Η Γέννα (12ο Μέρος)

Ε λοιπόν, η ιστορία δεν τελειώνει σήμερα! Τι να πω;;; Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι πραγματικά κάνω ότι μπορώ!!! Θα ξαναπροσπαθήσω τη Δευτέρα!!!

Για όσους δεν ξέρουν για τι πράγμα μιλάω, παρακαλώ ξεκινήστε την ανάγνωση από εδώ. Εάν βαριέστε, διαβάστε την...

Περίληψη προηγουμένων: Η φίλη μου η Χριστίνα γεννάει κατακαλόκαιρο και είναι πολύ αγχωμένη. Έτσι, αποφασίζουμε να κατέβουμε με την γυναίκα μου τη Μαίρη στην Αθήνα, για να την υποστηρίξουμε. Μετά από πολλές περιπέτειες καταφέρνουμε τελικά να φτάσουμε στο μαιευτήριο. Μαζί μας η θεία της που έχει αλτσχάϊμερ, μια φίλη της θείας και ο Βασίλης, ο πατέρας του παιδιού. Η Χριστίνα γεννάει μια μπέμπα που όλοι την βρίσκουν πολύ γλυκιά εκτός από την μάνα της. Εν τω μεταξύ, σκάει μύτη και η νονά με τον Χανς, τον γκόμενο από τη Δανία και όλοι μαζί, φεύγουμε απ' το νοσοκομείο και επιστρέφουμε στο σπίτι για την πρώτη βραδιά...

------------------------------------------------------------------

Τα παλιά τα χρόνια, οι μανάδες βάζανε τα μωρά στην κούνια τους και μετά πηγαίνανε να κάνουνε τις δουλειές τους. Που και που, πετάγονταν στο δωμάτιο και κοιτάγανε και το μωρό. Εάν έκλαιγε, του αλλάζανε πάνα. Εάν δεν έκλαιγε, δεν του αλλάζανε πάνα.

Ουδέποτε πέρασε από το μυαλό των μανάδων εκείνης της εποχής ότι υπήρχε κάποιο πρόβλημα σε αυτή τη διαδικασία. Μέχρι που ήρθε η πρόοδος και το έλυσε. Τώρα πια, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας! Υπάρχει το γουόκι τόκι.

Το γουόκι τόκι είναι ένα σύστημα ασύρματης επικοινωνίας. Βάζεις ένα τόκι στο δωμάτιο του μωρού, και ένα γουόκι στο δωμάτιο που βρίσκεσαι εσύ. Μετά κάθεσαι και αφού εξηγείς σε όλους τι καλή εφεύρεση είναι αυτή που σου επιτρέπει να είσαι με τους φίλους σου και να κάνεις ό,τι θες χωρίς να ανησυχείς εάν ενοχλείς το μωρό αφού δεν μπορεί να σε ακούσει, μετά ζητάς από όλους να μην μιλάνε για να ακούς από το γουόκι εάν το μωρό κάνει κάποιο θόρυβο. Εάν ακούσεις κάτι, σηκώνεσαι πανικόβλητος, σκουντουφλάς επάνω στους διπλανούς σου και φεύγεις τρέχοντας για το δωμάτιο. Η διαδικασία ολοκληρώνεται όταν γυρίζεις πίσω μετά από ένα λεπτό και λες: «Α, μπα. Δεν ήταν τίποτα... Έβηξε...»

Καθόμασταν λοιπόν όλοι μαζί στο μπαλκόνι της Χριστίνας και δεν βγάζαμε κιχ. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα, ακουγόταν κι ένας μικρός θόρυβος από το γουόκι και η Χριστίνα με τον Βασίλη κάνανε τα σπριντ τους. Η όλη διαδικασία είχε συγκινήσει πάρα πολύ και τον Τόμπι ο οποίος έτρεχε μαζί τους, από το μπαλκόνι στο δωμάτιο και πίσω στο μπαλκόνι. Όταν η Χριστίνα με τον Βασίλη επιστρέφανε για να κάτσουν μαζί μας, τότε ο Τόμπι καθόταν στο πάτωμα και κοιτούσε μαγεμένος το γουόκι που με τα κόκκινα φωτάκια του που αναβοσβήνανε και τους περίεργους ήχους που έβγαζε τον είχε συγκινήσει πολύ περισσότερο από το μωρό που δεν είχε ούτε ένα λαμπάκι. Μάλιστα, μετά από μερικές βόλτες επάνω – κάτω, ο Τόμπι έπαψε πια να έχει το παραμικρό ενδιαφέρον για το μωρό και το μόνο που έκανε κάθε φορά που το γουόκι έκανε θόρυβο και αναβόσβηνε τα λαμπάκια του, αυτός κουνούσε την ουρά του. Προφανώς, είχε βγάλει το συμπέρασμα του για τη σχέση γουόκι – μωρού: Το γουόκι έκανε τους θορύβους και το μωρό τους αναμετέδιδε.

Και τότε συνέβη το μοιραίο: ΤΟ ΜΩΡΟ ΕΒΑΛΕ ΤΑ ΚΛΑΜΑΤΑ!!!

Παναγία μου!

Η φωνή του μωρού, πέρασε από κλειστές πόρτες, ντουβάρια, κουρτίνες και παντζούρια και υπερκάλυψε το γουόκι και ακούστηκε πεντακάθαρα σε όλη τη γειτονιά.

«ΟΥ-ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ»

Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, ο Βασίλης, η Χριστίνα, η Μαίρη, η Δήμητρα και ο Τόμπι είχαν πεταχτεί όρθιοι και έτρεχαν προς το δωμάτιο. Η αγωνία είχε εκτιναχθεί κατακόρυφα. Άραγε θα προλαβαίνανε; Απομείναμε στο μπαλκόνι ο Χανς, η θεία, εγώ και φυσικά το γουόκι που μας έκανε και την αναμετάδοση.

«ΟΥ-ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ» έκλαιγε το μωρό
«ΒΑΣΙΛΗ, ΤΟ ΜΩΡΟ ΚΛΑΙΕΙ!!!» άκουσα τη φωνή της Χριστίνας.
«Εντάξει μωρό μου, μην κάνεις έτσι!» είπε ο Βασίλης
«Πρέπει να το αλλάξουμε!» είπε η Μαίρη
«Κάτω Τόμπι! Άσ’ το πόδι μου! ΚΑΤΩ!» είπε η Δήμητρα

«ΟΥ-ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ» έκανε το μωρό
«ΠΡΟΣΕΧΕ ΠΩΣ ΤΟ ΠΙΑΝΕΙΣ!!!» είπε η Χριστίνα
«Ξέρω, ξέρω!» είπε ο Βασίλης

Και μετά το κλάμα μαλάκωσε, οι φωνές απομακρυνθήκανε, το γουόκι ηρέμισε, μέχρι που οι θόρυβοι σβήσανε εντελώς. Απέμεινε μόνο ο ήχος από τα τριζόνια και η βραδινή δροσιά να μας χαϊδεύει τα μαλλιά.

Ακολούθησαν έτσι μερικά δευτερόλεπτα ηρεμίας, μέχρι που η θεία αποφάσισε να κοινωνικοποιηθεί:
«Λοιπόν... Ο κύριος είναι ξένος, ε;»
«Μμμμ, ναι...» είπα εγώ αφηρημένα
«Μπράβο, μπράβο!» είπε η θεία και του χαμογέλασε.

Ο Χάνς χαμογέλασε κι αυτός στη θεία.
«Και πόσο χρονών είναι;» είπε η θεία
«Εεε, δεν ξέρω...» είπα την αλήθεια
«Μα, ρωτήστε τον!» είπε η θεία χαρούμενα. Την κοίταξα για λίγο και μετά γύρισα στον Χανς και του είπα:
«Χάου ολντ αρ γιού;»
«Τουέντι φάιβ» μου είπε ο Χανς
«Εικοσιπέντε» είπα εγώ στη θεία. Η θεία με κοίταξε για λίγο απορημένη.
«Τι εικοσιπέντε;» είπε τελικά.
«Εεεε... εικοσιπέντε χρονών!» είπα
«Τι εικοσιπέντε χρονών;» είπε η θεία
«Ο Χάνς!» είπα εγώ
«Το χάν’ς;» είπε η θεία. «Τι χάν’ς;» και έκανε να σηκωθεί για να ψάξει.
«Όχι , ΟΧΙ!!!» είπα εγώ μαγεμένος από την ικανότητα της θείας να πιάνει μηδέν εκατό σε κλάσματα του δευτερολέπτου. «Ο Χάνς είναι ο κύριος» εξήγησα.
«Α!» είπε η θεία. «Χάν’ς τον κύριο. Κατάλαβα» κατέληξε και ξανακάθισε ήρεμη στην καρέκλα της

«Σι ιζ δε άντ οφ Κριστίνα, γιές;» ρώτησε ο Χάνς
«Γιές» είπα εγώ
«Φρομ δε σάϊντ οφ δε μάδερ ορ δε φάδερ;» είπε ο Χανς
«Ουάν μίνιτ» είπα εγώ και γύρισα στη θεία. «Ο Χάνς ρωτάει εάν είστε αδερφή της μητέρας της Χριστίνας ή του πατέρα της».
«Ναι, ναι...» είπε η θεία και χαμογέλασε.
«Γουάτ σι σέϊντ;» είπε ο Χάνς
«Σι σέϊντ γιές» είπα εγώ
«Γιές γουάτ;» είπε ο Χάνς
«Ουάν μίνιτ» είπα εγώ και γύρισα προς τη θεία.
«Είστε αδερφή της μητέρας της Χριστίνας;» τη ρώτησα. Η θεία έσμιξε τα φρύδια της.
«Αδερφή.... της μητέρας... της Χριστίνας...» επανέλαβε αργά στον εαυτό της
«Γουάτ;» είπε ο Χανς
«Γουέϊτ» είπα εγώ. «Σι ιζ λόαντινγκ»
Γύρισα στην θεία και της είπα: «Λοιπόν;»
«Λοιπόν τι;» είπε η θεία.

Την κοίταξα για λίγο και μετά γύρισα στον Χανς και είπα:
«Φρομ δε σάϊντ οφ δε μάδερ...»
«Α, ρίλι!» είπε ο Χανς. «Σο, γιού αρ φρομ Πελοπόννησος!»
«Πελοπόννησος!» είπε η θεία χαρούμενη
«Αϊ γουόντ το γκόου δέαρ! Ντου γιου νόου α πλέις κόλντ ‘Πέτρα’;» είπε ο Χανς
«Πέτρα!» είπε η θεία ακόμα πιο χαρούμενη. «Ναι, έχω!» πρόσθεσε και του έδειξε το νεφρό της. «Παίρνω κάτι χάπια για να φύγει...»
«Γουάτ;» με ρώτησε ο Χανς. Τον κοίταξα για λίγο.
«Σι νόους ιτ» του είπα στο τέλος
«Ρίλι;» είπε ο Χανς χαρούμενος.
«Τι είπε;» είπε η θεία
«Έχει κι αυτός πέτρα» της είπα
«Τόσο νέος;» είπε η θεία. «Πόσο χρονών είναι;» ρώτησε
«Χάου λογνκ ιζ ιτ μπάϊ καρ;» ρώτησε ο Χανς
«Τι είπε;» ρώτησε η θεία
«Εικοσιπέντε» της είπα
«Τι εικοσιπέντε;» μου είπε
«Γουάτ σι σέϊντ;» είπε ο Χανς
«Τού χάντρεντ» είπα στον Χάνς
«Τι εικοσιπέντε;» είπε η θεία
«Πέτρες» είπα στη θεία
«Ρίλι;» είπε ο Χανς. «Όνλι του χάντρεντ;». Γύρισα και τον κοίταξα.
«Νο, νο» του είπα. «Θρί χάντρεντ»
«Α...» είπε ο Χανς και ηρέμισε κάπως
«Κρίμα και είναι τόσο νέος...» είπε η θεία. «Πόσο χρονών είναι;»
«Εμένα με συγχωρείτε!» είπα και σηκώθηκα απότομα. «Εξκιούζ μι! Πρέπει να πάω τουαλέτα. Τόϊλετ!» είπα και έκανα να φύγω.
«Έτσι είναι άμα έχεις πέτρα...» είπε η θεία και μου χαμογέλασε ευγενικά.

Κάντε κλικ εδώ για τη συνέχεια...

Θανάσημος