Περίληψη προηγουμένων: Η φίλη μου η Χριστίνα γεννάει κατακαλόκαιρο και είναι πολύ αγχωμένη. Έτσι, αποφασίζουμε να κατέβουμε με την γυναίκα μου τη Μαίρη στην Αθήνα, για να την υποστηρίξουμε. Μετά από πολλές περιπέτειες καταφέρνουμε τελικά να φτάσουμε στο μαιευτήριο όπου η Χριστίνα σε λίγο γεννάει. Μαζί μας η θεία της που έχει αλτσχάϊμερ, μια φίλη της θείας και ο Βασίλης, ο πατέρας του παιδιού. Όλα πηγαίνουν καλά και εμείς περιμένουμε στην αίθουσα αναμονής για να δούμε τη Χριστίνα και τη μπέμπα...
--------------------------------------------------------------------
Όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο διαπιστώνω ότι υπάρχουν πολλές δουλειές που μπορούν να σε κάνουν εκατομμυριούχο. Όλες μάλιστα έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: δεν χρειάζονται πτυχίο πανεπιστημίου.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τη δουλειά του μπαλονά. Αυτός είναι ένας τύπος που κάθεται σε μια καρέκλα μπροστά στο ανθοπωλείο ενός μαιευτηρίου και φουσκώνει μπαλόνια. Τα μπαλόνια μπορεί να είναι μπλε και να γράφουν «It’s a boy!» ή μπορεί να είναι ροζ και να γράφουν «It’s a girl!». Ο δικός σου ο ρόλος είναι να αγοράσεις ένα τέτοιο μπαλόνι και να το χαρίσεις στην γυναίκα που μόλις γέννησε για να το κρεμάσει επάνω απ’ το κρεβάτι της. Έτσι, την γλιτώνεις από τον κόπο να πρέπει να ενημερώσει έναν – έναν τους Άγγλους συγγενείς της για το φύλο του παιδιού.
Υπάρχουν δύο μεγέθη μπαλονιών: το μικρό, που είναι όσο ένα κανονικό μπαλόνι και το μεγάλο που έχει διάμετρο ογδόντα εκατοστών.
Είναι εύκολο να βρεις τον μπαλονά: ακολουθείς την ουρά αναμονής.
«Πόσο κάνει το μεγάλο;» ρώτησα τον τύπο που φούσκωνε τα μπαλόνια.
«Ογδόντα ευρώ» μου είπε.
«Εεεε, δεν εννοώ το κοντέινερ» είπα αμήχανα. «Εννοώ το μπαλόνι. Το ένα!» πρόσθεσα για να μην υπάρξει ξανά παρεξήγηση.
«Ογδόντα ευρώ είπαμε!» είπε ο τύπος που φάνηκε να τσαντίζεται.
Έκανα μεταβολή και έφυγα αποσβολωμένος. Μιλάμε ότι ο τύπος έχει την πιο ακριβή εκπνοή του κόσμου!
Η εμπειρία μου με τα μπαλόνια με ενέπνευσε κι έτσι, ενώ περίμενα καθιστός δίπλα στη θεία να μεταφέρουν την Χριστίνα στο δωμάτιο της, διατύπωσα την θεωρία των Άχρηστων Δώρων: Για κάποιον ακατανόητο λόγο, όταν γεννάει μια γυναίκα, όλοι οι συγγενείς και οι φίλοι πιστεύουν ότι της χρειάζεται ένα ή περισσότερα από τα ακόλουθα αντικείμενα:
1) Ένα κουτί με γλυκά
2) Μια γλάστρα με εξωτικά φυτά
3) Ένα μπαλόνι
Στην πραγματικότητα βέβαια, η γυναίκα χρειάζεται
1) σουπίτσα με λεμόνι
2) διακοπές σε ένα μέρος με εξωτικά φυτά
3) απομπαλονοποίηση
Όλα αυτά μου φαινόντουσαν πολύ λογικά, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι η πρακτική εφαρμογή αυτής της θεωρίας προφανώς απαιτούσε να μπω στο δωμάτιο της Χριστίνας και να της πω:
«Γεια σου φιλενάδα! Σου έφερα λίγο σουπίτσα!»
«Κι εγώ ένα λεμόνι!» θα έλεγε η Μαίρη από δίπλα.
Σε αυτό το σημείο φαντάστηκα ολόκληρο τον θάλαμο, κομπλέ, με τους συγγενείς των υπολοίπων κρεβατιών, τις μητέρες, τους πατέρες, ακόμα και τα νεογέννητα, να γυρίζουν όλοι μαζί και να μας κοιτάνε καλά – καλά, μια εμάς, μια τη σουπίτσα, μια το λεμόνι και μια τη Χριστίνα με ένα βλέμμα ανάμικτης απορίας και οίκτου.
«Νομίζω ότι πρέπει να της πάρουμε γλυκά...» είπα τελικά.
«Συμφωνώ» είπε η θεία.
Υπάρχουν πολλοί νόμοι σε αυτή τη ζωή. Ένας απ’ αυτούς είναι ο νόμος της σχέσης Εισοδήματος – Κρεβατιών. Ο νόμος αυτός λεει ότι «Ο αριθμός των κρεβατιών στο θάλαμο σου είναι αντιστρόφως ανάλογος του μισθού σου». Αυτό προφανώς δεν σημαίνει ότι εάν μείνεις σε θάλαμο με λίγα κρεβάτια θα σου δώσουν ένα μεγάλο μισθό.
Ο θάλαμος της Χριστίνας είχε τέσσερα κρεβάτια, πράγμα που δεν θα ήταν ιδιαίτερα κακό, εάν το κάθε κρεβάτι δεν ερχόταν πακέτο με το δικό του μπαλόνι, τις δικές του γλάστρες με εξωτικά φυτά και το δικό του λεωφορείο συγγενών. Το να βρεις τη Χριστίνα μέσα στο πλήθος ήταν από μόνο του μια δοκιμασία.
«Αχ, καλέ κοίτα τι γλυκό που είναι!» άκουγες μια άγνωστη φωνή από αριστερά
«Γούτσι, γούτσι, γούτσι!» άκουγες μια άλλη από δεξιά
«Χα, χα, χαααα. Καλέ με κατούρησε!» έλεγε κάποιος άλλος στο βάθος
«Λοιπόν αυτό μοιάζει εκατό τις εκατό του μπαμπά!» έλεγε μια πεθερά παραδίπλα
«Καλέ τι λες! Είναι ίδιο η μαμά!» έλεγε η συμπεθέρα
«Ααααααααααααααααα!!!» τσίριζε το μωρό επιβεβαιώνοντας ότι κατά πάσα πιθανότητα έμοιαζε στις πεθερές.
«Πως είσαι;» της είπα
«Ε λοιπόν παιδιά, δεν ήταν τίποτα!» είπε. «Πανεύκολο!»
«Σου φέραμε λίγα γλυκά!» της είπα
«Τι να τα κάνω;» μου είπε.
«Βαλ’ τα εδώ στο κομοδίνο, να σε εμποδίζουν» της είπα και τα ακούμπησα.
«Αχ καλέ τι γλυκιά που είναι!» είπε η Μαίρη κοιτάζοντας το μωρό
«Νομίζεις;» είπε η Χριστίνα. «Εμένα μου φαίνεται λίγο άσχημη»
«Ε, τι περίμενες; Κόρη σου είναι!» είπα εγώ για να εισπράξω μια ακόμα αγκωνιά απ’ τη Μαίρη στην πλούσια συλλογή μου.
«Συγνώμη, δικιά σας είναι η κυρία;» ακούσαμε ξαφνικά μια άσχετη φωνή από πίσω μας. Γυρίσαμε και είδαμε τη διπλανή μητέρα, ξαπλωμένη στο κρεβάτι της, να μας κοιτάει ερωτηματικά. Διπλά της, στο καροτσάκι του ήταν το μωρό της και σκυμμένη από επάνω του, σαν τον χάρο, ήταν η θεία που του χάϊδευε το κεφαλάκι.
«Αχ ναι! Συγνώμη!» είπα και έπιασα απαλά τη θεία απ’ το χέρι. «Από εδώ, θεία! Αυτό είναι καλύτερο!» της είπα και της έδειξα το μωρό της Χριστίνας. Η θεία γύρισε αργά, κοίταξε το μωρό που της έδειχνα με απορία, μετά γούρλωσε τα μάτια της και αναφώνησε χαρούμενη: «Αχ καλέ, δίδυμα!»
Κάντε κλικ εδώ για τη συνέχεια!
Αναρτήσεις
γεια σου Θανάσιμε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠεριμένω με αγωνία να δω τι θα κάνει η θεία !!!!!!!
Καλή συνέχεια
Γειά σου Γκίμπα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εγώ!!!