και με όλη την δύναμη της ύπαρξης τους. Σε απεχθάνονται. Τους την σπας αφάνταστα, εσύ, προσωπικά και όλο σου το σόι. Μισούν που υπάρχεις και βρίσκεσαι εκεί, δίπλα τους, μπροστά τους, πίσω τους, να τους μιλάς, να τους χαμογελάς ή να αδιαφορείς για την πάρτη τους. Για την ακρίβεια, σε μισούν και χωρίς να βρίσκεσαι εκεί. Σε μισούν ούτως ή άλλως. Είναι ας πούμε το χόμπι τους.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό της Αθήνας είναι ότι σφύζει από αυτοκίνητα τα οποία οι κάτοικοι τα αγοράζουν και μετά τα παρκάρουν στους δρόμους. Η τεχνική αυτή ονομάζεται "μποτιλιάρισμα". Απορεί κανείς με ποια λογική αγοράζει κάποιος ένα όχημα με μοναδικό στόχο να το ακινητοποιήσει μερικά μέτρα παρακάτω, μέχρι που παρατηρείς την συμπεριφορά των Αθηναίων και αντιλαμβάνεσαι ότι το αυτοκίνητο δεν είναι ένα απλό μέσο μετακίνησης. Είναι ένα μέσο εκτόνωσης. Ο τυπικός Αθηναίος δεν μπαίνει στο αυτοκίνητο του για να πάει κάπου. Μπαίνει για να μπορέσει να βρίσει. Βαράει το τιμόνι, φωνάζει, κορνάρει, επιτίθεται στους πεζούς, κουνάει το κεφάλι με δύναμη πέρα - δώθε, καβαλάει πεζοδρόμια και γενικά κάνει ότι μπορεί για να ξεδώσει. Το αυτοκίνητο στην Αθήνα δεν είναι μέσο μεταφοράς. Είναι μέσο ψυχοθεραπείας. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε τι θα κάνουν οι Αθηναίοι τώρα, με την άνοδο της τιμής της βενζίνης. Ίσως να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι είναι ασύμφορο να ξοδεύουν τόσα χρήματα για ψυχοθεραπεία στο αυτοκίνητο μιας που όπου να 'ναι οι ψυχολόγοι θα είναι φτηνότεροι. Έτσι, μπορεί να αναπτυχθεί και μια καινούργια αγορά: του ψυχοκίνητου.
Οι Αθηναίοι θα καβαλάνε τους ψυχολόγους, οι οποίοι θα τους παίρνουν στους ώμους και θα τους μεταφέρουν στον προορισμό τους τρέχοντας, ενώ ο αναβάτης θα βρίζει και θα τους βαράει στο κεφάλι.

Η Αθήνα είναι μια πόλη τρομακτική...

Στην επιστήμη της Φυσικής, υπάρχει ένας νόμος που οι επιστήμονες τον θεωρούν "θεμέλιο". Είναι η Ζίμενς του κλάδου τους ας πούμε. Ονομάζεται Δεύτερος Νόμος Της Θερμοδυναμικής. Πρόκειται φυσικά για την μοναδική επιστήμη στον κόσμο όπου ο πιο θεμελιώδης νόμος της είναι "Δεύτερος". Οι φυσικοί αρέσκονται να υπερασπίζονται με πάθος αυτή την ονομασία, γεγονός που από μόνο του εξηγεί μια σειρά χαρακτηριστικών του κλάδου τους, όπως για παράδειγμα την παροιμιώδη τους δυσκολία να πάρουν χρηματοδότηση ή να βγάλουν γκόμενα. Υπάρχουν βέβαια και μερικοί κακεντρεχείς που υποστηρίζουν ότι η δυσκολία τους στην εύρεση γκόμενας οφείλεται αποκλειστικά στη δυσκολία εύρεσης χρηματοδότησης.

Ο νόμος αυτός λοιπόν ανάμεσα στα άλλα εξηγεί ότι εάν σε ένα κλειστό δοχείο με αέρα, αρχίσεις να πιέζεις το καπάκι προς τα κάτω, όσο ο αέρας μέσα στο δοχείο συμπιέζεται, τόσο τα μόρια του αέρα αυξάνουν την ταχύτητα τους με αποτέλεσμα να αλληλοσυγκρούονται όλο και συχνότερα. Το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας είναι τα μόρια να φτάνουν σε σημείο που χάνουν τελείως την μπάλα, κοπανάν με τεράστιες ταχύτητες επάνω στα τοιχώματα τους βάζου, το ένα επάνω στο άλλο, επάνω στο ταβάνι και στο πάτωμα με αποτέλεσμα να αυξάνει η θερμοκρασία μέσα στο βάζο. Το σημαντικό βέβαια είναι ότι τα μόρια ουδέποτε αντιλαμβάνονται πως το πραγματικό αίτιο για την όψιμη κωλοπιλάλα τους βρίσκεται στο χέρι που πιέζει το καπάκι προς τα κάτω. Εξ ου και αντί να κοπανάν όλα μαζί το καπάκι προς τα επάνω, επιτίθενται σε ό,τι βρουν μπροστά τους.

Εκείνο το βράδυ είχα εφιάλτες. Ονειρευόμουν ότι βρισκόμουνα μέσα σε ένα τεράστιο δοχείο, εγώ και πέντε εκατομμύρια Αθηναίοι, οι οποίοι κουτουλούσαν σαν τρελοί ο ένας επάνω στον άλλον καθώς ένα τεράστιο καπάκι μας πίεζε όλους προς τα κάτω. Ξύπνησα ιδρωμένος και είδα την Μαίρη να ετοιμάζεται.

"Καλημέρα μωρό μου" είπε χαμογελαστά. "Φεύγουμε για Αθήνα!"

Κάντε κλικ εδώ για την συνέχεια...

Θανάσημος